حرف های خواندنی آندو تیموریان بعد از ماه‌ها سکوت

به گزارش ورزش سه، با وجود سابقه حضور در باشگاه‌های فولام، بولتون، تراکتورسازی، استقلال و ... و کاپیتانی تیم ملی که در تمام این تیم‌ها ستاره بود و در میانه زمین آقایی می‌کرد، اما مدتی بود نام‌اش در فوتبال ایران شنیده نمی‌شود؛ او که در حال حاضر ۳۶ سال سن دارد و می‌تواند دو، سه فصل دیگر به بازی ادامه دهد، در ماه‌های گذشته چندان خبرساز نبود تا اینکه کنفدراسیون فوتبال آسیا دوباره این بازیکن ایرانی را به جریان خبرها بازگرداند.

آندرانیک تیموریان که یکی از محبوب‌ترین بازیکنان بوده و جزو ستاره‌های نامدار یک دهه اخیر استقلال محسوب می‌شود، در مرحله یک چهارم نهایی فصل ۲۰۱۳ لیگ قهرمانان آسیا گلی استثنایی برابر بوریرام تایلند به ثمر رساند که آن گل حالا به‌عنوان برترین گل تاریخ این رقابت‌ها انتخاب شده است.

بهترین شدن گل آندو در تاریخ لیگ قهرمانان آسیا بهانه‌ای شد تا سراغ او برویم و گفت‌وگویی با کاپیتان سابق تیم ملی داشته باشیم که مشروح صحبت‌های او را در زیر می‌خوانید:

خیلی خوشحال هستم

خدا را شکر که گلم بهترین گل تاریخ آسیا شد؛ تلاش و زحمات تمام بازیکنان تیم بود که در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان به ثمر نشست و توانستم آن گل را از فاصله‌ای دور به تیم بوریرام تایلند بزنم و تیم استقلال به مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان صعود کند؛ جا دارد از تمام اشخاصی که ابتدا خودشان را لایق دانستند و بعد به گل بنده رای دادند، تشکر کنم چون بالاخره باشگاه استقلال برابر تیم بوریرام بازی کرد ولی در واقع نماینده یک کشور در آسیا بود؛ خدا را شکر توانستیم پرچم پُر افتخار ایران را با توجه به عملکردمان به اهتزاز درآوریم. خیلی خوشحال هستم و خدا را شکر می‌کنم؛ از تمام کسانی که در داخل و خارج از ایران به من رای دادند تشکر کرده تا این گل انتخاب شود.

مثل آن گل زده بودم

به تیم‌های ملی بحرین و عمان و همچنین فولاد در ورزشگاه آزادی به همین شکل گلزنی کرده بودم؛ تعریف از خود نیست ولی چند گل از این فاصله زدم، اما چون این گل در لیگ قهرمانان آسیا، با استقلال، در شرایط حساس تیم و در مرحله یک چهارم زده شد و جذاب‌تر از بقیه گل‌ها بود، انتخاب شد؛ در مرحله مقدماتی جام جهانی و جام ملت‌ها نیز برابر بحرین به همین شکل گلزنی کردم؛ دیگر مردم در این نظر سنجی شرکت کردند و گلم بهترین شد.

 استقلال ۲۰۱۳ می‌توانست قهرمان آسیا شود

آن زمان با استقلال تا مرحله نیمه نهایی بالا رفتیم که من در بازی برگشت با اف. سی. سئول محروم بودم؛ آن تیم استقلال شرایط قهرمانی آسیا را داشت؛ حداقل اینکه می‌توانست تا فینال پیش برود ولی برابر اف. سی. سئول گل بدی خوردیم و باختیم؛ فوتبال حرفه‌ای همین است و این اتفاقات می‌افتد؛ تیم سئول با هوش بازی کرد و در زمین خودش ما را ۲ بر صفر شکست داد که کارمان را سخت‌تر کرد؛ در تهران هم با آنها مساوی شدیم و نتوانستیم به فینال برسیم.

۲۵ بازیکن آماده در استقلال بودند

آن مقطع از نظر بدنسازی و بدنی خیلی قوی بودیم و پتانسیل دو و حتی رقابت در سه جام را داشتیم؛ علاوه بر نفرات اصلی، نیمکت ذخیره خیلی خوبی هم در استقلال وجود داشت؛ تیم ۲۵ نفره‌ای بودیم که هر کدام به زمین می‌رفتند، جور همدیگر را می‌کشیدند؛ بازیکن اول تا بیست و پنجم استقلال در آن سال هیچ تفاوتی نداشتند و نقطه عطف ما همین موضوع بود؛ بازیکنانی که چند سال در تیم ملی کنار هم بودیم و درک متقابل خیلی خوبی از هم داشتیم، در استقلال بازی می‌کردیم؛ این یک قسمت از فوتبال حرفه‌ای، اتفاقات و رویدادهای آن مقطع برای تیم خوب استقلال بود که رخ می‌داد.

مشکلات فوتبال ایران بیشتر شده، نه کمتر

متاسفانه ما ایرانی‌ها همیشه می‌خواهیم شرایط فعلی را با عملکرد قبل خودمان مقایسه کنیم که این یک بازخورد و طرز فکر اشتباهی است؛ کسی منکر آن نیست که فوتبال یک صنعت است و روز به روز پیشرفت می‌کند؛ آن سال که با بوریرام بازی کردم را نمی‌گوییم، اما دو، سه فصل قبل از آن هم استقلال، پرسپولیس، سپاهان و ذوب‌آهن خوب بودند ولی باید دید از آن زمان تاکنون قوی‌تر شدیم یا ضعیف‌تر؟ اشتباهات گذشته را روی کاغذ آوردیم که بگوییم اگر ۱۰ مشکل داشتیم، دو مورد را رفع کرده و قوی‌تر شدیم یا خیر؟ چند مشکل برطرف شد؟ مشکلات ما کمتر شد یا از ۱۰ تا به ۱۲ و ۲۰ مشکل رسید؟ کارهای ما آکادمیک و سیستماتیک نیست؛ دوست داریم لحظه‌ای نتیجه بگیریم.

تفاوت فوتبال ایران و قطر

کاری با قهرمانی امسال قطر در جام ملت‌های آسیا ندارم ولی آنها مسائلی مثل گل نخوردن، عملکرد تیمی، دوندگی، داشتن درک متقابل از خود و مربی‌شان داشتند؛ حالا ما پیشرفت کردیم یا آنها؟ آنها ۱۰ سال وقت گذاشتند؛ گفتند شاید ۱۰ سال دیگر قوی نشوند ولی هدفشان رسیدن به نیمه نهایی جام ملت‌ها بود و اگر اول شدند، اتفاقات خوب فوتبالی و زحمات و تلاش‌شان بوده است؛ غیر از این که نیست؛ فرق ما و آنها در این مسائل است.

فقط به دنبال رفتن به جام جهانی هستیم

ما تیم‌های آکادمی پایه خوبی نداریم که موضوع مهمی است؛ فوتبال ما سیستماتیک نیست؛ دنبال نتایج لحظه‌ای هستیم؛ الان فقط تیم ملی ایران دوست دارد در جام جهانی باشد؛ به این فکر می‌کند در چه دوره‌هایی بوده و نبوده است؛ آیا مثلا باید به رفتن تیم ملی ایران یا یک آسیایی به مرحله دوم جام جهانی بسنده کرد و خوشحال بود؟ اصلا چرا باید بازیکنان ایران در زمان انتخاب برترین‌های AFC متضرر شوند؟ چرا نباید در رشته فوتبال یک ستاره و جایزه در کنفدراسیون فوتبال آسیا نداشته باشیم؟ چون شخصی در آنجا نداریم.

نمی‌توانیم برابر برزیل با ۳ دفاع بازی کنیم

در تیم ملی باید براساس داشته‌هایمان باید بازی کنیم؛ نمی‌توانیم مقابل تیم ملی برزیل با سه دفاع قرار بگیریم؛ اگر این کار را انجام دهید، ۱۲ گل می‌خورید و همه به شما می‌خندند؛ زمانی که یک بر صفر می‌بازی یا صفر- صفر می‌کنی، اهمیت دارد؛ هر مربی برای خودش طرز فکر، عملکرد و گزینشی در یک بازی و کل فصل دارد؛ اسپانیا برابر آلمان و دیگر تیم‌ها با شیوه‌های مختلف بازی می‌کند؛ سیستم فوتبال ایران ۵۰ سال است همین بوده که مالکیت توپ بیشتر در اختیار حریف است؛ در این سال‌ها ما ضعیف شدیم یا قوی؟ باید خودمان را قدرتمند کنیم و سطح بازی را بالا ببریم.

قرار بود به تراکتور بروم

بعد  از اینکه با گسترش فولاد فسخ قرارداد کردم تا به تراکتورسازی بروم، یک اتفاقاتی افتاد که به آنجا نرفتم؛ مسائلی بین خودم و آن آقا اتفاق افتاد؛ پس از جدایی از ماشین‌سازی که در هفته‌های ابتدایی لیگ امسال اتفاق افتاد، زیر نظر آقای محمد ملایی هر روز و مرتب تمریناتم را دنبال می‌کنم؛ در نیم‌فصل می‌خواستم با یکی از تیم‌ها که مذاکره داشتم، قرارداد ببندم که قسمت نشد؛ با این حال شرایط خودم را حفظ کردم و انشاالله امیدوار هستم در سال آینده اتفاق خوبی بیافتد و به فوتبالم ادامه دهم.

خداحافظی نکردم و برمی‌گردم

هنوز خداحافظی رسمی از ورزش حرفه‌ای خودم که فوتبال است، نداشتم؛ کلاس‌های مربیگری را تا سطح B ایران رفتم؛ البته خیلی از سایت‌ها از طرف خودشان زدند که من از فوتبال خداحافظی کردم ولی من آن مسائل را تکذیب می‌کنم. به طور رسمی خداحافظی نکردم و این مسئله اصلا در ذهنیتم نیست؛ بزرگترین فوتبالیست‌های دنیا هم بودند که یکی، دو فصل بازی نکردند و برگشتند؛ اتفاق عجیب و غریبی نیست.

استقلال پتانسیل افتخارآفرینی در آسیا را دارد

استقلال الان در شرایط بدی نیست؛ همه به دربی و باخت استقلال نگاه می‌کنند؛ روزی هم بوده که استقلال دربی را برده است؛ کمی تماشاگران دو تیم روی این بازی حساس هستند و البته مسابقه مهمی در ادوار دو باشگاه است؛ در این مدت نخواستم انتقادی از باشگاه قبلی خودم انجام دهم؛ متاسفانه استقلال در این شرایط بخاطر اتفاقات لیگ متضرر شده، در چند بازی نتیجه خوبی می‌گیرد، اما ثباتی که در سال‌های گذشته داشته را ندارد؛ این مسئله به اشخاصی که در باشگاه هستند برمی‌گردد و مسوولان باشگاه که کارها را رصد می‌کنند؛ نمی گویم خوب یا بد هستند، اما می‌توانند بهتر از این کار کنند چون این باشگاه پتانسیل افتخارآفرینی در لیگ ایران و آسیا دارد.

بیانیه دادن خودزنی است

نمی‌دانم بیانیه یعنی چه؟ بیانیه کجای داستان را درست می‌کند؟ من نمی‌فهمم؛ آیا بیانیه انتقاد، تنبیه، تذکر، تمجید و ... است؟ با دادن بیانیه چه می‌شود؟ به خود تیم لطمه می‌خورد. موقعی که در یک خانواده هستید، باید در آن خانواده مسائل را حل کنید؛ با بیانیه و این صبحت‌ها که مشکل عمده هر تیمی حل نمی‌شود؛ خودمان، خودمان را بزنیم؟ مثلا بازیکنان تیم‌های خارجی در رختکن‌شان درگیری نداشتند؟ این مسائل به درک و فهم بازیکنان و مدیران اداره کننده باشگاه‌ها برمی‌گردد؛ در بزرگترین تیم‌های دنیا نیز درگیری در رختکن بوده، مگر چیز بزرگی است؟ مگر خراب شدن پنالتی اتفاق عجیبی است؟