پهپاد خودران؛ پروژ‌ه‌ای جدید در تاکسی هوایی

با پیشرفت سریع هواپیماهای بدون سرنشین، نسل جدیدی از پهپاد مسافربری خودران در حال طراحی و تولید برای ورود به بازار تاکسی‌های پرنده است.

حوزه‌ی تاکسی  به سرعت در حال افزایش کمی و کیفی طراحی و تولید است. پیوستن پروژه‌هایی مانند ای‌هنگ ۱۸۴ (Ehang 184) و وُلوکوپتر (Volocopter) به عنوان هواپیمای بدون سرنشین هدایت‌پذیر از راه دور (پهپاد) به حمل و نقل هوایی، خبر تازه‌ای است که برای کمک به دوران جدید حمل و نقل هوایی شخصی با استفاده از فناوری خودران وارد این عرصه شده است. بنابراین با کمک این فناوری پهپادهای خودران می‌توانند بدون دخالت انسانی، افراد را از نقطه‌ای به نقطه‌ی دیگر منتقل کنند.

این پرنده بدون سرنشین مسافربری دقیقا شبیه ای‌هنگ ۱۸۴ و وُلوکوپتر، مجهز به یک صفحه نمایش لمسی است که به کاربران اجازه می‌دهد تا مقصد خود را وارد کنند و پس از آن نرم‌افزارهای خودران مسیر پرواز را کنترل می‌کنند تا مسافران بتوانند به مسیر موردنظر منتقل شوند.

این نوع هواپیماهای بدون سرنشین در کوتاه مدت، می‌تواند پیامدهای بزرگی برای مردم در اطراف شهرها به دنبال داشته باشند؛ نزدیک‌ترین جایی که می‌توان پرواز این پهپادها را دید، شهر دبی در امارات متحده عربی است که این هفته آزمایشات وُلوکوپتر را با موفقیت به انجام رساند. همچنین آزمایشات تاکسی شخصی بدون سرنشین ای‌هنگ ۱۸۴ نیز توسط شرکت Ehang انجام شده است و سرمایه‌گذاری بسیار زیادی برای توسعه‌ی این فناوری‌ در آینده صورت گرفته است.

سازندگان هواپیماهای بدون سرنشین مسافربری به ما می‌گویند که آن‌ها در حال حاضر این پهپادها را در اروپا آزمایش می‌کنند و پروازهای آزمایشی را با حضور فردی در داخل آن انجام می‌دهند. این پهپاد مسافربری از کامپوزیت فیبر کربن ساخته شده و دارای ۱۶ روتور است که هر کدام از آنها توسط موتور الکتریکی خود انرژی دریافت می‌کند و چرخانده می‌شود. همچنین یک جوی‌استیک در کابین وجود دارد که برای حالت دستی از آن استفاده می‌شود و دو صندلی که یکی برای مسافر جلویی و دیگری نیز در پشت آن قرار گرفته است.

پیتر دلکو از تیم پهپاد مسافربری به نیواطلس توضیح می‌دهد:

محدوده‌ی پرواز این پهپاد ۳۰ تا ۳۵ دقیقه با سرعت ۳۰ تا ۳۵ گره (۵۵ تا ۶۵ کیلومتر بر ساعت) است، که این اعداد همگی کاملا واقعی هستند. پروژه‌های VTOL (عملیات پرواز و فرود عمودی) دیگری نیز وجود دارند که زمان و محدوده پرواز امیدوارکننده‌ای دارند اما با فناوری کنونی باتری غیر ممکن است. بنابراین محدوده‌ی پرواز در حال حاضر حدود ۲۰ مایل (۳۲ کیلومتر) است.

این محدوده پرواز برای سفرهایی که با پهپادهای بدون سرنشین در آینده انجام خواهد شد کافی است، و به راحتی می‌تواند باعث کاهش ترافیک در شهرهایی با جمعیت رو به افزایش شود و حتی سهم بالایی از ترافیک شهری را از آن خود کند.

مانند تمامی پروژه‌های VTOL، زمانی می‌آید که پرنده‌های بدون سرنشین مسافربری نیز نه فقط از لحاظ اثبات فناوری، بلکه با تصویب قانونگذاران مجوز پرواز در اطراف شهرها را دریافت می‌کنند. اما وجود بازیگر دیگری در صحنه‌ی پرنده‌های بدون سرنشین، به هیچ وجه آسیبی به این صنعت نخواهد زد.