به گزارش ایلنا، وقتی لیگ چهاردهم با قهرمانی سپاهان به اتمام رسید؛ پرسپولیس تیم هشتم جدول بود و هواداران این تیم هم نه تنها یکی از بدترین رتبه های تاریخ خود در لیگ برتر را دشت کرده بودند بلکه نسبت به رقیب سنتی خود بازهم سه پله عقب بودند.
از آخرین قهرمانی سرخپوشان در لیگ برتر خیلی می گذشت و باید تا زمان افشین قطبی عقب می رفتیم. قبح آنها برای رقبا شکسته بود و هواداران از بازی های کسل کننده و پر اشتباه به ستوه آمده بودند. در اواخر همان فصل بود که برانکو بعد از قریب به ده سال به ایران برگشت و هدایت سرخ ها را به عهده گرفت.
در لیگ پانزدهم پرسپولیس فصل را خوب شروع نکرد اما رفته رفته با فوتبالی فوق العاده هجومی همه را به تماشای بازی ها ترغیب کرد و هواداران ارتش سرخ را دوباره روانه ورزشگاه ها کرد. آنها به رقیب سنتی خود چهار گل زدند و تا آستانه فتح جام پیش رفتند اما به خاطر تفاضل گل این عنوان به استقلال خوزستان رسید. با این حال همه مطمئن بودند که سال بعد سال پرسپولیس است.
پیش بینی ها درست از آب درآمد. سرخپوشان از همان هفته اول آستیان همت را بالا زدند و رقبا را یک به یک از پیش رو برداشتند. آنها هدفی جز قهرمانی نداشتند. تیم برانکو خوب گل نمی زد و اعتقادی هم به گل خوردن نداشت. همه یادشان رفته بود چند سال قبل پرسپولیس تا حدی ضعیف شده بود که در هر مسابقه باید انتظار دریافت چهار گل را از آنها می کشیدیم. آنها اهل شکست خوردن نبودند و در پایان توانستند چهار هفته پیش از پایان لیگ عنوان قهرمانی را کسب کنند و تعداد قهرمانی های خود را به استقلال برسانند.
پیش از آغاز لیگ هفدهم تیم برانکو فاتح سوپرجام شد. آنها در لیگ قهرمانان هم پیشروی فوق العاده ای داشتند و به جمع ۴تیم پایانی رسیدند. لیگ هفدهم هم با ادامه قدرتنمایی تیم برانکو ادامه پیدا کرد. آنها رقبا را یک به یک از لبه تیغ گذراندند. حتی در روزهایی که خوب نبودند یا حریفشان اتوبوس چیده بود یا درگیر رفتن طارمی و محرومیت از نقل و انتقالات بودند. پرسپولیس این بار هم بهترین خط حمله و دفاع را به خود اختصاص داده و چند هفته ای است خیال همه را بابت قهرمانی راحت کرده است. آنها کارشان به حایی رسیده بود که می خواستند در یک سال دو بار جشن قهرمانی در لیگ را بگیرند اما شکست در دربی این اجازه را به آنها نداد.
اتفاق اصلا داستان همین است. همین دربی ۸۶. شهرآوردی که با شکست پرسپولیس تمام شد. پرسپولیسی که بازی رفت را با یک گل برده بود. پرسپولیسی که فاصله اش با استقلال تازه به ۱۶ امتیاز رسیده است. پرسپولیسی که به گفته تمام کارشناسان با فاصله بهترین تیم ایران است اما هوادارانش به سطوح آمده اند؛ بگذارید بهتر بکوییم خوشی زیر دلشان زده است.
قرار نیست بگوییم تیم برانکو بی عیب است و او هم گل بی خار. خیر، تیم برانکو همان تیمی است که در سه فصل اخیر در جام حذفی هیچ توفیقی نداشته است. اما آیا کسب سه جام در سه سال و رسیدن به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اتفاق کوچکی است؟ برانکو اگر دو دربی را باخته سه دربی را هم برده است.تیم او دومین برد پرگل تاریخ شهرآورد را رقم زده است و این اعتراضات و هیایو اصلا سزاوار او نیست.
اگر پرسپولیس به این موفقیت ها رسیده بی تردید یکی از دلایلش دیسیپلین برانکو است. برانکویی که باید بدانیم دشمن خودش نیست. برانکویی که یک مسلمان تمام شده را تحویل گرفت و ی ستاره بی بدیل تحویل داد و حاللا باید هم حق تنبیه کردن داشته باشد. برانکویی ک امثال محمد انصاری ها را پرورش داد و به فوتبال ایران تحویل داد و آنها را یک شبه دوباره ستاره کرد.
در آخر باید گفت انتقاد حق هوادار و پیشکسوت است اما به جا و به اندازه. هواداران این تیم باید بدانند آنها تنها دربی را باخته اند. آنها قهرمان سوپرجام شدند؛ در لیگ هم قهرمان شده اند، بهترین خط دفاعی و هجومی و گل زده برای آنها است؛ بهترین گلزن و پاسور لیگ برای آنها است و در آسیا هم هنوز تیم دوم جدول هستند و فرصت برای سرگروهی مجدد وجود دارد؛ پس با این حساب باید گفت برانکو دربی را باخت اما هنوز شکست نخورده است.
- 12
- 6
