جدال شدید ۲ رقیب تکنولوژی آمریکا

 در یک‌سوی میدان ‌هارلی دیویدسون Heritage Softail قرار دارد و در سوی دیگر ایندین Chief Vintage، موتورسیکلت‌هایی که برای تردد در مسیرهای طولانی ساخته شده‌اند و در آن راحتی راکب و ترک‌نشین و البته زیبایی موتورسیکلت حرف اول را می‌زند. هر دو برند از نام‌های پرافتخار برای صنعت موتورسیکلت‌سازی در آمریکا و جهان هستند و هر دو با نگاهی به عقبه پرافتخار آن‌ها ساخته شده است.

هر دو برند بیش از یک قرن سابقه فعالیت دارند. در این میان البته ایندین دوران پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشته و چند بار طعم تلخ ورشکستگی را چشیده است، اما اکنون با قدرت به بازار بازگشته است. در سوی دیگر هارلی دیویدسون سابقه بیش از ۱۱۰ سال فعالیت پیوسته را در کارنامه دارد و نمادی از موتورسیکلت‌های آمریکایی است.

  بخش‌های فنی

هر دو رقیب این آزمایش از یک نوع آرایش پیشرانه بهره می‌گیرند؛ انجین Vشکل که بنا به سنت آمریکایی‌ها در طول شاسی جاگذاری شده است. فرزند هارلی دارای قلب ۱۶۰۹ سی‌سی تقویت‌شده است و ایندین رقیب با پیشرانه ۱۸۱۱ سی‌سی هر دو با بلوک‌های بزرگ سیلندر هستند و البته جعبه‌دنده هر دو مثل همیشه شش سرعته است. سیستم تزریق سوخت هر دو موتورسیکلت به‌صورت الکترونیکی کنترل می‌شود و روی چرخ عقب می‌توان ترمزهای ABS را دید که برای چنین غول‌های سنگین‌وزنی کاملاً ضروری به نظر می‌رسد. استفاده از تایرهای دانلوپ، هوشمندی مهندسان ‌هارلی را نشان می‌دهد و جالب آنکه رقیب نیز از همین کفش‌ها استفاده کرده است.

  زمان راندن

راندن موتورسیکلت‌هایی در این کلاس و با این وزن نیاز به تجربه بالایی دارد. کنترلشان در زمان حرکت در خط مستقیم آسان است اما در ترافیک شهری باید بدانید چه زمان برای کنترل وزن پا رو روی زمین بگذارید.

تیم آزمایش کننده می‌گویند که سواری با این مدل از هارلی در مسافرت‌های خارج شهری لذت فراوانی دارد ولی در مقابل این ایندین است که در ترافیک‌های داخل شهری آرامش بیشتری را برای راکب به ارمغان می‌آورد. این را بگذارید به‌حساب بزرگ‌تر بودن هارلی چراکه فاصله محوری آن از رقیب حداقل ۹۴ میلی‌متر و طول کلی آن تقریباً ۲۲۸ میلی‌متر بیشتر است. حتی باید سبک‌تر بودن ایندین را نیز در نظر گرفت به‌طوری‌که با اختلاف ۴۰ کیلوگرمی از رقیب هم‌وطن خود وارد بازار می‌شود. اما با تمام این اوصاف، طراحی المان‌ها در هارلی جمع و جورتر و حساب‌ شده‌تر است.

هر دو مدل در قسمت زاویه چرخش مشکل‌ دارند و تصور اینکه با این دو تورینگ کروزر می‌توان پیچ‌های تند را به‌راحتی دور زد، تصوری غلط است تا جایی که حتی در دور برگردان‌های ساده هم باید سرعت را تا حد ممکن کاهش داد و سپس به سمت داخل پیچ خمیده شد تا با یک فرمان آن را بپیمایید هرچند برای افرادی که این موتورسیکلت را برای خرید انتخاب می‌کنند این مسأله ایراد چندان بزرگی به شمار نمی‌رود، درنهایت به دلیل پایین بودن مرکز ثقل موتورها و فرم خاص فرمان آن‌ها، نمی‌توان زاویه چرخش را به‌صورت عادی طی کرد.

با اینکه هر دو از جعبه‌دنده یکسان ۶ سرعته استفاده می‌‌کنند ولی به‌طور واضح مدلی که روی هارلی نصب شده، گوش به فرمان‌تر و سربه‌راه‌تر است. به لطف همین جعبه‌دنده است که گشتاور حتی در دورهای پایین نیز ملموس می‌شود هرچند ایندین این نقیصه را به لطف حجم بیشتر پیشرانه‌اش برطرف کرده است.

  اعداد و ارقام

این موتورسیکلت‌ها برای مسافرت‌های بلندمدت هستند و به همین دلیل شاید بهترین جا برای بررسی آن‌ها بزرگراه باشد. در بزرگراه با اینکه عجیب به نظر می‌رسد ولی هارلی ازنظر مصرف سوخت یک سر و گردن از رقیب بهتر نشان می‌دهد به‌طوری‌که در هر ۵۸ کیلومتر ۵/۴ لیتر سوخت نیاز دارد ولی رقیب همین میزان سوخت را در ۵۴ کیلومتر می‌سوزاند. ‌البته جای نگرانی نیست چراکه باک ایندین حدود ۵/۲ لیتر از رقیب حجیم‌تر است.

اما نتیجه جالب است؛ با یک‌بار سوخت‌گیری هارلی می‌تواند حدود ۲۸۳ کیلومتر پیمایش داشته باشد ولی ایندین چیزی حدود ۲۹۷ کیلومتر را طی می‌کند. از آن عجیب‌تر آنکه سرانجام یک تورینگ کلاسیک پیدا شد که قیمتش از هارلی بیشتر است به‌طوری‌که ایندین ۲۰ هزار و ۹۹۹ و هارلی دیویدسون ۱۹ هزار و ۲۵۹ دلار قیمت خورده‌اند.

  جمع‌بندی

اگر توانستید در نبرد میان کادیلاک و لینکلن برنده را پیدا کنید اینجا هم می‌توانید یکی از دو موتورسیکلت را به‌عنوان برنده معرفی کنید! واقعیت آن است که هر دو موتورسیکلت عاشقان سینه چاکی دارند که اصلاً حاضر به تعویض برند موتورسیکلت خود نیستند و آن‌ها را با همان نکات مثبت و منفی که همه می‌دانیم می‌خرند.