کامرون
جمهوری کامِرون کشوری است در غرب آفریقا و پایتخت آن یائونده است. جمعیت این کشور ۲۲ میلیون پانصد هزار نفر است و زبان‌های رسمی آن فرانسوی و انگلیسی است. واحد پول این کشور فرانک آفریقای مرکزی است.
یائونده پایتخت کشور، ۱ میلیون و ۱۵۵ هزار نفر جمعیت دارد؛ بزرگ‌ترین شهر کامرون اما دوالا با دو میلیون و چهارصد هزار نفر جمعیت است. در کامرون در حدود ۲۰۰ گروه زبانی مختلف زندگی می‌کنند.
کامرون در سال ۱۸۸۴ مستعمره آلمان شد. پس از جنگ جهانی اول منطقه کامرون میان فرانسه و بریتانیا تقسیم شد. بخش تحت کنترل فرانسه در تاریخ یکم ژانویه ۱۹۶۰ از این کشور مستقل شده و جمهوری کامرون نام گرفت و بخش جنوبی که در کنترل بریتانیا بود در سال ۱۹۶۱ به جمهوری کامرون پیوست.
کامرون در مقایسه با دیگر کشورهای آفریقایی از ثبات اقتصادی و اجتماعی نسبی برخوردار است. این امر باعث شده تا کشاورزی، راهسازی، راه آهن، و صنایع بزرگ نفت و چوب پیشرفت داشته باشد. با این وجود بخش بزرگی از شهروندان این کشور هم‌چنان در فقر به‌سر می‌برند.
قدرت در این کشور از سال ۱۹۸۲ در دست پل بیا، رئیس‌جمهوری تمامیت‌خواه کشور است که با حزب جنبش دموکراتیک خلق خود حکومت می‌کند.
نخستین ساکنان کامرون، از اهالی قبیلهٔ بانتو بوده‌اند، پس از آن در سدهٔ ۱۸ و ۱۹ میلادی قبایل عمدتاً مسلمان فولانی در کامرون ساکن شدند.
در ۱۸۸۴، آلمان کامرون را تحت‌الحمایهٔ خود اعلام کرد. ولی پس از جنگ جهانی اول، اتحادیهٔ ملل سرپرستی ۸۰٪ از خاک کامرون را به فرانسه و ۲۰٪ همسایه با مرز نیجریه را به بریتانیا واگذار کرد. کامرون فرانسوی در ۱۹۶۰ استقلال یافت. به دنبال همه پرسی در ۱۹۶۱ قسمت شمالی کامرون بریتانیا با نیجریه ادغام شد؛ قسمت جنوبی با سرزمین فرانسوی سابق حکومتی فدرال تشکیل داد. در ۱۹۷۲ کشوری واحد جایگزین فدراسیون شد. در ۱۹۹۲ زمانی که انتخابات چند حزبی برگزار گردید، کثرت گرایی سیاسی مجدداً فعال شد.
در سال ۱۹۴۶ و تأسیس سازمان ملل متحد، کامرون تحت تولیت این سازمان دارای خودگردانی داخلی شد. در میان سال‌های ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۸ کامرون عرصهٔ درگیری‌های خونین برای بدست آوردن استقلال کامل از فرانسه بود، رهبری جنبش استقلال طلبانهٔ کامرون را، جان فونچا از حزب دموکراتیک ملی کامرون بر دوش داشت. سرانجام پس از نزدیک به یک دهه خشونت و خونزیزی، در ۱ ژانویهٔ ۱۹۶۰ کامرون از فرانسه اعلام استقلال کرد و احمدو آهیجو در ۲۰ مه ۱۹۷۲ به عنوان نخستین رئیس جمهور کامرون برگزیده شد. هم اکنون روز ۲۰ مه در کامرون به عنوان «روز جمهوری» شناخته می‌شود و پس از احمدو آهیجو در سال ۱۹۸۲ پُل بیا بر جای او نشست.
در ژوئن ۲۰۰۰، بانک جهانی با اختصاص ۳٫۷ میلیارد دلار به کامرون به منظور احداث خط لولهٔ نفت از چاد به میادین نفتی کامرون واقع در سواحل غربی این کشور موافقت کرد. در اوت ۲۰۰۶، کامرون و نیجریه بر سر مالکیت شبه جزیرهٔ نفت خیز باکاسی با یکدیگر اختلاف پیدا کردند که این مشکل توسط دادگاه داوری بین‌المللی با اعلام رای رعایت تساوی طرفین در تملک شبه جزیرهٔ باکاسی پایان یافت. در حال حاضر نیز کامرون اختلافاتی مرزی با چاد بر سر سهم هر کدام بر دریاچهٔ چاد دارد. در ۶ نوامبر ۱۹۸۲، پُل بیا به عنوان رئیس جمهور و در ۸ دسامبر ۲۰۰۴ نیز افرائیم اینونی به سمت نخست وزیر کامرون انتخاب شدند.
۱۸۰ نماینده مجمع ملی برای دوره‌ای پنج ساله با رأی تمامی افراد بالغ انتخاب می‌شوند. رئیس جمهور – که وی نیز برای دوره‌ای پنج ساله مستقیماً انتخاب می‌گردد – شورای وزیران و نخست وزیر را انتصاب می‌کند.
عضویت: سازمان ملل متحد، سازمان وحدت افریقا
کامرون کشوری است در کنار خلیج بیافرا که از غرب با نیجریه از شمال با چاد از شرق با آفریقای مرکزی، گینهٔ استوایی، گابن و از جنوب با جمهوری دموکراتیک کنگو همسایه‌است.
مساحت کامرون ۴۷۵٫۴۴۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۱۸ میلیون و ۰۶۰ هزار نفر است.
رودهای مهم:ساناگا، نیونگ.
بلندترین نقطه: قلهٔ کامرون، ۴۰۶۹ متر.
آب و هوا: آب و هوای کامرون استوایی و در ساحل داغ و بارانی و مناطق دور از ساحل خشک تر است.
بلندترین نقطهٔ کامرون، کوه مونت کامرون و قلهٔ فاکو با بلندی ۴۰۹۵ متر است که در کنار ساحل اقیانوس اطلس شمالی جای دارد.
سه رود در خور توجه کامرون عبارتند از: رود بنو (Benue River)، رود نیونگ (Nyong river) و رود ساناگا (Sanaga River).
در غرب سلسله‌ای از زمین‌های بلند تا قلهٔ آتش فشانی کامرون ارتفاع می‌گیرند. در شمال جلگه‌های علفزار استوایی به طرف دریاچهٔ چاد متمایل است.
جلگه‌های ساحلی و فلاتهای جنوب و مرکز پوشیده از جنگلهای استوایی است.
از مهمترین شهرهای کامرون می‌توان به دوآلا با جمعیت ۱ میلیون و ۲۴۰ هزار نفر، گاروآ با جمعیت ۱۸۵ هزار نفر، ماروآ با جمعیت ۱۷۰ هزار نفر و بافوسام با جمعیت ۱۵۱ هزار نفر اشاره کرد.
بر اساس آمارهای سال ۲۰۰۳ میلادی ۹/۶درصد از مردم این کشور به بیماری ایدز مبتلا هستند.
علاوه بر زبان‌های انگلیسی و فرانسوی که زبان‌های رسمی این کشور هستند ۲۴ زبان محلی آفریقایی نیز در این کشور رایج است.
۳۱٪ نژاد کامرونی‌ها را، کوهستان‌نشینان کامرون، ۱۹٪ را بانتوهای استوایی، ۱۱٪ را کِردی، ۱۰٪ را فولانی، ۸٪ را بانتوهای شمال غربی، ۷٪ را سیاهان شرقی، ۱۳٪ را دیگر آفریقایی‌ها و کمتر از ۱٪ را نیز غیر آفریقایی‌ها تشکیل می‌دهند. همچنین ۴۰٪ مردم کامرون دارای عقاید بومی و سنتی، ۴۰٪ مسیحی و ۲۰٪ نیز مسلمان‌اند.
زبان‌های فرانسوی و انگلیسی هر دو زبان رسمی کامرون اند، علاوه بر این ۲۴ گروه زبانی قبیله‌ای نیز در کامرون گفتگو می‌شود.
واحد پول کامرون، فرانک سی‌اف‌آبا واحد جزء آن سانتیم نام دارد. در طی سال‌های اخیر با گسترش صادرات نفت، الوار و قهوه اقتصاد کامرون رو به بهبود است، علاوه بر این سه محصول از دیگر صادرات کامرون می‌توان به، کاکائو، پنبه، کائوچو، موز، دانه‌های روغنی، فراورده‌های نفتی و صنایع آلومینیومیاشاره کرد. کامرون از اعضای کشورهای اتحادیهٔ آفریقا است.
گوناگونی کشاورزی و گسترش سریع صنعت نفت باعث شده مردم این کشور از سطح زندگی به نسبت بالایی در آفریقای استوایی برخوردار باشند.
قدرت دفاعی
کل نیروهای مسلح: ۷٫۷۰۰ (۱۹۹۱). به علاوهٔ ۴٫۰۰۰ شبه نظامی. خدمت سربازی: ندارد.
