ترس‌های آشنا

Little Nightmares به نظر من شبیه تلفیقی از اتمسفر و دنیای فیلم‌های تیم برتون با بازی‌های شاهکار شرکت Playdead یعنی عناوین Limbo و Inside است.

دو بازی مذکور بیشتر بازیکن را در محیط‌های شهری، تاسیسات نظامی و دیگر محیط‌های دیستوپیایی قرار می‌دهند، حال آن‌که در Little Nightmares شما در محیطی قرار می‌گیرید که شباهت زیادی به یک خانه‌ عظیم‌الجثه دارد.

غول خانه!

قهرمان بازی دختر بچه‌ای کوچک به اسم Six است. او یک بارانی پلاستیکی زردرنگ به تن داشته و هیچ مهارتی در دفاع از خود ندارد. اولین نکته‌ خاص بازی، مقیاس کاراکتر با توجه به محیطی است که در آن قرار گرفته. به بیان بهتر مقیاس‌ها مثل جَک قصه‌ لوبیای سحرآمیز با شهر غول‌ها بر فراز ابرها است و واقعا نیز محیطی که بازی در آن جریان دارد خانه‌ای غول‌آساست. همین تفاوت مقیاس بارز و مشهود از ابتدا تا انتهای داستان شما را به جست‌وجو در محیط و کشف رازها دعوت می‌کند و این نکته‌ای است که در مورد بازی خیلی می‌پسندم.

با شروع بازی خود را درون یک چمدان باز می‌یابید، بدون این‌که هیچ گونه متن یا توضیح گفتاری در این مورد به بازیکن ارائه شود. بازی هیچ سرنخی به شما نمی‌دهد که باید چکار کنید، در عوض این شما هستید که تجربه می‌کنید. یک دکمه باعث روشن شدن فندک کوچک کاراکتر می‌شود که می‌تواند در محیط‌های تاریک‌تر شعاع محدودی در اطراف او را نورانی کند. دکمه‌ای دیگر به سیکس امکان نشستن و مخفیانه حرکت کردن را می‌دهد. شما نه می‌دانید کجا هستید و نه می‌دانید برای رسیدن به کجا باید تلاش کنید، اما یک مساله را به‌طور واضح حس می‌کنید و آن هم این است که جایتان امن نیست!

سیکس در دنیایی قرار گرفته که همه‌چیز به شکل اغراق شده‌ای از او بزرگ‌تر هستند، فضاسازی و نورپردازی محیط‌ها بخوبی حس غلبه دشمن محیط و جهان پیرامون بر کاراکتر را منتقل می‌کنند، اما این سبک گرافیکی خاص و فانتری بازی به همراه کارگردانی دوربین استثنایی‌اش است که باعث شده عده‌‎ای Little Nightmares را حتی در سبک ترسناک نیز دسته‌بندی کنند.

بیشتر محیط‌هایی که در آنها سیر می‌کنید، موضوعاتی آشنا و دم دستی هستند که رنگ و بویی مرموز و عجیب به خود گرفته‌اند. قفسه‌های کمد لباس تا سقف ارتفاع دارند و دسته‌های آنها مثل نردبانی برای بالا رفتن می‌مانند. پیانویی که با طناب معلق نگه داشته شده، می‌تواند نقش یک سکو را برای شما ایفا کند و دریایی از کفش‌های رها شده، خطر مرگبار و نادیدنی‌ایی را در زیر خود مدفون کرده‌اند و هرکس که جرات پرسه زدن بیش از اندازه در آن محدوده را داشته باشد، گریبانش را می‌گیرد. بیشتر موجودات عظیم‌الجثه‌ای که در دنیای عجیب بازی وجود دارند، قدرت این را دارند تا کاراکتر را در یک لحظه از بین ببرند و اوج هنر Little Nightmare در این است که شما خطرها، ترس‌ها و تهدیدها را به محض دیدن درمی‌یابید. محیط، موسیقی، مقیاس‌ها و نورپردازی سهمی بسزا در رسیدن به این مهم دارند.

جهان اطرافت را بشناس

همچون لیمبو و اینساید، بیشتر بازی در مورد پیدا کردن راهی برای حرکت در دنیای بازی است. مثلا باید صندلی‌ها را به نقطه‌ای بکشید تا دست‌تان به دستگیره‌ در برسد یا قبل از آن‌که دری بسته شود، روی یک زنجیر تاب خورده و خود را از میان در عبور دهید. بعضی از قسمت‌های بازی به گونه‌ای است که آدم احساس می‌کند از جای دیگری برداشته شده‌اند، اما به طور کلی نشانه‌های خلاقیت و نبوغ را در بیشتر ماجراجویی هراس‌آورتان مشاهده خواهید کرد. یکی از سکانس‌های جالب بازی، مورد تعقیب قرار گرفتن توسط دست‌های درازی است که از پشت سر به کاراکتر نزدیک می‌شود و قصد گرفتن او را دارد. این صحنه‌ها خیلی حس فانتزی تیم برتون گونه‌ای به بازی داده‌اند.

Little Nightmares را طبق تعریف سنتی نمی‎توان یک عنوان ترسناک نامید، ولی تصاویر وحشت‌آور و تجربه‌های ترسی که مدت‌هاست تجربه نکرده‌اید، در بازی وجود دارند. با این‌که خشونت و کشتار به صورت تصویری در بازی نمایش داده نمی‌شوند، اما جوی بسیار سنگین بر بازی حکمفرماست. تعدادی صحنه‌ واقعا ترسناک در بازی وجود دارد، اما بندرت از ساختار شوک ناگهانی استفاده شده است. در عوض هرچه بیشتر در محیط پیش می‌روید حس خطر بیشتر در درون‌تان رسوخ می‌کند و این ترس مداوم و همراه است که زیبایی ویژه‌ای به بازی بخشیده است.

گذشتن از کنار موجوداتی که مشغول ظرف شستن هستند چندان ترسناک به نظر نمی‌رسد، ولی زمانی که صدای پایتان را می‌شنوند و ناگهان همگی به سمت‌تان هجوم می‌آورند، یکی از پراسترس‌ترین و هیجان‌انگیزترین تعقیب و گریزها را تجربه خواهید کرد. این سناریو با توجه به کیفیت بازی شما ممکن است اتفاق بیفتد یا نه، ولی غافلگیری‌های حاصل از رخ دادن چنین سناریوهایی، ارزش بازی را دوچندان کرده‌اند.

جمع‌بندی

اگر انتظار دریافت پاسخ‌های واضح از یک بازی دارید، Little Nightmare شما را ناامید خواهد کرد. بازی نتیجه‌گیری از اتفاقات و پایان داستان را به عهده‌ خود بازیکن می‌گذارد و چیزی را به صورت مشخص توضیح نمی‌دهد.

با این‌که بازی یک تجربه‌ خطی را به بازیکن ارائه می‌کند، ولی سبک گرافیکی و فضاسازی جهان بازی به قدری جذابیت دارد که دیدن دوباره‌ آنها و توجه بیشتر به جزئیات به تنهایی می‌تواند انگیزه‌ای برای بازی کردن مجدد آن باشد. خوشبختانه زمان بازی چندان زیاد نیست و براحتی می‌توانید آن را به دوستان‌تان که دنبال ترس‌های خیالی هستند، توصیه کنید. امیدوارم از تجربه‌ این بازی لذت ببری