خسرویار: سخنگوی ایران و آمریکا هستم!

کتایون خسرویار بین المللی ترین چهره فوتبال زنان ایران است. کسی در که در آمریکا بزرگ شده و الفبای فوتبال را در این کشور فرا گرفته و در آنجا یک چهره مهم است اما ترجیح داده تا برای کشور مادری اش بازی کند و در جغرافیای ایران و با پرچم ایران فوتبال را پی بیگرید. بعد از چند سال حضور در تیم ملی، کتایون ایران و کتی آمریکایی ها حالا به عنوان سرمربی تیم جوانان زنان انتخاب شده. حضور او در ایران با وجود محدودیت ها همیشه یک سوژه جذاب برای رسانه های خارجی بوده و حالا نشریه ایندیپندنت انگلیس با او گفتگویی مفصل انجام داده تا درباره دغدغه ها، مشکلات، شرایط و اهدافش در فوتبال زنان ایران صحبت کند.

شما در ایران بازی کردید و در ادامه سرمربی تیم زیر ۱۹ سال شدید. درباره حضورتان در ایران بگویید...

من خیلی آمریکایی هستم و فقط می دانم که اصالت آذری دارم. من فارسی صحبت نمی‌کردم و حتی نمی‌دانستم ایران از نظر جغرافیایی کجا قرار دارد ولی همیشه عاشق ایران بودم. در سالهای آخر دانشگاه قرار بود به صورت حرفه‌ای برای یک تیم دانشگاهی بازی کنم و تنها شانسی برای من بود که خانواده ام را ببینم و در کنار پدربزرگ و مادربزرگم باشم. دو هفته مرخصی گرفتم به ایران رفتم ولی مجبور بودم در ایران نیز تمرین کنم چون وقتی به آمریکا بازمی گشتم، باید به صورت حرفه‌ای بازی می‌کردم. نمی‌توانستم در ایران کباب و بربری بخورم. به ایران آمدم و یک تیم فوتسال دیدم که شبیه فوتبال بود. البته که بدنم از بقیه دختران قوی‌تر بود و تکل می‌زدم و شوت می‌زدم و همین باعث شد تا همه تعجب کنند. اکوسیستم ایران نیز این است که وقتی کسی چیزی می‌گوید به زودی همه کشور مطلع می‌شوند و اطلاع کسب می‌کنند. این موضوع به گوش شهرزاد مظفر سرمربی تیم رسیده بود. آنها گفتند که می‌خواهند اولین تیم زنان ایران را در فوتبال تشکیل دهند و روی کمک من حساب کردند. بی درنگ قبول کردم. سال ۲۰۰۵ بود. همه چیز را در آمریکا ترک کردم و در ایران فوتبال را ادامه دادم.

زندگی در ایران برای شما چطور می‌گذرد؟ مشکلات اساسی شما چیست؟

ایران قطعاً باعث شده است من روی پای خودم بایستم. فرصت‌های زیادی اینجا برای من است. اینجا زندگی کردن فوق‌العاده است وگرنه زیاد ایران نمی‌ماندم. فدراسیون و مقام‌ها حمایت خوبی از تیم می‌کنند. اگر نمی‌خواستند تغییری صورت بگیرد حمایت نمی‌کردند. فکر نمی‌کنم جای دیگری در دنیا اینقدر حمایت شوم.

در طول مدت اقامت در ایران، دلت برای چه چیز آمریکا بیش از هر چیز تنگ شده و از چه چیز در ایران راضی هستی؟

همین تازه از هوستون آمدم و چیزی که در آمریکا دلم برایش تنگ شده بود این آزادی عمل در همه چیز است. شرایط ایران و آمریکا فرق دارد مثلا برای دعوت از یک بازیکن. آمریکا روش خود را دارد و دسترسی به این روش‌ها خیلی آسان است. ولی این را خیلی دوست دارم که ایران آنقدر متفاوت است که شما نهایت تلاش خودتان را می‌کنید تا راه حلی پیدا کنید. در ایران باید خودتان را خیلی قوی کنید تا حرفه‌ای و یک زن بسیار قوی شوید.

کتایون خسرویار

ورزش زنان در ایران بعد از انقلاب خیلی محدود شد ولی رفته رفته بازگشتی در ورزش زنان ایران رخ داده و زنان ایران حتی مدال المپیک می‌گیرند. ورزش زنان در ایران را چگونه می‌بینید؟

زنان ایرانی در بازی‌های المپیک و آسیایی و رویدادهای بین‌المللی پیشرفت زیادی داشتند. در مقایسه با کشورهای همسایه شرایط خیلی خوبی داریم. دختران ایرانی بسیار بااستعداد هستند و مربیان خوبی نیز دارند. هرچند با وجود حجاب متفاوت به نظر می رسند. من فکر می‌کنم حجاب باعث می‌شود انگیزه ورزشکاران ایرانی برای بهتر عمل کردن در رویدادها بیشتر شود. مردم فکر می‌کنند که ما با حجاب قادر به برنده شدن نیستیم ولی این موضوع انگیزه ورزشکاران ایرانی را بیشتر می‌کند. با وجود حجاب هم می‌توانیم مدال کسب کنیم. دختران ایرانی در ورزش‌های گسترده حتی هاکی و اسکیت و فوتبال و دوومیدانی با حجاب اسلامی در رقابت‌ها شرکت می‌کنند و و نشان می‌دهند تفاوتی وجود ندارد. تلاش می‌کنیم تا با حجاب در صدر قرار گیریم.

بانوان در ایران همیشه با منع ورود به ورزشگاه‌ها مبارزه کردند تا بتوانند به ورزشگاه برسند و اخیرا به گروهی از زنان این اجازه داده شد که به ورزشگاه بروند. چگونه این اتفاق رخ داد؟

از زمانی که ایران بودم زنان تلاش زیادی برای رفتن به ورزشگاه‌ها داشتند. درصد خیلی زیادی از مردم می‌خواهند این مسئله رخ دهد و ۱۰۰ درصد موافق آن هستند. دو بار این اتفاق رخ داد و ما موفق شدیم به ورزشگاه برویم. بار اول تعداد محدودی که گلچین شده بودند و بار دوم تعداد زیادی از زنان بودند که به ورزشگاه راه یافتند. زنان عاشق فوتبال هستند و به همین خاطر این اتفاق رخ داد. آنها دوست دارند جزئی از این بازی زیبا باشند و تیم مورد علاقه شأن را تشویق کنند. من باید از بوروکراسی‌های اداری زیادی رد می‌شدم تا بتوانم در ورزشگاه باشم. با این حال رخ دادن چنین اتفاقی خودش اتفاق مثبت و بزرگی است و مطمئن هستم در آینده بیشتر رخ می‌دهد. اکنون زنان نیز در بحث‌های فوتبالی وارد می‌شوند و مطمئن هستم این اتفاقات در آینده نزدیک به تاریخ می‌پیوندد.

تحریم‌های آمریکا علیه ایران در زمینه‌هایی حتی ورزشی نیز تأثیر داشته است. مثلاً نایک در جام جهانی روسیه از اسپانسری تیم ملی فوتبال ایران کنار کشید. آیا این تحریم‌ها روی کار شما هم تأثیر داشته؟

خیلی از برنامه‌های من به وسیله این تحریم‌ها ضربه خورد. قرار گرفتن در این موقعیت خیلی بد است ولی ایرانی‌ها به این رفتارها عادت کردند و آنها به بازار می‌روند و کفش خودشان را خریداری می‌کنند. مشکلات من این است که بتوانم بودجه‌ای در اختیار داشته باشم که بتوانم در سراسر کشور آکادمی‌هایی بسازم تا بتوانیم استعدادهای دختر را پرورش دهیم. تحریم‌ها همچنین باعث شده که نتوانیم دختران ایرانی را برای تورنمنت به آمریکا ببریم یا تیم آمریکایی را برای تورنمنت به ایران بیاوریم و اسپانسرهای خوبی برای آنها پیدا کنیم. تحریم‌ها قطعا به پیشرفت تیم ضربه زده ولی من کمک زیادی از مردمی می‌گیرم که می‌خواهند به تیم زنان کشورشان کمک کنند.

هر دو کشور ایران و آمریکا در چهار دهه گذشته در یک مناقشه سیاسی بودند. این مسئله چقدر به شما و کارتان تأثیر می‌گذارد؟

از وقتی که یادم می‌آید این مناقشه سیاسی بین ایران و آمریکا وجود داشته است. یادم نمی‌آید ایران بدون تحریم باشد و یادم نمی‌آید که آمریکا هیچوقت موضع منفی علیه ایران نداشته باشد. به خاطر همین‌ها بود که به ایران سفر کردم تا ببینم آیا این صحبت‌های منفی علیه ایران حقیقت دارد یا خیر. من همیشه در میانه هستم تا خوبی‌های هر دو کشور را به هم نشان دهم. به ایرانی‌ها درباره سیستم آموزش آمریکا، خرید و… می‌گویم و به آمریکایی درباره اینکه چقدر رفتن به ایران جالب است، سفر کردن، غذاهای خوشمزه، اتفاقات و رویدادهای تاریخی و مردم مهمان نواز. امیدوارم ایران و آمریکا بیش از اینکه مقابل هم باشند، مناقشات و درگیری‌ها را کنار بگذارند و بیشتر در کنار هم باشند. شاید خیلی از رسیدن به این افق دور نباشیم. فکر می‌کنم اینکه سخنگوی دو کشور برای هم باشم یک جور مرحله رشد برای من باشد.