انسان «نالدی» مردگان خود را دفن می‌کرد

به گزارش آنا به نقل از BBC، این یافته‌ باعث حیرت دانشمندان شده است که چگونه انسانی که مغزش یک سوم انسان امروزی بوده، چنین رفتار پیچیده‌ای داشته است.

در ۵۰ کیلومتری ژوهانسبورگ، پایتخت آفریقای جنوبی، منطقه‌ای وجود دارد به نام «مهد (گهواره) انسان» که قدیمی‌ترین شواهد حضور گونه انسان بر کره خاکی در آن یافت شده است. در این منطقه، رشته غارهایی وجود دارند به نام «ستاره رو به صعود». این غارها محل پژوهش محققانی است که می‌خواهند از زندگی اولین گونه‌های انسان در کره زمین سر در بیاورند.

در سال ۲۰۱۳، پژوهشگران در یکی از حفره‌های این رشته غارها، فسیل‌های سه نفر را پیدا کردند؛ استخوان‌های دو بزرگسال و یک کودک که جمجمه یکی از آنها تقریبا کاملا سالم مانده است.

اکنون پروفسور لی برگر، استاد دانشگاه ویتواترزرند ژوهانسبورگ، و پروفسور جان هاکز، استاد دانشگاه ویسکانسین-مدیسون آمریکا، و تیم همکارانشان، نتایج بررسی این فسیل‌ها را برای اولین‌بار در یک مجموعه مقاله در نشریه ای‌لایف منتشر کرده‌اند.

یکی از پرسش‌های اساسی، تعیین سن و قدمت این فسیل‌ها بود که محققان از سه طریق، تعیین سن استخوان‌ها، رسوباتی که در غار وجود دارد و استالکتیت‌ها (رسوبات آهکی که از سقف غار آویزان بودند) آن را اندازه گرفتند و به این نتیجه رسیدند که انسان نالدی، گونه‌ای نسبتا جدید است و بین ۲۳۶ تا ۳۳۵ هزار سال پیش می‌زیسته است.

علاوه بر این، بررسی استخوان‌های دست و پای انسان نالدی نشان می‌دهد که این انسان کاملا توانایی راه رفتن و بالا رفتن را داشته است.

پروفسور هاکز می‌گوید: «این گونه بسیار ابتدایی انسان یعنی انسان نالدی، در کنار گونه‌های دیگر انسان میلیون‌ها سال زندگی کرده است و ما اکنون تنوع گونه‌های انسان را می‌بینیم، در حالی که قبلا از آن غافل بودیم».

سوالی که دانشمندان سعی می‌کنند به آن پاسخ دهند این است که چگونه گونه‌ای با ویژگی‌های متمایز و خاص خود، در کنار گونه‌های دیگر زندگی کرده است.

پروفسور هاکز می‌گوید: «تصور اینکه انسان نالدی کاملا از نظر جغرافیایی از دیگر گونه‌ها جدا بوده کار سختی است، چون هیچگونه عارضه طبیعی یا مرزی وجود ندارد، از این جا (آفریقای جنوبی) تا تانزانیا همین علفزارها و جنگل‌های کم‌پشت است».

اندازه دندان‌های انسان نالدی هم شبیه انسان امروزی است که نشان می‌دهد تغذیه انسان نالدی شبیه انسان امروزی بوده است. نسبت اندازه دست و پای انسان نالدی هم شبیه انسان امروزی است، بنابراین دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم آنها نمی‌توانستند از ابزارهای سنگی استفاده کنند.

محققان همچنین می‌گویند که پیدا شدن استخوان‌های انسان نالدی در حفره‌های متفاوت، این احتمال را مطرح می‌کند که انسان نالدی اجساد مردگان خود را در این حفره قرار می‌داده است. اگر چنین چیزی صحت داشته باشد حاکی از هوشمندی انسان نالدی و داشتن نوعی فرهنگ است. با این حال، هنوز اسرار زیادی درباره انسان نالدی وجود دارد از جمله اینکه چگونه این گونه تکامل یافته و به زمانی رسیده که بقایایش در مهد انسان پیدا شده است.

محققان دو احتمال را در نظر دارند، اول این که انسان نالدی یکی از قدیمی‌ترین شاخه‌های جنس انسان است؛ گونه‌ای شبیه انسان ماهر. آناتومی این گونه، تقریبا ابتدایی است اما شاید در کنار گونه‌های دیگر انسان تکامل یافته و به انسان امروزی رسیده است.

فرض دوم این است که انسان نالدی بیش از یک میلیون سال پیش از یکی از گونه‌های پیشرفته‌تر انسان، مثل انسان راست‌قامت جدا شده است، اما بعد، از منظر تکاملی عقب‌گرد کرده است و جمجمه و دندان‌هایش اشکالی ابتدایی‌تر به خود گرفته‌اند.

پاسخ به احتمال زیاد، در کاوش بیشتر در "مهد انسان" نهفته است.