به عصرجدید خوش‌آمدید

برابری با رکورد ۱۱۶ ساله

منچسترسیتی نخستین تیم در تاریخ انگلیس شد که سه‌گانه داخلی را می‌برد. این تیم همچنین با پیروزی ۶ بر صفر برابر واتفورد با رکوردی ۱۱۶ ساله برابر شد. رکورد بزرگترین پیروزی در فینال جام حذفی انگلیس در اختیار بیوری بود که در سال ۱۹۰۳ توانست ۶ بر صفر دربی را شکست دهد. اورلیو گومز دروازه‌بان واتفورد با واکنش عالی لحظه آخر خود مقابل جان استونز مانع از آن شد که رکورد دست‌نیافتنی دیگری به نام سیتی ثبت شود.

به عصر جدید خوش آمدید؛ ۵۱ بازی در رقابت‌های داخلی انگلیس با ۴۳ پیروزی. کسب سه جام از سه جام. پیروزی با پنج گل یا بیشتر: ۱۱ بار. تعداد شکست در پنج ماه اخیر: یکی. کتاب‌های تاریخ را ورق بزنید. فوتبال داخلی انگلیس به یاد ندارد موفقیت‌های این فصل منچسترسیتی را. برای همین است که همه ما در حال حاضر در دنیای آبی آسمانی زندگی می‌کنیم.

سیتی در ویمبلی تنها درخشان نبود، گیج‌کننده بود. آنها به شکلی مسحورکننده عالی بودند تا جایی که این تردید در ماهیت ورزشی به وجود می‌آید که چگونه یک چنین تیم نابودکننده‌ای دور هم جمع می‌شود.

گاهی بازی هیجان‌انگیز بود و گاهی دردناک. ۵۰ دقیقه از بازی گذشته بود، بازیکنان واتفورد دنبال آبی‌آسمانی‌پوش‌ها می‌دویدند و امید چندانی برای جبران دو گل خورده نداشتند برابر ماشین گلزنی که در اوج بود و وحشت داشتند از تماشای کسانی که خودشان را گرم می‌کردند. سرخیو آگوئرو، کوین دبروین و لروی سانه منتظر فرصتی برای بازی بودند. باید به آنها حق داد که دست و پایشان را گم کنند.

روزی باشکوه برای منچسترسیتی و تاریخی برای فوتبال انگلیس بود. این نخستین هت‌تریک داخلی انگلیس بود برای این تیم اعجاب‌انگیز که باید دوستش داشت، تحسینش کرد و البته از آن ترسید. تیمی هماهنگ، پر از ایده و ابداع و عادت‌های خوب.

گاهی خستگی‌ناپذیری عاملی کلیدی است، گروهی از بازیکنان که آنقدر عاشق کارشان هستند که نمی‌خواهند لحظه‌ای متوقف شوند. ۴۰ دقیقه بعد از آن لحظه و با ورود تعویضی‌های جدید، بازی تغییر بزرگی داشت و تیم برنده چهار گل دیگر زد؛ چطور می‌شود جلوی توفان را گرفت؟

گل سوم از همه بی‌رحمانه‌تر بود. با آمدن دبروین، واتفورد از هم پاشید. زردها برای جبران تلاش می‌کردند و در نیمه زمین کم تعداد بودند. با دو پاس، توپ به ستاره بلژیکی رسید. با یک حرکت اورلیو گومز را نقش زمین کرد، تماشایش سخت بود برای بازیکنی که ۳۸ سال دارد. دروازه‌بان قابل احترامی است اما فقط تماشاگر بود.

ویمبلی زیبا و دوست‌داشتنی بود. هواداران واتفورد چند ساعت قبل از شروع آمده و خودشان را برای تشویقی تاثیرگذار آماده کرده بودند. نیمی از ورزشگاه را پرچم‌های آبی‌آسمانی و سفید و نیم دیگر را زرد و قرمزها پر کرده بودند اما سیتی با نمایشی درخشان، بیانیه‌ای قوی بیرون داد. بازیکنان واتفورد هم عصبانی بودند مثل هوادارانشان؛ کاری از تروی دینی بر نمی‌آمد. آن طرف رحیم استرلینگ عالی بود، مثل ایلکای گوندوغان، دبروین و داوید سیلوا.

گل‌ها که زیاد شد هواداران واتفورد بیشتر تشویق کردند و تیم را به جلو هل دادند مثل کسی که در برابر توفان فریاد می‌زند. این تیم سیتی غیرقابل مقاومت است هم از نظر ورزشی و هم انگیزشی. آیا جای شگفتی است که بهترین مربی جهان با حمایت بی‌حساب مقامات بالادستش و این تیم فوق‌العاده‌ای که جمع کرده، اینطور برنده شود؟ تیم یازدهم لیگ برتر در سه فصل اخیر هفت بار با سیتی بازی کرده و هفت شکست داشته با ۳۰ گل خورده و ۴ گل زده اما این تیم در سال ۲۰۰ میلیون پوند کمتر دستمزد می‌دهد، این تیم می‌فروشد تا زنده بماند و سیتی فقط به خاطر قوانین کمتر خرج می‌کند و شاید قوانین هم مانعش نشود!

آبی‌پوش‌ها به سمت جام رفتند این لحظه شکوه و اقتدار آنها است. هرگز فینال جام حذفی اینطور نبوده و می‌شود گفت هرگز تیمی انگلیسی اینطور نبوده.

بارنی رانی