طرح ترافیک

پس از اعمال محدودیت تردد در محدوده طرح ترافیک در سال ۱۳۵۸ با هدف کاهش آلودگی هوا در نتیجه کاهش تردد خودروهای شخصی و تک سرنشین در این محدوده، در سال ۱۳۸۴ محدودیت تردد دیگری با هدف کاهش حجم ترافیک که دلیل اصلی آلودگی بیش از حد هوای کلانشهر تهران بود به اجرا درآمد که در نتیجه اجرای آن می بایست خودروها به صورت نوبتی و با توجه به رقم سمت راست پلاک آن ها (زوج یا فرد بودن آن) به تردد در معابر در طرح ترافیک می پرداختند. از جمله پیش نیازهای اجرای طرح ترافیک بهبود سامانه های حمل و نقل عمومی و ایجاد جذابیت استفاده از این ناوگان می باشد به نحویکه با ارائه خدمات و تسهیلات هر چه بیشتر و بهتر، عموم شهروندان به سمت استفاده از این وسایل نقلیه سوق پیدا نموده و با افزایش کیفیت آن از تردد خودروهای تک سرنشین در محدوده های پر رفت و آمد جلوگیری به عمل آید. 

با توجه به جمعیت چندین میلیونی ساکن و غیر ساکن شهر بزرگ تهران ، راهنمایی و رانندگی تهران ، از سالهای گذشته تردد در محدوده ای از مرکز شهر را ممنوع نمود. پس از افزایش بیشتر جمعیت ساکن و میهمان و وسائط نقلیه این محدوده افزایش یافت اما از آنجاییکه امکان گسترش این محدودیت بصورت کامل وجود ندارد چرا که علی القاعده مردم باید بتوانند در شهر تردد کنند و تردد در شهر تهران نیز فقط بورت ماشینی امکان دارد لذا گسترش دوم بصورت نوع دوم یعنی بر اساس زوج و فرد می باشد بدین معنی که طرح ترافیک اصلی که هسته اصلی طرح ترافیک را تشکیل می دهد بطور کلی بجز برای افراد دارای مجوز ممنوع است اما محدوده دوم که دوتا دور هسته اصلی طرح را دربر میگیرد بصورت زوج و فرد یعنی براساس آخرین رقم سمت راست پلاک وسائط نقلیه می باشد.