تاسفبارتر از حاشیه‌های تلخ و گزنده بازی پرسپولیس و سپاهان که از برخورد‌های زشت و زننده تماشاگران نشات گرفت، آنجا بود که مرد همیشه آراسته و متشخص فوتبال ایران بار دیگر با چهره‌ای عصبی و پرخاشگر در صحنه‌های بعد از بازی ظاهر شد.
این دومین سکانس از تندخویی‌های پروفسور بعد از بازی‌های تیمش بود؛ یک مرحله بعد از به جا گذاشتن آن صحنه اکشن دربی. اول بار او را در مصافی رخ در رخ با میلاد زکی‌پور دیده بودیم. آنجا که با کف دست به سینه بازیکن چپ پای استقلال کوبید؛ در مقابل دیدگان داوران و دوربین‌های تلویزیونی و هزاران چشم حاضر در ورزشگاه آزادی.
آن رفتار می‌طلبید که برانکو ایوانکوویچ به توضیخی شفاف درباره ضربه زدن به سینه بازیکن حریف فراخوانده شود. او باید به کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال می‌رفت و درباره این تندخویی توضیحاتی به تصمیم‌گیران انضباطی فدراسیون فوتبال می‌داد اما هیچ فراخوانی نبود و آنها که گزارش دربی را نیز به کمیته انضباطی ارائه کردند، به سادگی از کنار برخورد فیزیکی برانکو با زکی‌پور گذشتند و پرخاشگری‌اش را نادیده گرفتند. بر هیچ کس روشن نیست که چرا و به چه دلیل چنین اغماضی در مقابل خطای برانکو شد؟!
حال تصور کنید برانکو در یکی از لیگ‌های اروپایی با چنین هیبتی در صحنه‌های بعد از بازی ظاهر می‌شد. آیا در مواجهه با پرخاش‌های او کوتاهی می‌شد و از کنار خطایش می‌گذشتند؟ هرگز!
برانکو بعد از همان دربی که با پیروزی پشت سر گذاشت، مستحق هفته‌ها محرومیت بود – دست‌کم جریمه مالی - اما کمیته انضباطی و کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال سهل‌انگارانه از کنار ماجرا گذشتند تا خود امروز متهم به حمایت و همراهی برانکو در خلق این صحنه‌ها لقب بگیرند.
به یقین اگر بعد از دربی برانکو با برخورد سختگیرانه کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال روبه‌رو می‌شد سرمربی سرخ‌ها دوباره به خودش اجازه نمی‌داد همان رفتارها را بعد از بازی با سپاهان تکرار کند و به سینه ناظر بازی یا مدیر رسانه‌ای سپاهان بکوبد و با چشم‌های براق صحنه را ترک کند.
برانکو خط قرمز‌هایی را زیر پا گذاشته که اگر هر یک از مربیانی ایرانی در متن آن قرار می‌گرفتند با تنبیه‌های انضباطی سخت از سوی فدراسیون‌نشین‌ها مواجه می‌شدند اما سرمربی پرسپولیس بی‌آنکه حتی یک تذکر ظاهری از کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال بگیرد، پی در پی روی نیمکت تیمش دیده می‌شود.
عبور از خطاهای برانکو این پرسش بزرگ را در مقابل تصمیم‌گیران فدراسیون فوتبال قرار می‌دهد که به واقع متر و معیار فرهنگی و اخلاقی در فوتبال ایران چیست و آیا مربیان محق‌اند اینگونه به سمت بازیکن حریف بروند، به آنها ضربه بزنند و این رفتار را در بازی‌های بعد نیز تکرار کنند؟ آیا قوانین در کمیته انضباطی و کمیته اخلاق تغییر کرده که سرمربی پرسپولیس آزاد گذاشته می‌شود؟
شاید اگر بعد از آن بازی با برانکو برخوردی قاطعانه می‌شد و صرف اینکه او سابقه‌ای عریض و طویل از خود در فوتبال ایران پدید آورده از کنار خطایش عبور نمی‌شد، او هرگز به خود اجازه نمی‌داد بعد از بازی با سپاهان برخورد فیزیکی را تکرار کند.
برانکو هر قدر هم در فوتبال ایران چهره‌ای محترم باشد، بزرگتر از قوانین و عرف نیست و قانونگذار نیز باید در مواجهه با او کاملا نگاهی عادلانه داشته باشد و هیچ تفاوتی میان این مربی و دیگر مربیان قایل نشود.
امیر قلعه‌نویی که خود نیز در این بازی کم حاشیه‌ساز نبود، بارها به دلیل رفتارهایش به کمیته انضباطی فرا خوانده شده و یا با محرومیت‌هایی مواجه گردیده است. دیگر مربیان نیز هیچ‌گاه از گزند قوانین در امان نبوده‌اند. بازیکنان نیز بارها و بارها به دلیل رفتارهای مشابه با محرومیت مواجه شده‌اند و کمیته انضباطی و کمیته اخلاق به خوبی در این ماجراها نقش ارشادی و پیشگیرانه ایفا کرده‌اند اما انگار برای برانکو کتاب قوانین تازه‌ای نگارش شده و دست مرد کروات برای برخی رفتارهای تند باز است!
شاید هم حساسیت‌های بازی‌های آتی پرسپولیس، کمیته انضباطی و دیگر کمیته‌های تصمیم‌گیر در این مقوله را به عقب براند تا آنها اعمال جریمه یا صدور حکم احتمالی را به زمانی دیگر موکول کنند که اگر چنین شود، کمیته انضباطی خود با انتقاد‌های گسترده‌ای مواجه خواهد شد.
تکمله: برانکو حتی در مصاحبه خود یک روز بعد از بازی با سپاهان تمام آن رفتارهایش را هم کتمان می‌کند، چشم در چشم خبرنگاران می‌اندازد و به آنها می‌گوید: «از چه چیزی صحبت می‌کنید!» حیرت‌انگیز و تاسفبار نیست؟
حمیدرضا عرب
- 13
- 5
