دیدار با سپیدرود در رشت به خودی خود و در هر شرایطی سخت است ولی دشواری آن زمانی برای سرخهای تهرانی بیشتر میشود که تذکر دهیم مسابقه ۱۱ بهمن ماه دو تیم در این شهر در چارچوب جام حذفی انجام میشود و این جامی است که برانکو ایوانکوویچ به رغم پیشینه خوبش در سایر جامهای کشور و حتی لیگ قهرمانان آسیا کارنامهای بس منفی در آن دارد و با مصائب متعددی در این عرصه مواجه شده است.
کسی نمیداند دلیل اصلی بدبیاری سرخهای پایتخت در این جام و فرار عنوان قهرمانی این مسابقات از دست سرخها در سالهای اخیر چیست اما به دقت به یاد میآوریم که پرسپولیس دو سال پیش در شرایطی به دست قشقایی شیراز در این جام ناکام و حاشیهنشین شد که حتی رقیبش نیز به رغم بهرهگیری از مهدی شیری بازیکن اسبق سرخابیهای پایتخت هیچ امیدی به انجام آن کار بزرگ ولو در شیراز نداشت.
در توجیه آن ناکامی بزرگ گفته شد که غیبت تعدادی از ملیپوشان پرسپولیس جاده صافکن قشقایی شده اما کیفیت کار و شهرت آن دسته از نفرات سرخ که در آن روز روبهروی قشقایی ایستادند و همچنین کلاس برتر پرسپولیس و سقف پرواز بسیار کوتاهتر قشقایی به گونه و حدی بود که پرسپولیس حتی با تیم دوم خود نیز نباید آن بازی را واگذار میکرد و قشقایی در مرحله بعدی به سرعت حذف شد. این گمانهزنی البته در جهت تخفیف ارزشهای فراوان تیم قشقایی و اهمیت کارهای این تیم متعلق به استان فارس چه در گذشته و چه در حال و آینده نیست.
حذفی نه چندان ملایمتر
حذف سال پیش پرسپولیس ظاهراً و باطناً به دست یک تیم لیگ برتری همچون صنعت نفت صورت پذیرفت اما اینجا هم شرایط و ابعاد ناکامی کوچک و اندک نبود و سرخها در شرایطی با جام حذفی وداع گفتند که بازی در تهران یعنی زمینشان انجام میشد و ابتدا یک بر صفر پیش افتاده و سپس یکی دو فرصت عالی دیگر را برای تمام کردن کار و زدن گلهای دوم و سوم توسط امثال گادوین منشا از دست داده بودند و با اینکه صنعت نفت با هدایت فراز کمالوند سرمربی وقت خود در همان شروع نیمه دوم نتیجه را یک - یک کرد و در بخشهای عمدهای از این نیمه بر پرسپولیس چربش داشت اما وقتی بازی در پایان وقتهای عادی و اضافی با همان تساوی یک- یک همراه شد و در ضربات پنالتی پرسپولیس دو گل از حریف پیش افتاد همه شرایط فراهم بود تا این تیم کار را به خوبی و خوشی به پایان برساند و از نفت در تهران یک مغلوب بسازد و به نیمه نهایی برسد و کاری را انجام بدهد که به واقع در یکقدمی تکوین آن بود و همگان نیز توقع آن را داشتند.
با این حال اقبال منفی پرسپولیس در این جام و یا هر اسم دیگری که مایل هستید روی آن بگذارید، سبب شد صنعت نفتیها با گل کردن پنالتیهای بعدیشان و به لطف هدر رفتن ضربات سرخها از یک شکست مسلم پیروزی بسازند و البته دامنه ناکامی قرمزها را در این جام بدیمن (البته از منظر سرخها) وسعت بخشند.
نمیتوان خرده گرفت
امروز که پرسپولیس مجبور است در ادامه حضور به تعویق افتادهاش در این مسابقات ابتدا با سپیدرود و در صورت پیروزی بر این رقیب در مرحله بعدی با پدیده و در نهایت با سپاهان در نیمهنهایی مقابله کند، دلایلی اساسیتر و نشانههایی قویتر برای ناکامی تازه قرمزها هم در این جام فراهم آمده است و اگر در دفعات قبلی حذف سرخها به سبب شهرت نه چندان زیاد رقبا و یا قدرت بیشتر قرمزها در قیاس با تیم حذفکننده یک شگفتی تلقی شد، این بار اسم و رسم رقبای پرسپولیس و مکان برگزاری بازیها و سایر مشخصات مسابقات و راه پیشرو به گونهای است که اگر هم به حذف مجدد قرمزها منتهی شود، نمیتوان خرده زیادی به پرسپولیس گرفت.
از یکسو توان هر سه تیمی که نامشان آمد برای رقابتی پایاپای با قرمزها کفایت میکند و از طرف دیگر پر بودن تقویم مسابقات سرخها در ۵۰ روز پایانی سال به حدی است که آنها مجبورند خواهناخواه بخشی قابل توجه از توانشان را صرف شرکت پیروزمندانه در دو جام دیگری کنند که در این فصل با آن درگیر هستند و طبعاً یکی از آنها ادامه لیگ برتر است و دیگری فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۱۹ که از اواخر بهمن ماه راهاندازی میشود.
حتی سپیدرود نیز خطرناک است
همه آنچه گفتیم به معنای حتمی بودن ناکامی جدید قرمزها در جام حذفی کشور نیست که دومین جام بزرگ ایران محسوب میشود و یک سهمیه قطعی آسیایی هم دارد اما پای فشردن بر این نکته است که اگر هم این اتفاق افتاد، برانکو برخلاف دفعات قبلی دفاعیه قویتری را برای جبران ناکامی احتمالیاش خواهد داشت و حتی مرور کوتاه و دوباره نام رقبایی که آوردیم برای رسیدن به این باور کفایت میکند.
حتی سپیدرود که نازلترین رقیب در میان سه رقیب پرسپولیس به حساب میآید، بعد از ناکامیهای بزرگش در لیگ برتر همه توان و عزم خود را جزم کرده تا با حذف قرمزها از زیر فشار هواداران خود خارج شود و حضوری بهتر را در نیمفصل دوم لیگ به لطف روحیه حاصل آمده از یک پیروزی احتمالی مقابل پرسپولیس برای خود پی ریزد.
وصال روحانی
- 19
- 3