شامپانزه ها هم مانند انسان ها تا آخر عمر از یتیم بودن رنج می کشند!

به گزارش ایسنا، پژوهشگران سه اجتماع شامپانزه ها را در پارک ملی" تای" در کشور ساحل عاج زیر نظر گرفتند. آن ها سوابق کامل جمعیتی شامپانزه ها را داشتند و نمونه های مدفوع آن ها را برای انجام آزمایش های صفات پدری بر روی تمام اعضای جدید برای مدت ۳۰ سال جمع آوری کردند.

" کاترین کراکفورد" سرپرست این مطالعه می گوید:زمانی که ما نزدیکترین اقوام خود یعنی شامپانزه ها را مطالعه می کنیم، می توانیم در خصوص عوامل محیطی باستانی که ما را انسان کرده است ، بیاموزیم. مطالعه ما نشان می دهد که نیاز به حضور و حمایت مادر در طول سال های کودکی نیز احتمالاً یک ویژگی در آخرین جد مشترک ما بوده است که انسانها شش تا هشت میلیون سال قبل با شامپانزه ها در آن مشترک بوده اند. این خصوصیت احتمالاً در فرگشت شامپانزه و انسان، بنیادی بوده است.

نظریه های اصلی در خصوص فرگشت انسان استدلال می کنند که والدین تا هنگامی که فرزندان شان بزرگ می شوند به تأمین غذا برای فرزندان خود ادامه می دهند که این موضوع گونه ما را قادر به داشتن بزرگترین مغز در بین گونه های دیگر کره زمین نسبت به اندازه بدن ما کرده است.

مغز بافتی ارزشمند است و در طول کودکی طولانی ما به آرامی رشد می کند. نگهداری های مستمر والدین در زمان کودکی، به کودکان این مهلت را می دهد تا مهارت های لازم برای زنده ماندن در بزرگسالی را بیاموزند. چنین کودکی های طولانی مدتی در بین حیوانات نادر است و فقط در میمون های بزرگ دیگر مثل شامپانزه ها دیده می شود.

شامپانزه ها امکان دارد کودکی طولانی مدتی داشته باشند، اما مادران آنها به ندرت پس از چهار تا پنج سالگی که آن ها را از شیر می گیرند، مستقیم به آن ها غذا می دهند. اکثر مادران فرزندان خود را به دنبال غذا می فرستند. پس مادران شامپانزه چه چیزی در اختیار فرزندان خود قرار می دهند که به آن ها بر شامپانزه های یتیم برتری دهد؟ ما هنوز جواب آن را نمی دانیم، اما دانشمندان ایده هایی در این باب دارند.

" کراکفورد" می گوید:یک ایده این است که مادران می دانند بهترین غذا را از کجا بیابند و چگونه از ابزارهای استخراج غذاهای پنهان و بسیار مغذی مانند حشرات، عسل و آجیل استفاده کنند. فرزندان به تدریج این مهارت ها را طی سال های شیرخوارگی و نوجوانی فرا می گیرند. ما می توانیم حدس بزنیم که یکی از دلایل غذا خوردن فرزندان در نزدیکی مادران خود تا زمانی که نوجوان شوند، این است که تماشای رفتار مادر به آنها در یادگیری کمک می کند. به دست آوردن مهارت هایی که آنها را قادر می سازد غذاهای مقوی بیشتری بخورند، ممکن است دلیل این باشد که میمون های بزرگ مغزهای بسیار بزرگتری نسبت به اندازه بدن خود نسبت به سایر پستانداران دارند.

" رومن ویتیگ" از پژوهشگران این مطالعه اضافه می کند:ایده دیگر این است که مادران مهارت های اجتماعی را به فرزندان خود منتقل می کنند. باز هم کمی شبیه به انسان ها؛ شامپانزه ها در یک دنیای پیچیده اجتماعی از اتحادها و رقابت ها زندگی می کنند. امکان دارد ناشی از این باشد که آن ها با تماشای مادران خود می فهمند که چه موقع اتحاد کنند و چه زمانی باید بجنگند.

بدین ترتیب شامپانزه هایی که مادر خود را در دوران کودکی و پیش از رسیدن به سن بلوغ از دست میدهند ، از سختی های ناشی از فقدان این یادگیری این مهارت ها تا آخر عمر خود رنج می برند.