دو، سه روز قبل بود که محمد خاکپور به اردوگاه تیم‌های ملی رفت، دقایقی با بازیکنان تیم نوجوانان صحبت کرد و در نهایت همراه با محمدرضا ساکت امکانات فوتبال ایران را در رده ملی دید. او که به دعوت دوست صمیمی‌اش، محمدرضا مهدوی به اردوگاه رفته بود، با استقبال محمدرضا ساکت نیز مواجه شد و صحبت‌هایی هم با مشاور فدراسیون فوتبال انجام داد. صحبت‌هایی که شائبه‌هایی درباره بازگشت خاکپور به وجود آورد. کاپیتان سابق تیم ملی ایران در گفت و گو با ایران‌ورزشی این شایعه‌ها را تکذیب می‌کند.
چند روز قبل به اردوگاه تیم‌های ملی رفتید و دقایقی برای بازیکنان تیم نوجوانان صحبت کردید و البته ملاقاتی هم با محمدرضا ساکت داشتید. چه شد که به اردوگاه رفتید؟
محمدرضا مهدوی از دوستان ۳۰ ساله من است و این روزها در تیم نوجوانان مربیگری می‌کند. در غیاب حسین عبدی که او هم رابطه‌ای صمیمی با من دارد، مهدوی خواست تا به اردو بروم و دقایقی برای بازیکنان صحبت کنم و از تجربیاتم برای آنها بگویم. همین شد که به اردوگاه رفتم، حدود نیم ساعت با بازیکنان تیم نوجوانان بودم و سپس گفتند که آقای ساکت می‌خواهد شما را ببیند. ایشان را خیلی پرانرژی دیدم و با هم از امکانات تیم‌های ملی دیدن کردیم.
امکانات چطور بود؟
خوشبختانه مجموعه خوبی در اختیار تیم‌های ملی است که وجودش هم ضرورت دارد. من به آقای ساکت گفتم امیدوارم تمام رده‌های سنی تیم‌های ملی مردان و زنان بتوانند از این امکانات استفاده کنند و مجموعه فقط مختص به تیم ملی بزرگسالان نباشد که ایشان هم چنین نظری داشتند و حرفهای مرا تأیید کردند.
می‌توانیم امکانات را با زمان حضور شما در تیم ملی مقایسه کنیم؟
به هیچ وجه. این امکانات با زمان حضور ما در تیم ملی قابل مقایسه نیست. به آقای ساکت هم گفتم دوران ما هیچ یک از این امکانات نبود. فقط یک خوابگاه بود که آقای صفایی فراهانی با پولی که باید به بازیکنان تیم ملی می‌دادند، آن را ساختند و تجهیز کردند.
منظورتان همان پاداش معروف تیم ملی بعد از صعود به جام جهانی ۱۹۹۸ است؟
دقیقا. در آن مقطع قانونی تصویب شد که فیفا به هر تیم بابت صعود به جام جهانی، ۳ میلیون فرانک سوییس پاداش می‌داد. نامه فیفا را خودم هم خواندم و دیدم که نوشته ۲ میلیون فرانک باید هزینه آماده‌سازی تیم ملی شده و یک میلیون نیز میان بازیکنان تقسیم شود. این یک میلیون فرانک فقط مختص بازیکنان بود و حتی مربیان نیز شامل آن نمی‌شدند. در آن مقطع راجع به همین مساله به دفعات با آقای صفایی فراهانی صحبت کردیم اما ایشان در جواب گفتند با پول شما، امکاناتی ماندگار برای تیم ملی می‌سازیم.
شما در جواب چه گفتید؟ اعتراض نکردید؟
من گفتم این وظیفه ما نیست که برای تیم ملی اردوگاه بسازیم. این کار را باید سازمان تربیت بدنی انجام بدهد یا دولت که متأسفانه چنین اتفاقی رخ نداد و هیچ کدام از بازیکنان به پاداش خود نرسیدند.
خداداد عزیزی هم بارها به این مساله انتقاد کرده و در مصاحبه‌هایش همیشه از آن پاداش معروف حرف زده.
خب این یک حق قانونی بود که از بچه‌های آن تیم گرفتند. من درست در همان مقطع به آمریکا رفتم تا در لیگ ام‌ال‌اس بازی کنم. آنجا وقتی حرف این پاداش به میان آمد، یک وکیل خبره گفت که می‌توانید از فدراسیون‌فوتبال ایران به فیفا شکایت کنید اما هیچ یک از ما بازیکنان دنبال شکایت نبودیم و هرگز هم این کار را انجام ندادیم.
اردوگاه و خوابگاه را با همان پول ساختند؟
واقعا نمی‌دانم. این حرفی بود که به ما زدند.
شما چند سال قبل هدایت تیم امید را برعهده گرفتید اما هنوز مبلغ قراردادتان را دریافت نکرده‌اید. ۲۰ سال قبل هم پاداش صعود را به شما ندادند. انگار قرار است همیشه مجانی کار کنید.
من این را از ته دل می‌گویم که اگر در فوتبال به جایی رسیدم و سال‌ها برای تیم ملی بازی کردم، همه‌اش را مدیون مردم هستم. آنها روی من و امثال من سرمایه‌گذاری کردند تا پیشرفت کنیم و در فوتبال موفق باشیم. این هم سرنوشت من است که همیشه باید مجانی برای فدراسیون فوتبال کار کنم. البته منتی هم نیست، چون در سال ۱۹۹۸ اتفاق‌هایی رقم خورد که مردم خوشحال شدند و در تیم امید هم با بازیکنانی کار کردم که بعدها به تیم ملی رسیدند و برای ایران افتخار آفریدند.
یادمان نمی‌رود چند سال قبل از فدراسیون فوتبال با شما تماس گرفتند که برای لوله‌کشی به آنجا بروید. اشتباهی تاریخی که خوشبختانه این بار تکرار نشد.
حضور من در اردوگاه تیم‌های ملی ارتباطی به فدراسیون فوتبال نداشت و یک بحث شخصی و دوستانه بود. من با افتخار دعوت محمدرضا مهدوی را قبول کردم و دقایقی برای بازیکنانی حرف زدم که آینده این فوتبال هستند. به شخصه معتقدم اگر صحبت‌هایم حتی یک تجربه کوچک در اختیار نوجوانان قرار بدهد، اتفاق امیدوارکننده‌ای رخ داده است.
اما بعد از ملاقات شما با ساکت، شایعه‌هایی پیرامون بازگشت‌تان به فوتبال شنیده شده. آیا حقیقت دارد؟
نه، به هیچ وجه. من یک بار همکاری کردم و هنوز داغ آن در دل من باقی مانده است.
امیر اسدی
- 15
- 1
