روزنامه جوان نوشت: فوتبال هم مانند بسیاری دیگر از مقوله‌های اجتماعی اول وارد شد. تفاوتش این است که مقوله‌های دیگر اول وارد شدند، بعد مسئولان به فکر فرهنگ‌سازی در خصوص آنها افتادند، اما در فوتبال هنوز فکری به حال این موضوع نشده است و قرار هم نیست بشود، به هر حال سفره‌ای برای لفت و لیس برخی‌ها پهن شده است، نباید جمع شود و این عده که هیچ‌گاه از فوتبال کنده هم نمی‌شوند، تا وقتی شرایط اینگونه بماند می‌توانند از کنار فوتبال ثروت اندوزی کنند. هر چه حاشیه بیشتر، درآمد اینها بیشتر و جیب شان پرپول‌تر.
بارها گفته شده و رسانه‌ها اسناد آن را هم منتشر کرده‌اند که فدراسیون فوتبال چه درآمد کلانی از حاشیه‌ها، بی‌انضباطی‌ها و بی‌اخلاقی‌ها دارد، پس چرا باید جلوی آن را بگیرد. اینکه آقایان حرف از اخلاقمداری بزنند، فقط و فقط یک نمایش مسخره برای فریب افکار عمومی است.
اصلاً گذاشتن پسوندی به نام فرهنگ کنار نام فوتبال ایران کاری بی‌معنی است؛ فوتبالی که باشگاه‌هایش هم این پسوند را کنار نام خود دارند، اما اگر شما کاری فرهنگی از این باشگاه‌ها پیدا کردید، حداقل به ما هم بگویید تا متوجه شویم. باشگاه‌هایی که هیچ‌کدام کانون هوادار ندارند و هیچ برنامه‌ای هم برای مثلاً فرهنگی‌شدن جو ورزشگاه‌ها در آنها وجود ندارد، چگونه قرار است فرهنگی- ورزشی باشند. باشگاه‌های فوتبال ایران طی تمام این سال‌ها فقط یاد گرفته‌اند پول خرج کنند و در این بین کار فرهنگی یعنی کشک!
فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ و کمیته‌های اخلاق و انضباطی هم که خب تکلیف‌شان مشخص است، اینها وظیفه مدیریت این مجموعه افسارگسیخته و بی‌اخلاق را دارند، چگونه؟ با جریمه‌کردن، با محروم‌کردن، با خط و نشان کشیدن و ابرو بالا انداختن اگر فکر می‌کنید وظیفه دارند تا شرایطی را برای بهبود وضعیت اخلاقی در فوتبال فراهم کنند، سخت در اشتباهید.
این مدیران فقط باید خاطیان را جریمه کنند، هر چه بیشتر بهتر، اصلاً هم مهم نیست که تأثیری در بقیه داشته باشد یا نداشته باشد. اصلاً ایرادی ندارد اگر اتفاقات روزبه‌روز بدتر شود. مثلاً هیچ مهم نیست که اگر در یک بازی فحاشی کردند، در بازی دیگر ضرب و شتم هم به آن اضافه شود.
خب از چنین فضایی چه توقعی می‌توان داشت. حالا ده‌ها استاد و درس‌خوانده و دکتر متخصص آسیب‌های اجتماعی بیایند و از نقش فرهنگ و اخلاقمداری در ورزشگاه‌ها حرف بزنند. از اینکه چرا کار به اینجا رسیده، بیایند و هزاران ساعت حرف بزنند و مقاله بدهند. آخرش چه؟ مگر تا امروز که این همه حرف زده‌اند چیزی درست شده؟
برخی حرف‌ها مایه تأسف است. نوشتن از برخی چیزها باعث سرافکندگی است، اما واقعیت این است که فوتبال ایران با این دست‌فرمان با سرعت خیره‌کننده‌ای در حال نابودی است. به ادعاها و حرفهای صد من یه غاز آقایان توجه نکنید، فوتبالی که تمامی مرزهای بی‌اخلاقی و بی‌هویتی را درنوردیده، فوتبالی که نه روی سکوها و بین هوادارانش و نه در جمع مربیان و بازیکنانش هیچ نشانی از اخلاقمداری و فرهنگ دیده نمی‌شود، حتی اگر به ظاهر پیشرفت هم کند، بازهم همه چیز را باخته و حتی پیشرفتش را هم نباید باور کرد.
آنچه امروز در ورزشگاه‌های ایران دیده می‌شود، نمونه کامل بی‌اخلاقی و بی‌فرهنگی است که هر هفته به اسم فوتبال جلوی چشم بزرگ و کوچک این کشور نمایش داده می‌شود؛ نمایشی همگانی تا همه ببینند چگونه فوتبال پول می‌گیرد و تنها فحاشی را اشاعه می‌دهد. فوتبالی که سرمربی یکی از تیم‌هایش با زشت‌ترین الفاظ همکار خود را خطاب قرار می‌دهد، حتماً بازیکنش هم بعد از گلزنی هر کار دلش بخواهد می‌کند و حتماً هوادارانش هم با خیال راحت هر که را بخواهند مورد عنایت قرار می‌دهند. نوشتن از برخی چیزها مایه خجالت است. مثلاً خجالت دارد بنویسیم که فوتبال در سراسر جهان سال‌هاست با فحاشی خداحافظی کرده، اما اینجا و در ایران هیچ بازیکنی حق ندارد تیمش را عوض کند، چون آن وقت یک ورزشگاه به عزیزانش توهین می‌کنند، اما خیالی نیست، چون این وسط پول هنگفتی به جیب فدراسیون سرازیر می‌شود.
- 19
- 4
