به گزارش دیجیاتو، با استفاده از یک جامعه آماری ۸۰۰ نفره از کاربران موبایل، این محققان به بررسی «توانایی ذهن در نگهداری و پردازش اطلاعات در هر زمان» پرداختند.
از سوژه های تحقیق به صورت اتفاقی خواسته شد تا موبایل را به پشت مقابل خود قرار دهند، در جیب شان بگذارند یا آن را به اتاقی دیگر ببرند؛ اما تمام آنها باید موبایل را در حالت سایلنت قرار می دادند. پس از این، محققان با استفاده از تست های کامپیوتری، به بررسی میزان دقت، قدرت حافظه و مهارت حل مشکل افراد پرداختند.
بنابر نتایج به دست آمده، افرادی که موبایل خود را به اتاقی دیگر برده بودند با سهولت نسبتاً بیشتری قادر به یادآوری اطلاعات نسبت به افرادی که موبایل را مقابل خود قرار دادند بودند و این اختلاف، نسبت به افرادی که موبایل را در جیب یا کیف خود گذاشتند بیشتر نیز می شود.
آدریان وارد، استادیار دانشگاه تگزاس و مدیر این پروژه می گوید: «ذهن خودآگاه شما به موبایل هوشمندتان فکر نمی کند، اما این روند -یعنی روند اجبار خود به فکر نکردن درباره چیزی- بخشی از منابع محدود شناختی شما را اشغال می کند.»
به بیان واضح تر، اعتیاد به موبایل های هوشمند به قدری فراگیر شده که حتی به صورت ناخودآگاه، ذهن ما باید از فکر کردن به آنها یا چک کردن اعلانات خودداری کند. محققان در ادامه می گویند که سیگنال های موبایل خود یک شخص (و نه موبایل شخصی دیگر) نوعی سیستم توجه غیر ارادی را در ذهن فعال می کند که به صورت معمول، به هنگام صدا زدن نام آن شخص فعال می شود.
خوشبختانه نتایج تحقیق نشان می دهد که همه افراد به موبایل های خود معتاد نیستند یا مهارت های شناختی شان تحت تاثیر قرار نمی گیرد؛ بلکه کاهش مهارت های شناختی، ارتباطی مستقیم به میزان وابستگی عاطفی شخص به دستگاه دارد. اگرچه اندازه گیری میزان وابستگی به موبایل ممکن است کار سختی باشد، اما محققان موفق شده اند یک اصل مهم را اثبات کنند؛ هرچیزی که از مقابل چشم خارج شود، از ذهن نیز خارج می شود.
- 11
- 4
