دیو نیمه جان

در طول تاریخ اغلب هر کجا که آب بوده تمدنی هم شکل گرفته است ، به طوریکه این جریان باعث تدوام و استقرار انسان و پیدایش تمدن و در پی آن فرهنگ بوده است. آب تعیین کننده سرنوشت بشر در جغرافیای تاریخی هر منطقه نقش عمده ای را ایفا نموده تا جاییکه اقتصاد، فرهنگ، سیاست ...هر قوم در گرو این نعمت الهی بوده و خواهد بود.

مردم جنوب کرمان نزدیک ۲۵سال است با کمبود شدید آب مواجه هستند، اینجا باغ ها خشکیده اند، نخل های چند ساله قدشان خمیده شده و چاه های اب بی جان مانده اند و کشاورزان بیکار...

«هلیل رود» بزرگترین رود جنوب شرقی ایران از بلندیهای شهرستان بافت سرچشمه می گیرد و با گذر از جیرفت، قلعه گنج، عنبرآباد و رودبار به تالاب بزرگ جازموریان وارد میشود. اما در دو دهه گذشته این رود در نیمه راه جای خود را به خشکی داده است. در گذشته به خاطر پر آبی و خروشان‌ بودن این رود به آن«دیو رود» نیز میگفتند این رود در گذشته باعث به وجود امدن جلگه ی بسیار حاصلخیز جیرفت شده بود؛   کشاورزی در  این منطقه سابقه ی دیرین داشته است و کشت انواع مرکبات،نخل های خرما،گندم،گلخانه های وسیع این منطقه را به قطب کشا ورزی تبدیل کرده بود که حتی کشور های همسایه از این منطقه محصولات کشاورزی خود را تامین میکردند.

مردم این منطقه به سبب کشاورزی از وضعیت اقتصادی،فرهنگی و ...بسیار خوبی برخوردار بودند. اما اکنون «هلیل رود» دیگر جان ندارد،دیگر «هلیل رود»ساکنان خود را نمیتواند سیراب کند!

کمبود بارش ها و گرم شدن زمین بخصوص دخالت انسان در طبیعت باعث خشکی«هلیل رود» شده است.

 ساخت سد ها و اب بند های متعدد بدون مهندسی (کارشناسی) درست، نفس های «هلیل» را به شماره انداخته و به طبع آن کشاورزی منطقه را نابود کرده است.

مصرف آب و جیره بندی آب

حتی ساکنان منطقه (حریم هلیل رود) آبی برای آشامیدن ندارند در روز یک ساعت آب جیره بندی در بهترین حالت، خشکی هلیل باعث مهاجرت و بیکاری و از بین رفتن روستاهاو خلوت شدن شهرها شده است. زندگی یک میلیون انسان به  طور مستقیم گره خورده در زندگی هلیل است، به دنبال خشکی آن تالاب بزرگ جازموریان خشک شده است که منبع ۲۵ % ریزگردهای کشور است.