۱۰ قتل عجیب و تلخ که مسیر تاریخ را دگرگون ساختند

قتل شِرون تیت و دوستانش به دست فرقه مذهبی «مَنسِن» بی شک یکی از فجیع‌ترین و تلخ‌ترین جنایات تاریخ ایالات متحده محسوب می‌شود. تابستان ۱۹۶۹ تیت که در آن روز‌ها بعنوان هنرپیشه‌ای زیبا و خوش آتیه یکی از نماد‌های درخشندگی و شهرت در فرهنگ هیپی (ضد فرهنگ) در آمریکا محسوب می‌شد به همراه ۳ نفر از دوستانش به طرز فجیعی در خانه خود به قتل رسید.

جرائم انگشت شماری در جهان وجود دارند که از نظر تاثیرگذاری تاریخی بتوان آن‌ها را با “قتل” مقایسه کرد. شاید یک ترور قادر باشد مسیر تاریخ سیاسی را تغییر دهد، اما قتل اقدامی بدیع محسوب می‌شود که می‌تواند هرج و مرج ناشی از شوک وارده را در روح و روان جامعه منتشر کند. پدیده‌ای که گا‌ها تخمین تبعات آن بسیار دور از ذهن خواهند بود.

قتل‌هایی که بعضا به تغییر دیدگاه ما نسبت به ماهیت انسان‌ها منجر شده است، یا الهام بخش تحولاتی اجتماعی بوده اند. قتل‌هایی که حتی به تنهایی موجب کشته شدن صد‌ها هزار انسان دیگر شده اند و نام مقتول و در مواردی قاتل را به اسطوره‌هایی تاریخی تبدیل کرده اند.

۱۰- ایوان ایوانوویچ (Ivan Ivanovich)

ایوان چهارم، ملقب به “ایوان مخوف”، از اواسط سلطنتش به دلیل خیانت بسیاری از “بویارها” (نجبای روسیه) دچار بدبینی شد و دست به قتل و کشتار گسترده زد. وی که اساسا کنترل درستی بر رفتار و اقدامات خود نداشت، در سال ۱۵۴۷ به عنوان اولین تزار به مقام تزار تمامی روسیه رسید.

شبی در نوامبر ۱۵۸۲، تزار روسیه یا همان ایوان چهارم با لحنی تند شروع به مشاجره با همسر باردار پسرش کرد. مشاجره‌ای که لحظه به لحظه بالا می‌گرفت و در نهایت تزار به سمت عروسش حمله کرد. ایوانِ پسر که از این صحنه ناراحت می‌شود به سرعت وارد عمل می‌گردد و سعی می‌کند پدر را کنترل کند که تزار دچار جنون عانی شده و با گرز به سر پسرش می‌کوبد.

ایوان پسر که وارث تاج و تخت روسیه نیز محسوب می‌شد چند روز بعد بر اثر شدت جراحات وارده می‌میرد، اما تبعات این مرگ برای تاج و تخت و حتی روسیه، سال‌ها بعد خود را نشان می‌دهد.

در واقع ایوان تنها فرزند سالم تزار روسیه محسوب می‌شد که توانایی اداره کشور را داشت. فئودور – برادر کوچک‌تر ایوان- بسیار ضعیف و از نظر ذهنی ناتوان بود. پس از مرگ تزار و به قدرت رسیدن فئودور، وی عملا مهره‌ای نمادین محسوب شده و ملکت توسط وزرا و درباریان آن زمان روسیه اداره می‌شد.

با مرگ فئودور که هیچ گاه نتوانست وارثی (فرزند پسر) برای تاج و تخت معرفی کند، روسیه آماده انفجار، در سرازیری هرج و مرج و بی قانونی گرفتار شد. چند سال ابتدایی پس از مرگ وی را به عنوان “دوران مخوف” روسیه نامگذاری کرده اند. این شرایط تا دو دهه بعد از مرگ فئودور ادامه داشت و بنا بر مدارک موجود، یک سوم جمعیت کشور (بیش از ۵ میلیون نفر) بدلیل گرسنگی و جنگ‌های داخلی کشته شدند.

۹- ژان پُل مارا (Jean-Paul Marat)

بعد از استحاله حکومت پادشاهی و پیروزی انقلاب کبیر فرانسه، گروه‌ها و فرقه‌های بسیاری در این کشور در تلاش بودند کنترل این جمهوری نوپا را در دست بگیرند. ژان پل مارا از نویسندگان روزنامه تندروی «دوستدار مردم» و از حامیان آشکار حزب ژاکوبین (بزرگ‌ترین و پرقدرت‌ترین حزب درگیر در انقلاب فرانسه) را باید یک انقلابی رایکال با اندیشه‌های قوی ناسیونالیستی دانست.

مارا به دلیل بیماری پوستی مزمنی که داشت، بیشتر وقت خود را در وان آب سرد می‌گذراند و در همان جا هم به نامه‌ها و کار‌های اداری رسیدگی می‌کرد. وی در ۱۳ ژوئیه ۱۷۹۳ در حالی که در حمام خانه اش مشغول نوشتن بود، توسط دختر جوانی به نام شارلوت کوردی، (از اعضای حزب میانه رویِ ژیروندیست) با ضربات چاقو به قتل رسید.

کوردی که مدعی شده بود پیام و اطلاعات مهمی از حزب ژیروندیست برای مارا دارد بعد‌ها در دادگاه گفت: من یک نفر را کشتم تا ۱۰۰ هزار نفر را نجات دهم. اما شرایط کاملا بر عکس پیش رفت.

بسیاری بر این باورند که مرگ مارا، جرقه‌ای بود برای شعله ور شدن دوره اختناق، قتل و وحشت در فرانسه، موسوم به دوران وحشت (la Terreur). مارا تا درجه شهید در جامعه فرانسه ارتقا یافت.

ماکسیمیلین دو روبسپیر (Maximilien de Robespierre) قدرتمند‌ترین فرد عضو ژاکوبین با تمسک به قتل مارا، بر آتش جنگ و خونریزی در فرانسه دامن زد و دوران سیاهی را در این کشور موجب شد. بر اساس آمار موجود در آن دوران تنها نزدیک به ۲۵ هزار نفر رسما اعدام شدند حال آنکه شمار کشته شدگان کلی آن سال‌ها بر اثر خشونت‌ها و درگیری‌های داخلی از مرز ۲۰۰ هزار نفر نیز فراتر می‌رود.

۸- بابی فرانکس (Bobby Franks)

نیتن لئوپولد (چپ) و ریچارد لوب (راست) حاضر در جلسه دادگاه

قتل «باب فرانکس»، پسر ۱۴ ساله شیکاگویی، نه تنها یکی از بحث برانگیزترین جلسات دادرسی تاریخ قضایی آمریکا را موجب شد بلکه نتیجه این دادگاه در سال‌های بعد باعث گشت، مجازات اعدام به جز موارد خاص بطور کامل در ایالات متحده برچیده شود.

ماجرا از این قرار بود که «نیتن لئوپولد»، یک نابغه (باضریب هوشی ۲۱۰)، با همراهی دوستش ریچارد لوب درتلاش برای اجرای حساب شده‌ترین قتل تاریخ، یکی از اقوام نزدیک لوب را به عنوان کاندید کشته شدن انتخاب کردند.

بعد از هفت ماه برنامه ریزی نقشه عملی می‌شود و پس از سوار کردن بابی فرانکس داخل ماشین و وارد کردن ضربه به سر او دو قاتل به سمت ایندیانا حرکت می‌کنند تا جسد را در میان زباله‌ها رها کنند.

اگرچه نقشه بسیار ماهرانه طراحی شده بود، اما در اجرای آن به شکلی مضحک مبدتیانه عمل می‌شود. نخست اینکه چند شاهد عینی پسر بچه را در حال سوار شدن داخل ماشین لوب می‌بینند و دوم اینکه عینک لئوپاد در کنار جسد پیدا می‌شود. با رد گیری عینک و رسیدن به دو مضنون اصلی، انکار‌ها پایان یافته و هر دو قاتل دیگری را به انجام قتل متهم کردند.

کلارنس دارو، یکی از معرف‌ترین وکلای مدافع آن روز‌های آمریکا برای نجات موکلانش از حکم اعدام در دادگاهی دوازده ساعته طوفانی به پا می‌کند که در نهایت به شکسته شدن حکم اعدام انجامید.

اما این پایان کار برای این قتل نبود. پیروزی دارو در این دادگاه الهم بخش بسیاری از فعالین مخالف حکم اعدام در آمریکا شد تا جایی که نرخ اعدام در دهه ۱۸۵۰ به شدت کاهش یافت و در نهایت به منع کامل اعدام در این کشور انجامید.

۷- چارلز آگوستوس لیندبرگ جونیور

اول مارس ۱۹۳۲، چارلز لیدربرگ جونیور نوزاد ۲۲ ماه یکی از معروف‌ترین فضانوردان آن روزها، از تختش دزدیده شد و سارق در پاکتی از خانواده نوزاد خواست ۵۰ هزار دلار بابت آزادی فرزندشان بپردازند.

شهرت لیندبرگ به سرعت این آدم ربایی را به یکی از پر سر و صدا‌ترین جرائم قرن در آمریکا مبدل کرد. اما سیرک خبری رسانه‌ها و البته بی کفایتی پلیس تلاش‌ها برای نجات نوزاد را بی نتیجه گذاشت.

رد پای آدم ربا به شکلی کاملا تصادفی توسط پلیس و خبرنگاران از بین رفت و سرنخ‌های اشتباه، روند بازرسی‌ها را با اختلال همراه ساخت. صرف نظر از دست نوشته موجود، یک نردبان چوبی در نزدیکی خانه تنها مدارک در اختیار بود.

نامه‌های تهدید آمیز ادامه داشت تا در نهایت در ماه می، یک راننده کامیون جسد نوزادی را در کنار جاده پیدا کرد که نتیجه کالبد شکافی نشان می‌داد چند ماه پیش (احتمالا همان شب وقوع جرم) بر اثر وارد شدن ضربه به سر کشته شده است.

دو سال بعد، پلیس، نجاری آلمانی را با نام «برونو هافمن» دستگیر کرد که مشخصاتش دقیقا با مظنون احتمالی مطابقت داشت و از دانش و توان ساختن نردبان برخوردار بود. آثار باقی مانده روی نردبان با ابزار موجود در کارگاه هافمن همخوانی داشت و در نهایت نمونه‌هایی از چوب بکار رفته در ساخت نردبان در اتاق زیر شیروانی وی یافت شد. هافمن در سال ۱۹۳۶ در حالیکه هیچ گاه به جرم خود اعتراف نکرد، گناهکار شناخته و اعدام شد.

قتل این نوزاد یکی از مشهورترین جرائم قرن بیستم محسوب می‌شود که نه تنها به افزایش هوشیاری و اضطراب عمومی در نگهداری از فرزندان انجامید، بلکه قوانین مربوط به آدم ربایی در آمریکا هم در سطح ایالتی و هم در سطح فدرال را بشدت تشدید کرد. تا جایی که در صورت آسیب دیدن گروگان، آدم ربا می‌تواند با حکم مرگ مواجه شود.

۶-الیزابت شورت یا کوکب سیاه (Elizabeth Short)

پانزده ژانویه ۱۹۴۷ جسد زنی جوان در گوشه یکی از خیابان‌های کم رفت و آمد لس آنجلس یافت شد که به طرز ناگواری به قتل رسیده بود. بدن این زن جوان دو نیم شده بود بطوریکه تمام خون بدنش در خیابان جاری بود.

شواهد حاکی از آن بود که قاتل با چاقو یک پارگی بزرگ در صورت مقتول نیز ایجاد کرده است. چاقو در داخل دهان مقتول گذاشته شده و از دهان تا گوش وی را پاره کرده بود. قاتل که هیچ رد پایی از خود به جا نگذاشته بود ابتدا جسد را شسته سپس به محل مورد نظر حمل کرده بود. قتلی که هنوز معمای آن پابرجاست.

در فاصله کمی از اطلاع پلیس، مشخص شد جسد متعلق به الیزابت شورت، هنرپیشه جوان و مشهور آمریکایی است. فشار رسانه‌ها و افکار عمومی تحقیقات گسترده‌ای را درباره این قتل موجب شد. شهادت‌های بسیاری صورت گرفت، اما همگی بیهوده بود. کیف دستی و یکی از کفش‌های الیزابت در فاصله چند کیلومتری از صحنه جرم داخل یک سطل زباله پیدا شد.

حتی چند هفته بعد بسته‌ای از لوازم شخصی این هنرپیشه به دفتر یکی از روزنامه‌های آمریکا ارسال گشت. البته تمامی این لوازم با گازوئیل شسته شده بودند بطوری که هیچ اثر انگشتی روی آن یافت نشد و فرستنده بسته نیز برای همیشه مجهول ماند.

دهه‌ها تحقیق و بازجویی از متهمین متفاوت هیچ کورسویی از امید برای حل این معما بوجود نیاورد. این قتل از منظر تاریخی نقطه مقابل عصر طلایی هالیوود محسوب می‌شود. ماهیت مخوف جنایت این واقعیت را برای همیشه در اذهان شکل داد که حتی در میان زرق و برق و شکوه، هیولا‌هایی وجود دارند که می‌توانند جنایاتی این چنینی مرتکب شوند.

۵- اِمِت تیل (Emmett Till)

وقایع اندکی را در تاریخ جنبش‌های حقوق بشری آمریکا می‌توان یافت که به اندازه قتل بی رحمانه اِمِت تیل تاثیر گذار بوده باشند.

اوت ۱۹۵۵، تیل ۱۴ ساله در تعطیلات به میسی سیپی می‌رود تا به اقوامش سر بزند. ولی در شهر اتفاقی از یک مغازه بقالی خرید می‌کند و صاحب مغازه (کارولاین برایانت) با تیل نوجوان مشغول صحبت می‌شود. همسر کارولین همراه با تعصبات افراطی نژاد پرستانه از صحبت کردن پسر بچه سیاه پوست با همسرش خشمگین شده و پس از تعقیب اِمت منزل دایی او را پیدا می‌کند.

شب هنگام همسر کارولاین به همراه دو دوست دیگرش به منزل مورد نظر حمله کرده و پس از ضرب و شتم شدید امت یکی از چشم‌های او را از کاسه در می‌آورند و پس انواع از اهانت‌های فیزیکی با اسحله به سر او شلیک می‌کنند. جسد امت چند روز بعد در رودخانه پیدا شد.

به دلیل ماهیت وحشیانه و غیر انسانی جنایت، مادر امت تصمیم می‌گیرد مراسم خاکسپاری را با تابوت باز انجام دهد. روزنامه‌ها عکس پیکر تکه تکه امت را چاپ و منتشر کردند و همین موضوع خشم عمومی را نسبت به عاملان و انگیزه‌های پس جنایت به نقطه اوج خود رساند. اعتراضات و خشم عمومی تا جایی پیش رفت که قانون حقوق بشری سال ۱۹۵۷ به تصویب رسید.

بریانت و همدستانش توسط دادگاهی متشکل از هیئت منصفه تماما مرد و سفید پوست، از کلیه اتهامات تبرئه شدند، اما چند ماه بعد در مصاحبه با نشریه Look به جرم وحشیانه خود اعتراف کردند.

نکته جالب‌تر اینکه عاملان این جنایت هیچگاه زندانی نشدند.

۴- کیتی جنوز (Kitty Genovese)

وینستون موسِلی قاتل جنوز همراه با دستبند

کیتی جنوز ساعت سه بامداد ۱۳ مارس ۱۹۶۴ در مسیر بازگشت به خانه، به شکل بی رحمانه توسط وینستون موسلی در پارکنیگ روبروی آپارتمانش کشته شد.

اما آنچه بیش از هر چیز دیگری این قتل را برجسته می‌کند، واکنش همسایگان مقتول به این اتفاق است. تحقیقات پلیس نشان داد ۳۸ نفر از همسایگان جنوز شاهد جان دادن دلخراش مقتول بوده اند، اما هیچکدام نه به کمک او رفته اند و نه به پلیس اطلاع داده اند.

پلیس در آن زمان از این پدیده به عنوان “سقوط اخلاقیات” یاد کرد، اما تحقیقات دقیق‌تر روانشناسانه با مشارکت جامعه شناسان در باره “سندروم جنوز” با طرح ایده‌هایی جدید، واقعیت‌هایی تاریک از ماهیت انسان‌ها را به تصویر کشید.

ایده‌هایی همچون “بازدارندگی تماشاچیان” و “توزیع مسئولیت” ابعادی جدید از ماهیت زندگی اجتماعی انسان‌ها را به تصویر کشید:

بازدارنگی تماشاچیان: هرچه جمع بزرگتر باشد، شرم و خجالت فرد یاری رسان از اینکه کمکش مناسب نباشد، بیشتر می‌شود.

توزیع مسئولیت: هرچه جمع بزرگتر باشد، از بار روانی و هزینه کمک نکردن کاسته می‌شود.

۳- شِرون تِیت (Sharon Tate)

قتل شِرون تیت و دوستانش به دست فرقه مذهبی “مَنسِن” بی شک یکی از فجیع‌ترین و تلخ‌ترین جنایات تاریخ ایالات متحده محسوب می‌شود. تابستان ۱۹۶۹ تیت که در آن روز‌ها بعنوان هنرپیشه‌ای زیبا و خوش آتیه یکی از نماد‌های درخشندگی و شهرت در فرهنگ هیپی (ضد فرهنگ) در آمریکا محسوب می‌شد به همراه ۳ نفر از دوستانش به طرز فجیعی در خانه خود به قتل رسید.

چارلز منسِن که رهبری خانواده (فرقه) منسن را برعهده داشت بر این باور بود با رمزگشایی از الهامات نبوت در ترانه‌های بیتلز در آینده‌ای نزدیک رهبر جهان خواهد شد. وی بر پایه این باور قتل‌های فجیعی را در آن دوران پایه ریزی کرد، زیرا معتقد بود از مسیر “آخرالزمان خشونت آمیز” می‌تواند جامعه را درگیر هرج و مرج کرد و سپس بر آن حکومت نمود.

طراحی و اجرای این قتل‌ها به گونه‌ای بود که انگشت اتهام به سوی دیگر گروه‌ها همچون تشکلی آمریکایی-آفریقایی موسوم به پلنگ‌های سیاه نشانه برود.

رومان پولانسکی، کارگردان معروف سینما و همسر شرون در شب جنایت برای نهایی کردن پروژه سینمایی خود در لندن به سر می‌برد از لنو و روزماری لابیانکا خواسته بود شب را در کنار همسرش بمانند. (شرون در زمان قتل ۸ ماهه باردار بود)

فرقه منسون با قطع کابل تلفن ابتدا یکی از مقتولین را در پارکینگ به ضرب گلوله از پای درآوردند و پس از ورود به خانه و حلق آویز کردن دیگر مقتولین آن‌ها را به ضربات متعدد چاقو به قتل رساندند.

یکی از چهار مهاجمی که در این ماجرا دست داشتند، توسط تنها شاهد قتل شناسایی شد. وی ساعت ۱۱:۳۰ شب او را در حوالی خانه شارون دیده بود و به این ترتیب «خانواده منسون» که چهار نفر از آن‌ها مرتکب این جنایت شوکه کننده شده بودند، دستگیر شدند.

این گروه پس از دستگیری به قتل تیت و دوستانش اعتراف کردند، حتی یکی از آن‌ها (سوزان اتکینز) از التماس‌های شارون تیت برای زنده ماندن گفت و اظهار کرد شارون آخرین نفری بود که به قتل رسید.

بسیاری از قتل تیت بعنوان پایان رویای هیپی در آمریکا یاد می‌کنند که چندی پیش بواسطه شکست این کشور در جنگ ویتنام با سرخوردگی بزرگی مواجه شده بود.

۲- انریکه کاماره نا (Enrique Camarena)

جسد کاماره نا در مسیر بازگشت به آمریکا از مکزیک

انریکه “کی کی” کاماره نا در اوایل دهه ۱۹۸۰ بعنوان یکی از افسران ویژه اداره مبارزه با مواد مخدر آمریکا (DEA) بشدت در پی دستگیری رافائل کارو کوئینته رو و میگوئل گالاردو دو تن از سرشاخه‌های قاچاق مواد مخدر در آن دوران بود.

کارلو کوئینته در اتحاد با تولید کننده کوکائین کلمبیا (گالاردو) بیشترین سهم را در قاچاق مواد مخدر به داخل خاک آمریکا از مرز‌های مکزیک داشت و یکی از سازمان دهندگان بزرگ در این عرصه محسوب می‌شد. وی همچنین در تولید و تجارت چند صد ملیون دلاری ماریجوآنا در آمریکا نیز نقشی محوری ایفا می‌کرد.

در حالیکه این تجارت پرسود هر روز شاخه‌های جدیدی در داخل ایالات متحده می‌گستراند، تهدید کاماره نا نیز هر روز بیشتر و جدی‌تر می‌شد. سرانجام وی در هفتم فوریه ۱۹۸۵ ربوده شد و دو روز تمام در دامداری گالاردو بی رحمانه‌ترین شکنجه‌ها را تحمل کرد.

بیشتر استخوان‌های سر و صورت وی شکسته شده بود، حنجره اش را له کرده و یک پیچ گوشتی بزرگ را در پیشانی اش فرو کرده بودند. نتایج کالبد شکافی نشان می‌داد طی این دو روز به وی مواد تزریق شده بود تا در جریان شکنجه‌ها هوشیار باشد.

کوئینته رو در سال ۱۹۸۵ به جرم طراحی قتل دستگیر شد و گالاردو نیز سرانجام در سال ۱۹۸۹ به دام افتاد. دستگیری این دو سرشاخه موجی تکان دهنده را به سمت گروه‌های زیر زمینی مکزیک روانه ساخت در نهایت موجب از هم گسیختگی این زیرشاخه‌ها شد. در حالیکه شاخه‌های بالایی در تلاش برای حفظ انسجام و بازسازی خود بودند، کارتل‌های کوچک درگیر یک جنگ تمام عیار برای دست یابی به قدرت گشتند.

این جنگ همچنان نیز ادامه دارد و هر روز بر وسعت و خونین بودن آن افزوده می‌شود. بر اساس آمار موجود بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۲ بیش از ۶۰ هزار نفر در این درگیری‌ها کشته شدند.

۱- توپاک شکور (Tupac Shakur)

توپاک شکور در کنار سوگ نایت، تسنوپ داگ و ام. سی هَمِر

توپاک شکور ۷ سپتامبر ۱۹۹۶ توسط مهاجمی مسلح در لاس وگاس ایالت نِوادا در داخل خودرو خود به ضرب گلوله کشته شد. او را می‌توان قربانی رقابت جدی صنعت هیپ هاپ شرق و غرب آمریکا در دهه ۱۹۹۰ معرفی کرد.

وی که چند روز بعد در بیمارستان به دلیل شدت جراحات جان خود را از دست داد هنوز هم یکی از تاثیرگذارترین و محبوب‌ترین صدا‌ها در تاریخ موسیقی هیپ هاپ محسوب می‌شود.

البته دو سال پیشتر یعنی سال ۱۹۹۴ توپاک شکور از یک سوء قصد جان سالم به در برده بود. وی در لابی استودیوی ضبط موسیقی به نام کواد واقع در نیویورک، پنج بار هدف شلیک گلوله قرار گرفت. اتفاقی که منجر به شکل گیری رقابت شدید موسیقیایی میان ساحل شرقی و ساحل غربی در ایالات متحده شد.

توپاک که پس از حمله در سال ۱۹۹۴، همیشه همراه خودش چند محافظ شخصی و جلیقهٔ ضد گلوله حمل می‌کرد، آن شب هیچ کدام را همراه نداشت. دلیل این موضوع هنوز یک معماست.

نکتهٔ جالب این است که نام آخرین آلبوم او “The Don Killuminati: The Seven Day Theory ” بود که اگر حروف آن را جابجا کنیم این جمله به دست می‌آید: “OK on tha ۷th u think I’m dead yet I’m really alive” که معنی آن می‌شود: تو فکر می‌کنی که من در روز ۷ می‌میرم، ولی من هنوز زنده ام.

شمارهٔ ۷ در چند جای دیگر هم وجود دارد مانند: ۷ سپتامبر به او شلیک کردند. از ۱۲ تیر ۷ تیر به او نخورد. او در ۴:۰۳ صبح مرد که جمع آن ۷ می‌شود. همچنین او در سن ۲۵ سالگی مرد که جمع ۲و۵ هم ۷ می‌شود.

البته خیلی‌ها در مرگ توپاک شک دارند و با توجه به چند عکس و فیلمی که بعد از مرگ توپاک او را زنده نشان می‌داد عقیده دارند که وی هنوز زنده است. توپاک اواخر عمر خود خیلی به ماکیاولی علاقه‌مند شده بود. ماکیاولی فیلسوف ایتالیایی بود که همه فکر می‌کردند در سن ۲۵ سالگی مرده، اما او دوباره بعد از ۱۸ سال (در سن ۴۳ سالگی) بازگشت و انتقام خود را از دشمنانش گرفت به همین دلیل خیلی‌ها معتقدند که توپاک نمرده و می‌خواهد از روش ماکیاولی استفاده کند. همچنین وقتی مادرش جنازهٔ توپاک را دید گفت که او پسرش نیست!

به هرحال اگر به فرضیات بی توجه باشیم و توپاک را مرده تلقی کنیم، می‌توان او را یکی از تاثیرگذارترین خواننده‌های هیپ هاپ تاریخ آمریکا تلقی کرد که هنوز هم بسیاری از آلبوم‌ها و تِرَک‌های او در سرتاسر جهان ریمیکس می‌شود.