ترامپولوژی در یک دقیقه

چه نقیضه‌ای بهتر از شروع زمامداری ترامپ برای این جمله  معروف تاریخ سینمای ایران: «یک پایان تلخ، بهتر از یک تلخی بی‌پایان است.» حالا اصغر فرهادی چطور می‌خواهد تو چشم ما که این جمله را هر روز با خودمان تکرار کرده بودیم، نگاه کند؟ این بود آقای فرهادی؟ پایان ِ تلخ ِ ترامپ بهتر از تلخی بی‌پایان زمامداری دموکرات‌ها است؟

جمله‌های دیگری هم هست که با آمدن ترامپ نقض شده است. مثلا قبلا ما شنیده بودیم «دیو چو بیرون رود فرشته درآید» حالا عکسش رخ داد. حالا  با آمدن ترامپ، هنرمند فرشته‌ای چون لئونارد کوئن  از دنیا پر کشید و تو قصه‌ها گم شد. هنرمند روح ظریفی دارد. اگر ترامپ ظهور نمی‌کرد، شاید ‌سال بعد نوبل ادبیات را می‌دادند به لئونارد کوئن. از باب دیلن کمتر بود؟ حالا در فقدانش احتمالا علیرضا افتخاری یا متین دو حنجره نامزد نوبل ادبیات بشوند.  البته این هم باید مد نظرمان باشد که آدمی به امید زنده است. بنابراین برای این‌که باور کنید شعر «در نومیدی بسی امید است» دیگر نقض ناشدنی است؛ تصمیم گرفتم برایتان از مزایای ظهور پدیده ترامپیسم بنویسم که بدانید همچین هم اوضاع افتضاح نیست و حال همه ما خوب است. اما به قول سیدعلی صالحی، تو باور مکن!

 لازم نیست سرمان را بابت هشت ‌سال قبل بیندازیم پایین و هر جای دنیا برویم، توضیح بدهیم که ایران تنها در جناب محمودخان خلاصه نشده. حالا هر جای دنیا برویم سرمان را می‌گیریم بالا و به آمریکایی‌ها می‌خندیم که هه‌هه ترامپی‌ها رو ترامپی‌ها رو.

روزی یک ژاپنی به کسی گفته بود مرگ بر آمریکا را نباید به زبان بیاورید بلکه باید با اقتصاد آن را به آمریکا دیکته کنید. با آمدن ترامپ مشخص شد دیگر نه لازم است این شعار را به زبان بیاورند و نه لازم است با اقتصاد قوی به آن عمل کنند. این شعار توسط رأی‌دهندگان ترامپ در آمریکا جنبه عملیاتی به خودش گرفت و خلاص!

مردم دنیا هر جا ما را می‌دیدند بابت مبارزه حکومت ما با آمریکا از ما قدردانی می‌کردند و با ما جهانگردان ایرانی سلفی می‌گرفتند. حالا ما از سلفی گرفتن آنها راحت شدیم و آنها از این به بعد باید با خود ترامپ سلفی بگیرند.

- شما به خانواده کلینتون و خانواده ترامپ یک نگاه مختصر بیندازید، می‌فهمید که حداقل از بعد بصری، چه بهتر که ترامپ رئیس‌جمهوری آمریکا شد.

 اگر هیلاری رئیس‌جمهوری می‌شد، همیشه باید نگران می‌بودیم که وزیر امور خارجه‌مان اگر این بار در آمریکا با رئیس‌جمهوری آنها روبه‌رو شد، چطور باید از دست دادن با هیلاری فرار کند؟ اما حالا خیالمان راحت است که دست دادن احتمالی با ترامپ فوقش با چند تا فحش در روزنامه‌های کشور حل‌وفصل می‌شود.

دیوار کشیدن بین مرز آمریکا و مکزیک خیلی هم خوب است. شاید با این کار ذرت مکزیکی بیش از این به کشورمان صادر نشود.  

دریچه دیگری برای طنز کشور گشوده شده. در واقع حضور ترامپ فعلا بیشتر از این‌که تهدید باشد، برای ما طنزنویسان فرصت است. در واقع طنز ِقلم ما می‌تواند کمی متمایل شود سمت آمریکا و هر چقدر می‌خواهیم به ترامپ بند کنیم.

می‌توانیم با انتقال تجربیات گرانقدر دولت قبل در خصوص مدیریت جهان به تیم خام ترامپ مشاوره بدهیم که در مدیریت جهان آچمز نشوند. البته از این طریق می‌توانیم  به درون آنها هم  نفوذ کنیم.