فیلم/ لاگوندا؛ مرموزترین خودروی سدان انگلیس

لاگوندا یک خودرو سدان چهار درب لوکس اندازه کامل (فول سایز) بود که توسط شرکت خودروسازی استون مارتین بین سال های ۱۹۷۴ تا ۱۹۹۰ تولید شد. لاگوندا در زمان خود یکی از گران قیمت ترین و از نظر فناوری پیشرفته ترین خودروهای تولیدی بود. نام این خودرو از مارک لاگوندا که استون مارتین در سال ۱۹۴۷ خریداری کرده بود، گرفته شد و در مجموع ۶۴۵ دستگاه از آن تولید شد.

دو نسل متمایز از خودرو لاگوندا وجود دارد که نسل اصلی طی یک مقطع زمانی کوتاه در سال ۱۹۷۴ بر اساس استون مارتین وی۸ طراحی و در خط تولید قرار گرفت، و مدل کاملاً بازطراحی شده و گووه شکل (wedge- shaped) سری ۲ در سال ۱۹۷۶ معرفی شد.

تاریخچه

استون مارتین در اواسط دهه ۱۹۷۰ با مشکلات مالی مواجه بود، از این رو به معرفی محصولی نیاز داشت تا بتواند بخشی از سرمایه موردنیاز خود برای ادامه فعالیت های شرکت را تامین کند. استون مارتین به طور سنتی روی خودروهای اسپرت ۲+ ۲ کار می کرد ، اما لاگوندا یک خودرو سدان چهار درب بود. پس از معرفی این مدل، استون مارتین موفق شد سرمایه قابل توجهی را جذب کند.

پس از تولید هفت دستگاه از مدل سری ۱، لاگوندا بازطراحی خود توسط ویلیام تاونز را تجربه کرد. هم عصر با خودروهای شناخته شده ای مانند لامبورگینی کانتاش، لوتوس اسپریت، و دی ام سی دلورین، لاگوندا نیز یکی از شناخته شده ترین نام هایی است که بین خودروهایی با طراحی گووه شکل از آن یاد می شود.

لاگوندا استایل چشم‌گیر را با فضای داخلی پوشیده شده با چرم درجه یک و ابزارهایی پیشرفته ترکیب کرد. پیشرانه هشت سیلندر خورجینی کاربراتوری ۵.۳ لیتری در ترکیب با جعبه دنده اتوماتیک سه سرعته، لاگوندا را به خودرویی با مصرف سوخت بالا تبدیل میکرد که استفاده از فناوری تزریق سوخت در سری ۳ نیز تغییر کمی در این شرایط ایجاد کرد.

خودروهای دست ساز لاگوندا با برچسب قیمت حدود ۵۰ هزار پوندی بین سدان های لوکس بسیار گران قیمت در جهان قرار داشتند. خودروهای کمی در این بازه قیمت قرار می گرفتند که از آن جمله میتوان به رولزرویس سیلور اسپریت/سیلور اسپر و بنتلی مولسان اشاره کرد.

استون مارتین لاگوندا اولین خودرو تولید انبوه بود که از پنل ابزار دیجیتالی استفاده می کرد. در مدل سری ۳ از نمایشگرهای سی آرتی استفاده شد که بعدا مشخص شد کم تر از نمایشگرهای ال سی دی مدل های پیشین مورد اعتماد هستند.

اگرچه لاگوندا خودرویی بسیار پیشرفته در زمان خود محسوب می شد ولی میزان خرابی تجهیزات به نقطه ظعفی جدی برای این خودرو تبدیل شد. همچنین، طراحی گووه شکل جریان محبوب کوتاه مدتی بود که در خودروهای بعدی استون مارتین ادامه پیدا نکرد.

مدل ها

استون مارتین لاگوندا در چهار مدل از خط تولید خارج شد که شامل مدل اصلی سری ۱ و مدل های گووه شکل سری۲، سری ۳ و سری ۴ می شوند. در مجموع ۶۴۵ دستگاه لاگوندا طی یک دوره ۱۲ ساله تولید شدند.

سری ۱ (۱۹۷۴ تا ۱۹۷۵)

لاگوندا سری ۱ بر اساس استون مارتین وی۸ با اندازه محور طولانی تر شکل گرفت و در سال ۱۹۷۴ طی نمایشگاه خودرو لندن معرفی شد. این خودرو توسط ویلیام تاونز طراحی شده بود. پیشرانه هشت سیلندر خورجینی ۵.۳ لیتری با یک جعبه دنده ۵ سرعته دستی یا یک جعبه دنده اتوماتیک جفت می شد. پیشرانه این خودرو توانایی تولید ۲۸۰ اسب بخار نیرو و ۳۰۱ پوندفوت گشتاور را داشت و کسب بیشینه سرعت ۲۴۰ کیلومتر در ساعت را ممکن می کرد. تنها هفت دستگاه از این مدل فروخته شد.

سری ۲ (۱۹۷۶ تا ۱۹۸۵)

مدل گووه شکل لاگوندا در سال ۱۹۷۶ در نمایشگاه خودرو لندن معرفی شد و طراحی آن با سری ۱ کاملا متفاوت بود. تحویل این مدل از لاگوندا از سال ۱۹۷۹ آغاز شد. خودروهای سری ۲ در ابتدا دارای نمایشگرهای ال‌سی‌دی دیجیتال و دکمه های کنترل لمسی بودند اما این ویژگی ها در سال ۱۹۸۰ کنار گذاشته شدند.

این مدل نیز از همان پیشرانه ۵.۳ لیتری هشت سیلندر سری ۱ استفاده می کرد. برچسب قیمت حدود ۵۰ هزار پوندی در سال ۱۹۸۰، لاگوندا سری ۲ را به گزینه ای گران‌تر نسبت به فراری ۴۰۰ یا مازراتی کیالامی تبدیل می کرد.

عرضه این خودرو با اصلاحات جزئی در سپر جلو و ورودی های هوا از سال ۱۹۸۲ در آمریکا آغاز شد.

سری ۳ (۱۹۸۶ تا ۱۹۸۷)

لاگوندا سری ۳ برای یک سال در خط تولید قرار داشت و ۷۵ دستگاه از آن ساخته شد. همه این خوروها به پیشرانه های انژکتوری مجهز بودند. نمایشگرهای سی‌آر‌تی بعدا با نمایشگرهای فلورسنت جایگزین شدند.

سری ۴ (۱۹۸۷ تا ۱۹۹۰)

لاگوندا سری ۴ در نمایشگاه خودرو ژنو ۱۹۸۷ معرفی شد و ویلیام تاونز تغییرات قابل توجهی در طراحی آن ایجاد کرده بود. زوایای تیز در این مدل جای خود را به زوایایی گردتر داده و دیگر از چراغ های جلوی پاپ آپ خبری نبود. در نمای جانبی نیز خط سرتاسری میانی حذف شده و رینگ های ۱۶ اینچی جدید استفاده شدند. با تولید یک دستگاه در هفته، در مجموع ۱۰۵ دستگاه لاگوندا سری ۴ تا ژانویه ۱۹۹۰ تولید شد.