آريايي ها اقوام كوچ نشيني بودند كه با دام داري روزگار مي گذراندندآریایی ها
دسته ای از آریایی ها طی چندین سال، توسط رؤسای قبیله ی خود به فلات ایران رفتند و بهمراه دام هایشان مهاجرت کردند.
فلات ایران برای زندگی و سكونت از هر جهت، مساعد بود. ایران یا سرزمین آریایی ها، نام سرزمینی بود كه آریایی ها شامل سه گروه ماد، پارس و پارت در آن سکونت داشتند که به ترتیب در غرب، جنوب و شمال شرقی فلات ایران بودند. ایرانیان، مشغول به زندگی كوچ نشینی و دام داری تا چندین وقت بودند. گروهی در نواحی كوهستانی، گروهی در نواحی مرتفع كوه ها و در زمستان به دامنه ی كوه ها رفتند و گروهی دیگر به دشت ها روی آوردند.
زردشت، پس از گذشت مدتی در میان ایرانیان کشف شد و آئین جدیدی بوجود آمد. او به دعوت مردم به پیروی از اهورا مزدا و جنگ با اهریمن می پرداخت. اوستا، نام كتاب مقدس زردتشیان می باشد.
دلیل مهاجرت آریایی ها
در حدود چهار هزار سال پیش ، آریایی ها از سرزمین اولیه ی خود به دلایل گوناگونی مهاجرت کردند که از آن ها می توان به افزایش جمعیت، هجوم اقوام همسایه(( حملات و تجاوزات اقوام ساکن( ایلیری) و شبه جزیره بالکان))، کمبود چراگاه، سردشدن ناگهانی هوا( شرایط بد آب و هوایی و افزایش روزافزون برودت هوا و یخ بندان ) و از بین رفتن چراگاه ها، انسانها و دامها اشاره کرد.
در حدود چهار هزار سال پيش آريايي ها از سرزمين اوليه ي خود مهاجرت كردندزبان آریایی
گروهی از مهاجران هندو اروپایی به زبان آریایی آغازین صحبت میکردند و از هم نژادانشان در حدود هزاره ۳ ق. م جدا شدند و به زندگی در دشت های آسیای مرکزی پرداختند. آریایی زبان ها در گذشته های بسیار دور، با بالتها، داکیه ای- میسیه ای ها و اقوام فینو- اوگری در ارتباط بودند.
جامعه و اقتصاد آریایی
آریایی ها اشنا به شغل کشاورزی بودند و برای تهیه ی آرد به کاشت غلاتی همچون جو و گندم می پرداختند. آنان گاوها را به قصد شخم زدن به یوغ می بستند.
از حدود هزاره ۳ پ. م، اقوام هند و اروپایی، شناخت کاملی نسبت به فلزات، نقره، مس و طلا داشتند. از اوایل هزاره ۳ پ. م، گاری دو چرخ در فرهنگ کورگان مرسوم شد اما دلیلی مبنی بر کشیدن آنها از اسب در دست نیست. ظاهراً برای این کار از گاو استفاده می کردند. بهره بردن از گردونه جنگی در ایران آغاز شد. جنگجویان از اسب و گردونه جنگی استفاده می کردند. حیواناتی همچون سگ، گاو، خوک، گوسفند و بز به غیر از اسب، اهلی شده بودند ولی گاو در جامعه آریایی، مانند دیگر جوامع هند واروپایی ارزشمندتر بود.
گاو برای آریایی ها معیار ثروت و اساس مناسبات دادوستد بود؛ بدین دلیل که غذا، شیر و فرآورده های شیر برای نوشیدن توسط گاو تأمین میشد. برای تهیه ی لباس و روانداز و بندهای چرمی از پوست گاو و برای تهیه ی ابزار از استخوان گاو و همچنین برای تهیه ی سوخت از سرگین آن استفاده می کردند. ادرار گاو بعنوان ماده ای پلشت زدا کاربرد داشت.
خانواده به صورت پدرسالاری بعنوان بزرگ ترين رکن جامعه آریایی به شمار می رفت و زن نیز پس از شوهر خود بعنوان عنصری بسیار ارزشمند و مٶثر ستوده می شد .سن ۱۵ سالگی در میان آریایی ها بعنوان سن بلوغ در نظر گرفته شده بود. همه ی افراد بالغ در این سن، کمربندی به خود می بستند و به جرگه بالغان درمی آمدند. کوچک ترین واحد اجتماعی در این جامعه، خانواده بزرگ پدرسالار بود که افراد، چندین نسل را در زیر یک سقف جمع میکردند که این نسل ها از طریق پدر، با هم ارتباط خونی داشتند. اداره ی این خانوار بر عهده ی خانه سالار بود.
آريايي ها دامدارانی بودند که با کشاورزی هم آشنایی داشتند مذهب و مظاهر مورد احترام آریایی ها
آریایی ها به ستایش مظاهر طبیعت از زمان گذشته می پرداختند و درواقع آن ها آب، آتش، باد و خاک را مورد پرسشت قرار می دادند و در حیات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی انسان به نور و تاریکی و تاثیرات آن پی برده و نیکی و بدی را در ارتباط با دو نیروی بالا می دانستند. البته در ابتدا دانه های فیروزه و مهره های گوناگون از شاخ جانوران و گوش ماهی را به منظور دفع نیروهای اسیب رسان و بیماری زا و بی اثر کردن آن ها به گردنشان آویزان می کردند و یا از آن به صورت دستبند استفاده می کردند. طبق عقیده ی آن ها، چنین مهره هایی به صورت طلسم در زندگی انسان و جانوران و کشتزارها و مراتع از توانایی ارواح و نیروهای آسیب رسان می کاهند که در ناحیه ی فارس، نمونه ای از این اشیاﺀ پیدا شده است. علاوه بر این زینت آلات و حتی اشیاﺀ و ابزارهای زندگی و جنگی و شکار در قبرهای انسان ها به دست آمده است که این مسأله اعتقاد آریایی ها به زندگی بعد از مرگ را نشان میدهد .
آریایی ها برای عبادت و بزرگداشت خدایان، اماکن مقدس خود را در بلندی ها و یا کوه ها و کشتزارها و حتی مناطق مسطح انتخاب می کردند. روحانیون، مراسم قربانی و عبادت را برگزار می کردند. وظایف روحانیون، شامل آراﺀ الهی و اداره ی جامعه بر اساس عقل و عدل و توجه به وظایف دینی بود. آنان در جامعه به عنوان طبقه آگاه و مسلط و پرنفوذ محسوب میشدند.
با توجه به این که دین اقوام هند و ژرمن، ضوابط و قوانین دقیق و حساسی داشت؛ می توانست بیانگر جزیی ترین مساﺌل خانوادگی، اجتماعی و فرهنگی جامعه باشد.
آریایی های ایرانی و هندی بمدت چند وقت، یک مذهب داشتند؛ به این دلیل که آنان دارای یک زبان واحد بودند و محل سکونتشان یکجا بود. پس از جدایی آریایی های ایرانی و هندی، مذهب آن ها نیز از یکدیگر جدا شد.
آریایی ها به ستایش مظاهر طبیعت از زمان گذشته می پرداختندگردآوری: بخش فرهنگ و اندیشه سرپوش
- 19
- 6
