برخی از انتخاب حریفانی همچون پاناما و ونزوئلا برای تیم‌ملی انتقاد می‌کنند اما تصور درستی از تفکرات سرمربی تیم‌ملی ندارند. تصور من این است که کی‌روش با چنین دستورالعملی می‌خواهد در ابتدا اعتمادبهنفس شاگردانش را بالا ببرد و آنها را از نظر روانی تقویت کند. بردهای تیم‌ملی در بازی‌های تدارکاتی می‌تواند اعتمادبهنفس بازیکنان را افزایش دهد و باعث پرقدرت‌ترشدن تیم شود. برتری تیم‌ملی مقابل پاناما با این‌که با تمام نفرات اصلی‌اش به مصاف با ایران نیامده بود، باعث شد تا بازیکنان با قدرت ذهنی بیشتری به مصاف ونزوئلا بروند. ونزوئلا حریف قدرتمندتری بود و بازی بهتری را ارایه کرد.
شاید این دست بازی‌ها و ٢ برد تیم‌ملی هم بتواند در آینده کمک حال کی‌روش و شاگردانش باشد. با وجود در نظرگرفتن تمام این مسائل، باید نکته دیگری را هم مدنظر قرار دهیم. تیم‌ملی نیاز دارد در ماه‌های آینده هماهنگی و هارمونی خود را بالا ببرد. ایجادشدن این هماهنگی نیاز به بازی با تیم‌های قوی دارد تا ماهیت اصلی تیم ایران قبل از جام‌جهانی مشخص شود. تا زمانی که با تیم‌های متوسط و سطح پایین بازی می‌کنیم، خیلی از نقاط ضعف تیم کشورمان مشخص نخواهد شد. وقتی روبه‌روی تیم‌های بزرگ جهان قرار بگیریم، نقاط ضعف تیم‌ملی از دل همان بازی بیرون می‌آید و می‌توانیم روی آن کار کنیم، حتی در بازی با ونزوئلا هماهنگی کافی بین بازیکنان دیده نمی‌شد و به جز چند صحنه که یکی از آنها تبدیل به گل شد، کار تاکتیکی خاصی از تیم کی‌روش ارایه نشد.
به نظر می‌رسد کی‌روش برای انتخاب ٢٣نفر نهایی اعزامی به روسیه به نتایجی رسیده اما باز هم فرصت آزمون و خطا وجود دارد. شاید بیشتر سرمربی تیم‌ملی روی هماهنگی بازیکنان فعلی تمرکز کرده و اگر پدیده خاصی هم چشم او را بگیرد، می‌تواند در ماه‌های آینده به ترکیب اضافه شود. ما نمی‌توانیم ذهن کی‌روش را دقیق بخوانیم که کدام بازیکنان برای حضور در جام‌جهانی مدنظر او هستند. شاید در اردوهای اخیر نزدیک به ٣٠ تا ٣٥ بازیکن مورد استفاده قرار گرفتند و بستگی به عملکردشان دارد که کدام یک در لیست نهایی باشند. شاید به جز پورعلی‌گنجی و بیرانوند در ٢ بازی اخیر هیچ بازیکن دیگری جایگاه ثابتی نداشت. مثلا در خط حمله آن‌قدر گزینه‌های کی‌روش زیاد است که شاید تا آخرین لحظه نتواند مهاجم ثابت خود را مشخص کند.
- 17
- 3
