به گزارش ورزش سه، "... باز می گردم. همیشه باز می گردم. مرا تصدیق کنی یا انکار، مرا سرآغازی بپنداری یا پایان، من در پایانِ پایان‌ها فرو نمی روم. مرا بشنوی یا نه، مرا جستجو کنی یا نکنی، من مردِ خداحافظی همیشگی نیستم. باز می گردم، همیشه باز می گردم"... بازگشت یوپ هاینکس به بایرن یادآور جمله های امیر ابراهیمی در قطعه "بار دیگر شهری که دوست می داشتم" شده...
یوپ بازگشته. "Osram "، با همان صورتی که پوستش در تب و تاب رقابت ها سرخ می شود، با همان حرص خوردن ها و از شادی به پروازدرآمدن های کودکانه. بازگشته و جای کارلو آنچلوتی را گرفته. بازگشته و بازنشستگی را به هیچ گرفته. بازگشته تا فصل پر تب و تاب ۱۸-۲۰۱۷ بایرن طوفان زده را سامان بخشد. کارل هاینتس رومنیگه با شوق جمله "... اعتماد عمیقی بین یوپ و بایرن وجود دارد. ما از ته دل قدردان یوپ هستیم که پذیرفت سرمربی ما شود" را بر زبان آورده.
یوپ بازگشته و برای چهارمین بار روی نیمکت بایرن نشسته. یوپ که سه بار بایرن را قهرمان بوندسلیگا کرده، یک بار قهرمان جام حذفی و یک بار فاتح لیگ قهرمانان. یوپ که در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۱۳ پس از گل دقیقه ۸۹ آرین روبن برابر بوروسیا دورتموند پرواز کرد. بایرن ۱-۲ پیروز شد و یوپ فصل تاریخی اش را با فتح سه جام کامل کرد.
او همه را مات کرد، آلکس فرگوسن، پپ گواردیولا و ژوزه مورینیو را، همه را... یوپ گفته بود بازنخواهد گشت، هرگز، هیچ وقت. ولی اکنون پس از ۱۵۸۵ روز بازگشته، پس از ۳۸۰۴۰ ساعت. او بین رومنیگه و هوینس در صف مدیران بایرن، بین طرفداران و بازیکنان و رسانه ها مصالحه ای ایجاد کرده. شده یگانه گزینه محبوب.
فرصتی داده به مدیران سرگیجه گرفته بایرن تا راهی برای فرار از مخمصه پیدا کنند. هر چه باشد از آن تیم خیلی های شان همان اطراف هستند: مانوئل نوئر، جروم بواتنگ، داوید آلابا، ژاوی مارتینز، آرین روبن، فرانک ریبری، توماس مولر...
مدیران بایرن جان کندند تا از آنچلوتی حمایت کنند و طرفداران بایرن تلاش کردند کارلو را بفهمند، ولی کارلو آن مربی نبود که مونیخی ها صف به صف پشت سرش لشگر بکشند و آواز پیروزی سر دهند. شکست با سه گل برابر پاری سن ژرمن در لیگ قهرمانان کارلو را در مونیخ به پایان راه رساند.
کارلو شوقی برای شکوفایی کینگزلی کومان، جاشوا کیمیچ و رناتو سانچز نشان نداد و به آینده باشگاه دل نبست.کارلو به قول رسانه های آلمانی "پخته خور" بود، بی اعتنا به آینده. کارلو چیزی نداشت به بایرن بیفزاید و برخلاف پپ گواردیولا به پایان قرارداد سه ساله اش نرسید.
بنابراین یوپ شد همان کارت برنده همیشگی بایرن در آستین. یوپ که طی سال های ۹۱-۱۹۸۷ مربی بایرن بود: دو بار قهرمان لیگ شد و دو بار در رتبه دوم جای گرفت و توسط اولی هوینس اخراج شد. در فصل ۲۰۰۹- ۲۰۰۸ طی هشت بازی پس از اخراج یورگن کلینزمن روی آن نیمکت نشست، زمانی که بایرن در خطر از دست دادن حضور در لیگ قهرمانان بوده وارد شد و ماموریت غیرممکن را ممکن کرد: طی پنج دیدار به چهار پیروزی و یک تساوی دست یافت و با دو امتیاز پشت سر وولفسبورگ قهرمانی بوندس لیگا را از کف داد. سپس در سومین حضورش طی سال های طلایی ۱۳-۲۰۱۲ سه گانه حیرت آور را رقم زد.
بایرن همان بایرن حسابگری است که همه انتظارش را دارند، ولی نمی توانیم یوپ هاینکس را ستایش نکنیم. پسر کارگرزاده ای که هنوز با دویست و بیست گل زده در سیصد و شصت بازی پس از گرد مولر و کلاوس فیشر بهترین گلزن تاریخ بوندسلیگا است. مردی شیفته مونشن گلادباخ که در نوردزاهاین وستف فالبان زندگی می کند.
همان جایی که گونتر نتزر و مارک تراشتگن از آن برآمده اند... بایرن در دل طوفان به او روی آورده. به یوپ هفتاد و دو ساله. ولی برای توصیف سیاست های بایرن همین کافی که جانشینی که باشگاه از او نام برده اند جولین نیجلسمان است، مربی سی ساله هوفنهایم، جوان ترین مربی لیگ های بزرگ اروپا. چهل و دو سال جوان تر از یوپ.
حمیدرضا صدر
- 14
- 1
