روزی روزگاری رنگ نارنجی ....

به گزارش "ورزش سه"، زنگ ها به صدا درآمده اند، صدای ناقوس ها بلند شده اند، خیلی بلند، برای هلند. روزی روزگاری رنگ نارنجی چه عزیز بود، چه چشم نواز.

آنها در نبرد نهایی جام جهانی ۲۰۱۰ به میدان رفته بودند، در نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۱۴ حضور یافته بودند، میان همه اروپایی ها یکی از بهترین ها بودند... با این وصف راهیابی شان به رقابت های نهایی جام جهانی ۲۰۱۸ به معجزه ای بدل شده، حتی پس از پیروزی ۱-۳ در آمستردام برابر بلغارستان هم گره گشا نشده. فرانسه صدرنشین گروه است و سوئد با سه امتیاز بیشتر از آنها در رده بعدی نشسته و آنها با فقط یک امتیاز بیشتر از بلغارستان در رده سوم قرار گرفته اند. آنها ابتدا باید در مینسک پیروز شوند و سپس سوئد را با حداقل سه گل اختلاف شکست دهند تا راهی نبردهای پلی اف شوند.

این روند غیرمنتظره هم نبوده. آنها که در رقابت های مقدماتی یورو ۲۰۱۶ پشت سر جمهوری چک، ایسلند و ترکیه قرار گرفته و حذف شده بودند، اکنون در آستانه حذف از دیدارهای نهایی جام جهانی ۲۰۱۸ قرار گرفته اند؛ ولی چه بر سر هلند آمده؟ بر نارنجی پوش ها چه گذشته؟

نارنجی پوش ها را با خاطره های شیرین به یاد می آوریم. با توتال فوتبال، با آژاکس، با یوهان کرایف و جانی رپ و یوهان نیسکنس دهه ۱۹۷۰، با مارکو فن باستن و رود گولیت دهه ۱۹۸۰، با دنیس برکمپ جام جهانی ۱۹۹۸ و آن گل خاطره انگیز برابر آرژانتین و با رابین فن پرسی جام جهانی ۲۰۱۴ که گویی همین دیروز با آن پرواز حیرت آور دروازه اسپانیا را به آتش کشید و سپس به آغوش لویی فن گال دوید.

ولی اگر از بزرگان هلند بپرسید خیلی های شان لویی فن گال را زمینه ساز نزول نارنجی پوش ها می خوانند. فن گال که در جام ۲۰۱۴ اسپانیایی ها را له کرده بود. ولی کرایف همان زمان مردان فن گال را "تیم گذران و توخالی" خواند. مارک فن بومل هم درخشش هلند را برگرفته از درخشش نامتعارف روبن خواند و اعتباری برای فن گال قائل نشد.

او با تفصیل شکست ۰-۲ هلند از فرانسه را نقطه عطف فوتبال نارنجی ها خواند. این که اجبار از سر استیصال فن گال برای روی آوردن از سیستم ۳-۳-۴ به ۲-۵-۳ چه رقت آور بود، این که در تیم فن گال فاصله سنی بازیکنان قدیمی و جدید عمیق شد، این که بازیکنان نسل جدید هلند بیش از حد رومنتیک شده اند و ذهنیت پیروز ندارند، این که جورجینو ویندالدوم و کوین استروتمن از زمین تا آسمان با آرین روبن و وزلی اشنایدر فاصله دارند.

در دل کنایه درست یا اغراق آمیز آنها به ون گال نکته کلیدی نهفته. این که نشانی از آخرین نسل جوانان هلندی تیم فن گال بر جای نمانده. فن پرسی سی و چهار ساله در تیم دیک ادووکات گم شده و روبن سی و سه ساله نمی تواند سرنوشت دیدارها را تغییر دهد. جوردی کلاسی به عنوان مسافر هلندی سوتهامپتون در لیگ برتر ناموفق مانده و انتقال ممفیس دپای از منچستر یونایتد به لیون پس از هجده ماه نومید کننده زیر ذره بین نرفته.

چنان که وینالدوم در لیورپول به تداوم دست پیدا نکرده و هر چند دیلی بلیند در منچستر یونایتد قواره اش را حفظ کرده؛ ولی پسر شاداب دو فصل اول نیست. بنابراین هرچند روبن هنوز مونیخی است، ولی بایرن نزول کرده و هرچند آژاکس پارسال در فینال لیگ اروپا بازی کرده، ولی امسال در دیدارهای مقدماتی همان لیگ برابر روزنبرگ حذف شده... این که تعداد ستاره های هلندی در لیگ های بزرگ اروپایی کمتر شده و کمتر، برخلاف لیگ فرانسه. این که جوانان آلمانی، اسپانیایی و ایتالیایی شکوفاتر شده اند.

فدراسیون فوتبال هلند پس از نیمه نهایی جام جهانی ۲۰۱۴ برنامه ای با عنوان "برنده های فردا ‎/ Winners of Tomorrow " را رو کرد، برنامه ای مبتنی بر بهره برداری از تجربه بزرگان فوتبال هلند در داخل و خارج کشور برای پرواز دوباره نارنجی پوش ها. ولی رقابت های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ آن برنامه را به هیچ گرفت. هلند در خانه با یک گل مغلوب فرانسه شد و در استاد دو فرانس چهار گل از خروس ها خورد:

سقوط با پنج گل خورده و بدون گل زده برابر فرانسه شکستی تمام عیار بود. چنان که شکست در صوفیه با دریافت دو گل برابر بلغارستان همه چیز را پیچیده کرد. اگر نشستن دیک ادووکات برای سومین بار روی نیمکت هلند نشان از استیصال ندارد، چه معنی دارد؟ ادووکات پنجمین مربی طی پنج سال اخیر پس از برت فن مارویک، لویی فن گال، گاس هیدینگ و دنی بلیند برای حل معمای هلندی شده، و احتمالا خیلی دیر.

زنگ ها به صدا درآمده اند، صدای ناقوس ها بلند شده اند، خیلی بلند، برای هلند. روزی روزگاری رنگ نارنجی چه عزیز بود، چه چشم نواز.