خریدهای استقلال ما را به یاد نقل و انتقالات سپاهان در زمان سرمربیگری عبدالله ویسی می‌اندازد. مربی جوانی که بعد از کسب نتایج درخشان با استقلال‌خوزستان به اصفهان رفت تا روی نیمکت سپاهان بنشیند.
ویسی در سپاهان از همان تفکراتی استفاده کرد که پیشتر در صبای قم و استقلال‌خوزستان استفاده کرده بود. جذب بازیکنان جوان و بعضا لیگ یکی و کم نام و نشان که یکی دو فصل با آنها به موفقیت رسید اما تفکرات او در سپاهان هرگز به بار ننشست. در همان مقطع البته انتقادهایی نسبت به خریدهای ویسی انجام شد اما سرمربی سپاهان بی‌اعتنا به این نقدها، فهرست خود را با بازیکنانی تشکیل داد که بعضی از آنها حتی تجربه بازی در لیگ برتر را در کارنامه نداشتند.
منتقدان ویسی اما بر این عقیده بودند که سپاهان با استقلال‌خوزستان یا صبای قم تفاوت دارد. آنها می‌گفتند باید بازیکنانی به سپاهان بیایند که هم تجربه بین‌المللی داشته باشند و هم ستاره لیگ برتر باشند. این اتفاق رخ نداد و در نهایت هم شاهد قطع همکاری زودهنگام ویسی با این تیم مطرح اصفهانی بودیم. برنامه ۳ ساله تنها حدود نیم فصل دوام آورد تا مدیران سپاهان عذر ویسی را بخواهند و اخراجش کنند.
استقلال در نقل و انتقالات تابستانی رویه‌ای پیش گرفته که دقیقا مانند سپاهان در زمان مربیگری ویسی است. بازیکنانی پیراهن آبی پوشیده‌اند که تجربه‌ای آنچنانی ندارند و البته ستاره‌های لیگ نیز محسوب نمی‌شوند. به این اسامی نگاه کنید؛ علی دشتی، میلاد باقری، آرش رضاوند، مسعود ریگی، سیاوش یزدانی و محمد بلبلی. کدام‌یک از آنها به جز آخرین فهرست مارک ویلموتس، سابقه دعوت به تیم ملی را دارند؟ به جز رضاوند که در زمان بازی برای نفت‌تهران و به‌عنوان بازیکن ذخیره حضور در لیگ قهرمانان آسیا را تجربه کرد، کدام خرید استقلال در سطح بین‌المللی به میدان رفته؟ به اینها رضا اسدی را هم می‌توانیم اضافه کنیم که جز بازی مقابل پنجاب هند در لیگ قهرمانان آسیا، تجربه‌ای در سطح بین‌المللی ندارد. البته از شیخ دیاباته باید فاکتور بگیریم که سال‌ها در لوشامپیونا حضور داشته و در سری‌آ و سوپرلیگ ترکیه نیز بازی کرده.
این خریدها را بگذارید مقابل بازیکنانی که از استقلال جدا شده و یا در شرف قطع همکاری‌اند. مهدی رحمتی، پژمان منتظری، روزبه چشمی، علی کریمی، آرمین سهرابیان، روح‌الله باقری، امید نورافکن، اللهیار صیادمنش، میثم تیموری، محسن کریمی، فرشاد محمدی‌مهر و البته خسرو حیدری که در پایان لیگ هجدهم از فوتبال خداحافظی کرد. از جمع این بازیکنان، ۷ بازیکن سابقه بازی در تیم ملی را دارند و آرمین سهرابیان هم یکی دو بار توسط کارلوس کی‌روش به اردو دعوت شده و حضور در کنار سایر بازیکنان تیم ملی را تجربه کرده.
به تعداد بازی‌هایی که این بازیکنان در ترکیب تیم ملی انجام داده‌اند نیز دقت کنید. مهدی رحمتی (۸۷)، خسرو حیدری (۵۹)، پژمان منتظری (۵۰)، روزبه چشمی(۱۸)، علی کریمی(۱۰)، اللهیار صیادمنش(۱) و امید نورافکن(۱). با یک حساب ساده، بازیکنانی که از استقلال جدا شده‌اند ۲۲۶ بازی ملی انجام داده‌اند و بازیکنان ورودی هرگز تجربه دعوت به تیم ملی را نیز در کارنامه ندارند. هر چند در مورد خسرو حیدری ماجرا متفاوت است و این بازیکن به درخواست خودش از فوتبال خداحافظی کرد. میان سایر بازیکنان جدا شده نیز محسن کریمی، فرشاد محمدی‌مهر، روح‌الله باقری نیز سابقه بازی در لیگ قهرمانان آسیا را در کارنامه خود دارند. این واقعیت بزرگی است که مدیران استقلال به آن بی‌توجه بوده و یا خود را به بی‌توجهی زده‌اند.
نکته مهمی که در استقلال وجود دارد، غیبت بازیکنانی است که می‌توانند نقش بزرگتر را بازی کنند و در مواقع حساس و بحرانی کنار دست سرمربی ایتالیایی باشند. شاید به همین دلیل است که آندره‌آ استراماچونی بعد از چند روز حضور در ایران و انجام یک تحقیق ساده از مدیران استقلال خواسته تا زمینه را برای بازگشت مهدی رحمتی فراهم کنند. دروازه‌بانی که به پدیده رفته و قرارداد بسته اما همچنان بحث حضورش در استقلال وجود دارد.
مدیران استقلال با این خریدها ریسک بزرگی انجام داده‌اند. شاید حضور بازیکنان جدید پیامد مثبتی به همراه داشته باشد و شاید هم منفی اما پیش‌بینی این است که غیبت ستاره‌های بین‌المللی و حضور بازیکنانی کم‌تجربه می‌تواند به ضرر استقلال تمام شود. به خصوص در فصلی که همه تیم‌ها تا بن دندان مسلح شده و می‌کوشند عنوان قهرمانی لیگ برتر را از چنگ پرسپولیس در بیاورند.
امیر اسدی
- 14
- 4
