پرسپولیس در رفسنجان فرم خوبی نداشت و شاید اگر اشتباه کمک‌داور نبود و آن تک گل از نقطه پنالتی نمی‌روئید، این سه امتیاز سخت و حیاتی حتی مقابل تیم ۱۰ نفره ربیعی به دست نمی‌آمد. پرسپولیس خوش شانس بود که میزبان در همان نیمه نخست ۱۰ نفره شد وگرنه آنچه در ربع ابتدایی بازی دیدیم حکایت از برتری مس در میانه میدان داشت و این‌طور به نظر می‌رسید که میزبان برای گلزنی هم مصمم‌تر است هم نقشه و طراحی بهتری نسبت به مدعی قهرمانی دارد.
پرسپولیس در رفسنجان فرم خوبی نداشت و می‌توان این مسأله را از چند جهت ریشه‌یابی کرد. اول اینکه تیم یحیی بعد از سه هفته در یک مسابقه رسمی حاضر می‌شد که البته این شرایط برای تیم حریف هم مصداق داشت. دوم اینکه بازیکنان ملی‌پوش پرسپولیس که مدتی از تیم دور بودند و در آستانه بازی با مس برگشته بودند، کیفیت فنی بالایی نداشتند. وحید امیری با بازیکن هفته‌های آخر سال گذشته تفاوت داشت و شبیه آن مهره تعیین‌کننده و مصمم مسابقات قبلی نبود. میلاد سرلک هم تا حدودی افت کرده بود و البته مهدی ترابی نتوانست نقش تعیین‌کننده‌ای در زمین ایفا کند. غیر از اینها سعید صادقی که بعد از مدت‌ها به ترکیب برگشته بود اصلاً شرایط خوبی نداشت و مشخص نشد چرا فیکس شده و چرا تا دقیقه ۸۵ در زمین مانده است. همین طور دانیال اسماعیلی‌فر که با تصمیم یحیی به ترکیب اصلی برگشته بود هم چیزی ارائه نکرد تا مجاب‌مان کند که افتش مقطعی بوده است.
جدا از افت کیفی بازیکنان، تغییر سیستم یحیی و میل به بازی تهاجمی‌ترش با استفاده از سروش رفیعی هم جواب نداد. با اعلام ترکیب پرسپولیس تغییرات در خط میانی بیشتر از هر خط دیگری مشهود بود. سروش فیکس شده و کنار میلاد سرلک قرار گرفته بود تا مرکز زمین پرسپولیس صاحب خلاقیت بیشتری شود. این تغییرات ترکیب مرکز زمین پرسپولیس را جذاب‌تر و تهاجمی‌تر نشان می‌داد اما این فقط ظاهر مسأله بود و در زمین مسابقه چیزی از این فرم تهاجمی ندیدیم. در واقع پرسپولیس همچنان در فاز حمله مشکلات اساسی دارد. مشکلاتی که از ابتدای فصل همراه تیم یحیی بوده و با انواع و اقسام تغییرات سیستم و جابه‌جایی مهره‌ها هم رفع نشده است.
یحیی گل‌محمدی در مصاحبه بعد از بازی با مس از عبارت «خیلی خوب» برای نمایش نیمه نخست تیمش یاد کرد در حالی که در ۲۵ دقیقه ابتدایی این مسابقه و زمانی که بازی ۱۱ به ۱۱ دنبال می‌شد، تیم او حتی یک موقعیت ۵۰ درصدی هم روی دروازه حریف ایجاد نکرد و هیچ کدام از کارهای ترکیبی تیمش به ثمر ننشست. عجیب‌تر اینکه بعد از ۱۰ نفره شدن حریف و برتری پرسپولیس بعد از آن پنالتی هم پرسپولیس به هیچ وجه از نظر فنی تیم برتر میدان نبود و باز هم در خلق موقعیت عاجز نشان داد.
واقعیت اینکه پرسپولیس در رفسنجان فقط ۲۰ دقیقه خوب و امیدوار‌کننده بازی کرد. درست از شروع نیمه دوم تا حوالی دقیقه ۶۵ که از برتری بازیکن سود برد و کارهای ترکیبی و غالباً فرارهای عمری از راست سه، چهار موقعیت ساخت اما وقتی به گل دوم نرسید مثل همیشه کار برایش سخت شد.
بازی دفاعی مقابل تیم ۱۰ نفره حریف آن هم به‌مدت چیزی حدود ۲۰ دقیقه یکی دیگر از نشانه‌های ضعف فنی پرسپولیس در این مسابقه بود که البته تا حدی نشأت گرفته از فشار روانی برد استقلال و سپاهان در بازی‌های همان روز، بود. پرسپولیس می‌خواست به هر قیمتی برنده باشد و در کورس بماند که این ذهنیت تا حد زیادی از کیفیت تهاجمی تیم یحیی و میل بازیکنان برای بازی پویا و عقب راندن حریف تأثیرگذار بود اما این کیفیت از پرسپولیس پرمهره و مدعی در هیچ شرایطی قابل پذیرش نیست. درست که تیم ربیعی تا آن هفته در خانه خود شکست نخورده و فوق‌العاده تاکتیکی و منسجم به نظر می‌رسید اما کیفیتی که پرسپولیس چه قبل از ۱۰ نفره شدن حریف چه بعد از آن ارائه داد قابل پذیرش نیست و تکرار چنین کیفیتی در بازی‌های دشوار باقیمانده مثل دیدار با استقلال و گل‌گهر مشکل‌ساز خواهد بود و این یعنی که خبری از قهرمانی حتی با احتمال پایین هم نخواهد بود.
- 10
- 2
