ترکیب اولیه تیم ملی مقابل امارات یک شگفتی بزرگ داشت؛ بازی نورافکن در قلب دفاع! پست اصلی امید هافبک دفاعی است که در یکی دو فصل اخیر در سپاهان و تیم ملی به دفاع چپ منتقل شده، ولی این اولین بار بود که در دفاع میانی بازی می‌کرد.
وقتی شجاع خلیل‌زاده در بازی با عراق کارت گرفت و محروم شد، همه حدس می‌زدند که سیاوش یزدانی سرانجام به ترکیب اصلی برسد. بر اساس سلسله مراتب مدافعان میانی و غیبت خلیل‌زاده، کنعانی‌زادگان و مجید حسینی، این بار نوبت بازی یزدانی بود که فصل خیلی خوبی را با استقلال پشت سر گذاشته، ولی اسکوچیچ ترجیح داد از یک بازیکن غیرتخصصی در قلب دفاع استفاده کند.
در نهایت یزدانی که معلوم بود به خاطر نادیده گرفتن شدن روحیه‌اش را باخته در چند دقیقه پایانی به زمین فرستاده شد.
انتخاب نورافکن از طرف سرمربی کروات وقتی سه مدافع میانی در اردو هستند چه معنایی جز بی‌اعتمادی به آنها دارد؟ اگر اسکوچیچ برای یک بازی که نقشی در صعود تیم ملی ندارد هم نمی‌خواهد به یزدانی، آقاسی یا فرجی اعتماد کند، باید از او پرسید که چرا آنها را به تیمش دعوت می‌کند؟ او با پیش‌فرض شناخت از فوتبال ایران به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد و باید از او پرسید در این دو سال چرا نتوانسته مدافعان مطمئنی پیدا کند که در غیاب کنعانی یا خلیل‌زاده به آنها اطمینان کند؟ صعود زودهنگام به جام جهانی فرصت خوبی است تا اسکوچیچ بازیکنان مختلف را محک بزند، ولی ظاهراً برای او رکوردها اهمیت بیشتری دارند.
اعلام ترکیب عجیب تیم ملی بلافاصله با حملاتی علیه اسکوچیچ در فضای مجازی همراه بود و باید این مربی را استاد ساختن بحران‌های بی‌دلیل نامید. بعد از ماجرای طارمی که نتیجه مصاحبه احساسی اسکوچیچ با یک روزنامه کروات بود و با مداخله مدیران فدراسیون و بازیکنان تیم ملی حل شد، او این بار با بازی ندادن به یزدانی استقلالی‌ها را وادار به واکنش کرد. علاوه بر منطق فنی، مصلحت هم حکم می‌کرد که اسکوچیچ با استفاده از مدافع استقلال در ترکیب تیمش بخش بزرگی از جامعه هواداری فوتبال ایران را با خودش همراه کند، ولی با این بدسلیقگی خودش را یک بار دیگر در مرکز یک بحران جدید قرار داد.
این حاشیه‌ها در حالی به وجود آمده که تیم ملی مسیر آسانی داشته و حق داریم نگران روزهای سخت باشیم که اسکوچیچ باید بتواند در لحظه تصمیمات حیاتی برای تیم ملی بگیرد.
آرمن ساروخانیان
- 11
- 3
