به گزارش ورزش سه، استادیوم تولوز را "ویمبلی کوچولو" می خوانند. هفتمین ورزشگاه بزرگ فرانسه که سال ۱۹۳۷ برای برپایی جام جهانی ۱۹۳۸ برپا شد. تیم ملی فرانسه تا پیش از دیدار با لوکزامبورگ شش بار در آن میدان به میدان رفته و چهار بار پیروز شده بود: ۲-۴ برابر پرتغال در ۱۹۲۶، ۱-۲ برابر ایران در ۱۹۷۸ طی همان شبی که حسن روشن دروازه را گشود، ۱-۲ برابر سوییس در ۱۹۸۸ و ۰-۲ برابر قبرس در ۱۹۸۹ در بعد از ظهری دیدیه دشان یکی از دو گل را زد. آنها در ۲۰۰۸ در همان میدان به تساوی بدون گل برابر پاراگوئه قناعت کردند و در ۱۹۸۲ با یک گل مغلوب ولز شدند.
ولی قرار بود فرانسوی ها این بار صدرنشین جدول، تیم حذف شده قعرنشین را ببلعند. قرار بود پس از پیروزی ۰-۴ برابر هلند، لوکزامبورگ را له کنند. قرار بود در تولوز کنار سی و سه هزار تماشاگر فرانسوی و برابر فقط صد طرفدار لوکزامبورگی راهیابی به رقابت های نهایی جام جهانی را جشن بگیرند.
قرار بود تیم صد و سی و ششم جدول فیفا را خرد کنند. قرار بود دروازه تیمی که این گروه هفده گل خورده را گباران کنند. ولی بازی جور دیگر جلو رفت، قصه ترکیب دیگری پیدا کرد، ترکیبی غیر منتظره و برای فرانسوی ها میخکوب کننده. حالا سوئد در میدانی دیگر با چهار گل بلاروس را شکست داده و در فاصله یک امتیازی فرانسه ایستاده و خروس ها اجازه ندارند یک ماه بعد در صوفیه برابر بلغارها بلغزند.
لوکزامبورگ تاکنون نه راهی به رقابت های نهایی جام جهانی پیدا کرده و نه طعم حضور در مسابقات یورو را چشیده. ولی فوتبال ملی اش با فرانسه آغاز شده.
لوکزامبورگ اولین بازی ملی اش را در پاییز ۱۹۱۱ برابر فرانسه انجام داد و ۴-۱ شکست خورد و اولین پیروزی اش را هم یک ماه پس از آن برابر فرانسه کسب کردند، با نتیجه عجیب ۴-۵. ولی وقتی لوکزامبورگ راهی تولوز شد طی هفده بازی با فرانسه ۷۱ گل خورده بود، به طور متوسط بیش از چهار گل در هر دیدار. آخرین باری که آنها دروازه فرانسه را گشوده بودند چهار دهه پیش بود، سال ۱۹۷۸.
فرانسوی ها در تولوز ۷۶ درصد اوقات توپ را چرخاندند، جابجا کردند و پاس دادند و سی و شش بار توپ را به سوی دروازه شلیک کردند، زدند به تیرهای دروازه، کوفتند به درهای قفل شده و سرانجام متوقف شدند.
لوکزامبورگ کوچولو در دیدارهای مقدماتی جام جهانی در صوفیه چهار گل از بلغارستان و در روتردام پنج گل از هلند دریافت کرده بود، با این وصف در دیدار قبل در خانه اش با تکیه به یک گل بلاروس را به زانو درآورده و برای اولین بار پیروز شده بود و در تولوز هم یک امتیاز از فرانسه گرفت که طعمی داشت شیرین و گوارا.
لوکزامبورگی ها که در استادیوم کوچولوی هشت هزار نفری شان در دیدار رفت طی شکست ۳-۱ یک گل از گریزمان خورده بودند و دو گل از ژیرو این بار تسلیم نشدند، نه برابر گریزمان، نه ژیرو، نه لاکازت و نه پوگبا... تعویض های دشان، لاکازت جای امپاپه و کومان جای ژیرو، بی اثر بودند، بی ثمر.
جرسون رودریگز دوازده دقیقه به پایان با آن ضد حمله تماشایی توپ را به تیر دروازه لوریس کوفت و فرانسه از شکست گریخت.
سه دقیقه وقت تلف شده ثمری نداشت و جشن شادی به لوکزامبورگی ها تعلق داشت، نه به فرانسوی ها... آبی پوش ها با سوت پایان دست های شان را بهت زده گذاشتند روی سرشان و آه کشیدند و آه. حسرت خوردند و حسرت.
جاناتان ژوبر سنگربان طاس لوکزامبورگی در آخرین بازی ملی اش تسلیم نشده بود و شیرین فصل زندگی حرفه اش را با شب فراموش نشدنی فوتبال کشورش گره زده بود. می خندید و مشت هایش را به آسمان می گرفت. لوک هولتز مربی گمنام لوکزامبورگی، دشان را به تساوی وادار ساخته بود.
توقف فرانسه بزرگ برابر لوکزامبورگ کوچولو طعنه ای می زد به جابجایی های نجومی. به ۹۸/۳ بیلیون پوند رد و بدل شده در پنج لیگ بزرگ اروپا برای جابجایی ۱۶۸۷ بازیکن کرده اند. سهم لیگ یک فرانسه ۸/۹۳۲ میلیون پوند بود و انتقال ۲۰۰ میلیونی نیمار از بارسا به پاری سن ژرمن با عنوان خیره کننده ترین رخداد تابستانی هم به آنها تعلق داشت.
فاصله فرانسه و لوکزامبورگ فاصله زمین بود تا آسمان. فاصله یک تیم ۴۰۶ میلیون پوندی با یک تیم ۲۷ هزار پوندی. ستاره های فرانسوی چهره های جهانی بودند و بازیکنان لوکزامبورگ مردانی بی نام و نشان.
دشان قوی ترین تیمش را روانه میدان کرده بود: لوریس ۱۱ میلیونی، سیدیبه ۱۴ میلیونی، کوشینلی ۱۱ میلیونی، امتیتی ۲۳ میلیونی، امپاپه ۱۶۶ میلیونی، کورزاوا ۲۳ میلیونی، لاکازت، کانته ۳۲ میلیونی، پوگبا ۸۹ میلیونی، لمار، ژیرو ۱۱ میلیونی، گریزمان ۲۴ میلیونی... در حالی که پیشنهاد ۱۰۰ میلیونی برای لمار رد شده و دمبله ۱۴۵ میلیونی غایب بود...
ولی فوتبال - خوشبختانه - دوباره یادمان آورد ماهی کوچولوها هنوز گاه و بیگاه برابر نهنگ های غول آسا چرخی می خورند، هم طنازی می کنند و هم دلاورانه می جنگند. جان می کنند و به شکست پوزخند می زنند. فوتبال همان آرزو است، آرزو که راز توفیق در هر آوردگاهی است، فقط آرزو.
حمیدرضا صدر
- 19
- 1
