به گزارش ایسنا، کاترین اشتون در پاسخ به سؤالی درباره تجربه‌اش از مذاکرات هسته‌ای میان ایران و قدرت‌های جهانی اظهار داشت: مذاکرات بسیار سخت و شدید بود. شش کشور مذاکره می‌کردند.
من ابتدا این مذاکرات را زمانی که (محمود) احمدی‌نژاد، رئیس جمهوری بود شروع کردم که روندی کاملاً متفاوت بود. آن زمان برای برگزاری جلسات در سرتاسر دنیا سرگردان بودیم، اما در دوره حسن روحانی، جلسات ما در ژنو و وین برگزار می‌شد که بسیار راحت‌تر شد، بنابراین توانستیم تمرکز خود را روی حل موضوعات بگذاریم. اشتون افزود: توافق اولیه در نوامبر سال ۲۰۱۳ در ژنو از طریق مذاکرات بسیار شدید و سخت طی چندین دوره حاصل شد که یک پیشرفت قابل‌توجه بود.
خاطرم می‌آید در آن دوران اصلاً نمی‌خوابیدم و در نهایت ساعت ۵ صبح توافق را علنی کردیم. وی در ادامه ابراز تأسف کرد که اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل به علاوه آلمان، پس از دستیابی به توافق هسته‌ای ایران هیچ اقدام مثبتی را انجام نداده است. اشتون تصریح کرد: امیدوار بودم روش همکاری این گروه به‌عنوان یک الگو برای حل سایر مشکلات بین‌المللی مورد استفاده قرار گیرد، چراکه بسیار موفقیت‌آمیز بود. وی که در سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۴ مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا بود، در پاسخ به سؤالی درباره آینده برجام گفت: این توافق مبتنی بر پایبندی تمام طرف‌ها به آن است.
ایرانی‌ها به‌طور صددرصد به تعهدات‌شان در توافق عمل می‌کنند. این خود از اهمیت زیادی برخوردار است چراکه در بسیاری از توافق‌ها شاهد پایبندی صددرصدی نیستیم. اشتون بیان کرد: اکنون با شرایطی مواجهیم که مهمترین طرف این توافق تصمیم گرفته که از آن خارج شود و کار را برای دیگران، برای ادامه توافق دشوار کرده است. تأثیرات این اقدام نیز حائز اهمیت است، نه تنها برای توافق بلکه برای سال‌هایی که روی توافق کار شد و همکاری اتفاق افتاد.
وقتی شما نیاز دارید که دیگران با شما همکاری کنند باید بدانند که این، به چیزی منتج خواهد شد که باید به آن پایبند بمانید. وی خاطرنشان کرد: بنابراین، من نه‌تنها نگران این توافق هستم، بلکه نگرانم چگونه می‌توانیم اقدامات دیپلماتیک و فعالیت‌های مشترک خود را در آینده گسترش دهیم.
این مقام ارشد اروپایی اظهار داشت: یکی از اصلی‌ترین استدلال‌هایی که در مخالفت با توافق مطرح می‌شد، این بود که چرا تنها به موضوع هسته‌ای محدود شده است. دلیلش این بود که سازمان ملل به این گروه خاص از کشورها این مسئولیت را محول کرد که به این موضوع رسیدگی کنند و من امیدوار بودم که به توافق دست یابیم، توافقی که بر مبنای آن، سایر مسائل مورد نگرانی نیز حل شود. اما ما هرگز رو به جلو حرکت نکردیم و این مایه شرمساری است.
- 17
- 4
