خودش می‌گوید فوتبالی نیست و دیگر مباحث مهم این رشته ورزشی را دنبال نمی‌کند اما مگر می‌شود کاپیتان سابق تیم ملی باشی و حرفی از فوتبال نزنی. این ماجرای محمد خاکپور و فوتبال است. سرمربی سابق تیم امید که این روزها به دور از حواشی فوتبال، زندگی می‌کند و وارد بازی‌های عجیب و غریبی که می‌بینیم، نمی‌شود. با خاکپور اما نه درباره پرسپولیس، مارک ویلموتس و فرهاد مجیدی بلکه راجع به اولتیماتوم فیفا برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها صحبت کردیم. صحبت‌های جالبی که مدافع سابق تیم ملی انجام داد و به دل هم نشست.
فیفا بحثی را با فدراسیون فوتبال مطرح کرده در مورد حضور زنان در ورزشگاه‌ها. گفته می‌شود بحث اولتیماتوم دو هفته‌ای هم مطرح است تا فدراسیون‌فوتبال ورود زنان را آزاد یا فکری به حال این موضوع کند. به نظر شما این اتفاق رخ می‌دهد و ما می‌توانیم مثل چند دهه قبل، زنان را در ورزشگاه‌ها ببینیم؟
وقتی به این موضوع از تمام جوانب نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که دنیا به روز شده و هیچ تفاوتی هم بین آقایان و خانم‌ها نیست. همان حق و حقوقی که آقایان دارند، خانم‌ها هم باید داشته باشند. من یکی دو هفته قبل بازی والیبال تیم ملی را در اردبیل دیدم. آیا وقتی زنان وارد ورزشگاه شدند، مشکلی پیش آمد؟ در مورد فوتبال نیز همینطور است و مطمئن باشید اتفاق عجیبی رخ نخواهد داد.
اما مدیران می‌گویند زیرساخت‌های حضور زنان در ورزشگاه وجود ندارد.
اگر زنان بخواهند به ورزشگاه بیایند، چه زیرساختی باید وجود داشته باشد؟ مگر در اتوبوس، مترو و مراکز خرید زیرساختی گذاشته‌ایم؟ اینکه زنان به مرکز تجاری می‌روند و خرید می‌کنند، آیا تفاوتی با ورزشگاه دارد؟ آنها می‌توانند به ورزشگاه بروند و خیلی راحت بازی‌ها را تماشا کنند. اتفاقا از یک نظر، حضور زنان به سود جو ورزشگاه‌ها هم هست.
از چه نظر؟
حضور زنان می‌تواند یک ترمز دستی برای برخی از آقایان باشد. آن هم به خاطر بعضی از رفتارهایی که در ورزشگاه به نمایش می‌گذارند. شاید اخلاق در جامعه ما سقوط کرده باشد اما هنوز هم آقایان، حرمت خانم‌ها را نگه می‌دارند و مراقب رفتارشان هستند. حضور زنان در ورزشگاه‌ها می‌تواند به سالم‌سازی فضا کمک کند.
شما می‌گویید حضور زنان می‌تواند مانع از انجام برخی رفتارها شود اما درباره این موضوع نمی‌توان با اطمینان صحبت کرد.
من یک سوال از شما دارم. چهل و خرده‌ای سال قبل که زنان به ورزشگاه می‌آمدند، جو به این شکل بود؟ واقعیتش را بخواهید نه. یک مرد دست همسر و بچه‌هایش را می‌گرفت، به ورزشگاه می‌رفت، بازی را می‌دید، لذت می‌برد و بعد به خانه برمی‌گشت. این شعارها و این جو از زمانی آغاز شد که فقط آقایان حق حضور در ورزشگاه را به دست آوردند.
یعنی معتقدید اگر از همان ابتدا زنان هم به ورزشگاه می‌آمدند این جو مسموم شکل نمی‌گرفت؟
قطعا همینطور است. یک سوال دیگر دارم. نقش زنان در جو مسموم ورزشگاه‌ها چقدر بوده؟ آیا آنها مقصرند که سال‌هاست جلوی ورودشان گرفته می‌شود؟ پس یگان ویژه و نیروهای امنیتی چه کار می‌کنند؟ مگر وظیفه آنها این نیست که جو را آرام کنند؟ به نظر من حق مسلم زنان است که بتوانند وارد ورزشگاه شوند و بازی‌ها را از نزدیک ببینند. مگر در اردبیل اتفاقی افتاد؟ کسی بد و بیراه گفت؟ نه، پس در رشته‌های دیگر هم می‌شود مدیریت کرد تا زنان وارد ورزشگاه‌ها شوند.
حرف شما قبول اما برخی از آقایان هم هستند که با حضور زنان هم نمی‌توانند مراقب رفتار و گفتارشان باشند. تکلیف آنها چه می‌شود؟
فکر کنید شما با خانواده به مرکز خرید می‌روید. یک درصد امکان دارد آنجا جر و بحث یا درگیری به وجود بیاید و دو نفر به یکدیگر فحاشی کنند. آیا دیگر نباید زنان را به مراکز خرید راه داد؟ من می‌گویم وظیفه نیروهای امنیتی همین است که اجازه ندهند آن یک درصد، مشکلی به‌وجود بیاورند. اگر یگان ویژه بایستد تا این اتفاق‌ها بیفتد که دیگر وظیفه‌اش را به درستی انجام نداده. به نظرم همه این بحث‌ها بهانه است. خانم‌ها یک حقی دارند که باید محفوظ باشد. همانطور که من حق دارم بازی‌ها را از نزدیک ببینم.
شما در دهه ۶۰ و ۷۰ بازی می‌کردید. تا به حال حسرت خورده‌اید که ای کاش شرایطی فراهم می‌شد تا خانواده شما به ورزشگاه بیایند و عملکرد شما را از نزدیک ببینند؟
این حسرت، نه تنها برای من بلکه برای خیلی از بازیکنان دهه ما وجود داشته. شما جام ملت‌های آسیا را ببینید. خانواده بازیکنان کنار آنها حضور دارند و برای تماشای بازی به ورزشگاه می‌روند. یعنی اتفاق‌های منفی فقط در ایران رخ می‌دهد؟ در همه دنیا زنان حق دارند به ورزشگاه بروند، آیا اتفاقی می‌افتد؟ ما چرا از این روش استفاده نمی‌کنیم؟ ما که به قول خودمان فرهنگ چند هزار ساله داریم. متأسفانه وقتی حرف از فرهنگ می‌شود، از تاریخ‌مان می‌گوییم اما وقتی بحث ورود زنان می‌شود می‌گوییم فرهنگ آن در ایران وجود ندارد. این دو صحبت از لحاظ منطقی با هم نمی‌خواند.
شما مدتی عضو گیلانگ در سنگاپور، وان‌اسپور در ترکیه و مترو استارز در آمریکا بودید. خانواده شما برای تماشای بازی‌های‌تان به ورزشگاه آمدند؟
وقتی سنگاپور بازی می‌کردم، تیم ما به فینال رسید و پدر و مادرم هم آمدند تا عملکرد مرا از نزدیک ببینند. مادرم چقدر هم خوشحال شد وقتی مرا با جام قهرمانی دید.
هر مادری دوست دارد هنر بچه‌اش را در هر زمینه‌ای از نزدیک ببیند. همچنین این حق طبیعی یک خواهر است تا هنر برادرش را ببیند. حتی برعکس، یک برادر باید بتواند عملکرد خواهرش را تماشا کند و از موفقیت او لذت ببرد. متأسفانه در این زمینه نکته‌هایی می‌بینم که واقعا ناراحتم می‌کند.
چه نکته‌هایی؟
وقتی بازی تیم زنان است، اجازه نمی‌دهند مردان به ورزشگاه بروند. در خیلی از رشته‌های ورزشی زنان می‌بینیم که مربیان یا مشاوران مرد هستند. واقعا چه تفاوتی بین یک برادر، یک پدر و یک مربی است؟ مربی می‌تواند اما پدر و برادر نمی‌توانند هنر دختر یا خواهرشان را تماشا کنند؟
به نظر شما اولتیماتوم فیفا اثر می‌کند و ورود زنان به ورزشگاه‌ها آزاد می‌شود؟
مگر اینکه بحث تعلیق به‌وجود بیاید که این قانون را اجرا کنیم. فیفا وقتی قانونی را تصویب می‌کند، نه‌تنها از ما بلکه از تمام کشورها می‌خواهد آن را اجرا کنند. اگر اجرا نشود، قطعا جرایمی در نظر گرفته می‌شود.
پیش‌تر دیده بودیم که وقتی با اولتیماتوم مواجه می‌شویم، چند خانم را به جایگاه ویژه می‌برند تا نشان دهند ورود زنان به ورزشگاه‌ها آزاد است. شاید این بار هم چنین اتفاقی رخ دهد.
آقای ظریف می‌گوید ما دکترای دور زدن در تحریم هستیم. وقتی در سیاست به این شکل باشیم، قطعا در ورزش هم می‌توانیم قوانین را دور بزنیم. من کاری به این مباحث ندارم، لپ کلام این است که حق و حقوق زنان چه می‌شود؟ این اصل موضوع است. زنان حقوق اجتماعی دارند که باید حفظ شود. حالا دوست دارند به ورزشگاه بروند یا نه را کاری ندارم.
کمی هم از خودتان و دلیل دوری از فوتبال بگویید.
من فوتبالی نیستم و فوتبال در دست فوتبالی‌ها است. بارها هم این را گفته‌ام که یک بار و اشتباهی به تیم امید آمدم.
راستی الان که حدود ۳ سال از همکاری شما با تیم امید گذشته، مبلغ قراردادتان را از فدراسیون‌فوتبال دریافت کردید؟
۳ سال که نه، حدود ۵ سال. در این زمینه صحبت نکنیم بهتر است. قضیه لوث شده و دوست ندارم راجع به این اتفاق‌ها حرف بزنم.
امیر اسدی
- 10
- 6
