به گزارش ایسنا، برخی از اولین طرح های ثبت شده از تصورات لئوناردو داوینچی از هواپیماها، پرنده های کوچکی هستند که بال هایی مانند پرندگان و حشرات را به منظور بلند شدن در هوا در خود داشتند.
اکنون صدها سال بعد از ترسیم آن نقاشی ها، گروهی از مهندسان در روسیه به سراغ ساخت یک بال زن( ornithopter) شبیه به سنجاقک به نام" سرنیتی"( Serenity) رفته اند که برای ساخت آن مانند داوینچی از حشرات الهام گرفته شده است.
" بال زن" به وسایل پرنده ای گفته می شود که به کمک بال زدن از زمین جدا شده و پرواز می کنند. طراحان بال زن ها می کوشند تا شیوه پرواز پرندگان، خفاش ها و حشرات را به گونه مکانیکی تقلید کنند. بزرگی و کوچکی بال زن ها ممکن است متفاوت باشد، ولی در ساخت بال زن ها معمولاً تناسب هایی که بدن پرندگان و حشرات دارند، رعایت می شود. بال زن های سرنشین داری هم ساخته شده و برخی نیز موفق به پرواز شده اند. بال زن ها دو گونه اصلی دارند:نوع موتوردار و نوع دیگر که به وسیله زور ماهیچه های خلبان آن به پرواز درمی آیند.
" سرنیتی" با بدنه تقریباً ۳.۵ متری دارای سه مجموعه بال و شبکه ای از باطری ها، سیم ها و اتصالات است که به طرز چشمگیری توانایی به پرواز درآوردن آن و بال زدن و انجام پروازی کنترل شده را دارند.
بال زدن" سرنیتی" سواری خشنی را ایجاد می کند و هر نسخه سرنشین دار از آن باید شامل مکانیسم ژیروسکوپ برای تثبیت بدنه باشد.
ولی آیا واقعاً می توانیم موضوعات عملی از چنین پرنده ای را برای جابجایی افراد در آینده ببینیم؟ مهندسان سازنده" سرنیتی" می گویند تصور این کار غیر ممکن نیست و میتواند روزی محقق شود.
هواگردی که برای حرکت و پرواز از بال به بال های خود متکی است، در مقایسه با هواگردهای دیگر که از موتور یا پروانه استفاده می کنند، پتانسیل زیادی برای کاهش آلودگی صوتی دارد، اگرچه صدای بال های" سرنیتی" در حال حاضر تا حدی شبیه به صدای دزدگیر خودرو است.
از آنجایی که بال زن ها از نظر تکنیکی توانایی بال زدن و شناور ماندن را در هوا دارند، یک بال زن پیشرفته نیز ممکن است قدرت مانور بیشتری نسبت به یک پهپاد یا یک بالگرد فراهم کند.
البته طراحی بال زن های سرنشین دار نسبت به طراحی بالگردها و پهپادها پیچیده تر است، ولی این موضوع مانع از تلاش مهندسان رویاپرداز نخواهد شد.
- 15
- 2
