دایی: هرگز وارد سیاست نخواهم شد/ آرزو دارم مردم علی دایی را به عنوان یک انسان به یاد داشته باشند تا فوتبالیست

به گزارش ایلنا، علی دایی اخیر مصاحبه ای با مجله ای انگلیسی GQ داشته و در گفتگو با آن در خصوص موضوع‌های مختلفی صحبت کرده است.

این مجله در ابتدای مصاحبه خود در گزارشی در مورد علی دایی نوشت:‌ علی دایی اسطوره فوتبال ایران به مدت ۱۵ سال و نیم رکورد بیشترین تعداد گل ملی در سطح جهان را دراختیار داشت. اما ماه گذشته کریستیانو رونالدو با گلزنی برابر تیم ملی فرانسه در یورو ۲۰۲۰ این عنوان را از او گرفت ولی این موضوع باعث ناراحتی دایی نشده است و او نگاهی فراتر از این مسائل به زندگی و فوتبال دارد. شبی که کریستیانو رونالدو در هزاران کیلومتر دورتر  در حال شادی گل خود برای شکستن این رکورد بود علی دایی در مسیر سفر از تهران به ساحل دریای خزر برای گذراندن اوقات فراغت خود بود.

دایی در ابتدا در این خصوص بیان کرد: مردم ممکن است فکر کنند که وقتی از من سوالاتی در مورد رونالدو می‌پرسند من ناراحت می‌شوم، اما صادقانه بگویم که اینطور نیست. رونالدو یک شخصیت ورزشی بزرگ و یک جنتلمن خارج از زمین فوتبال  است. او یک قهرمان ورزشی است و این یک افتخار است که حالا او صاحب این رکورد شده است.

قطعا این رکورد باعث شد در جهان مورد تحسین قرار بگیرد و از جایگاه بالاتری برخوردار شوید اما به گفته شما زندگی بسیار متفاوت تر از لیست  گلزنان فیفا است، درست است: 

فوتبال و رکوردها بخشی از زندگی من هستند اما چیزهای بسیار بیشتری برای من وجود دارد. موضوعات بسیار ارزشمندتری هستند که من در زندگی و طول دوران ورزشی ام یاد گرفته ام. آنچه من درحال حاضر در جامعه انجام می‌دهم، یعنی تلاش کردن و تاثیرگذار بودن برای مردم و صحبت کردن برای آنها، اینها برایم بیشتر از رکورد گلزنی ارزشمند هستند. اینها چیزهایی هستند که فراموش نخواهند شد.

مسیر دایی برای رسیدن به این رکورد به شکل قابل توجهی متفاوت از مسیر  رونالدو بوده اس؛ رونالدو در ۲۳ سالگی برنده توپ طلا و یک ستاره جوان شناخته شده در جهان فوتبال بود. دایی اما در این سن دانشجوی مهندسی متالوژیک بود که تازه در  ۲۴ سالگی اولین بازی ملی خود را انجام داد. دایی در این باره گفت:‌

پدرم اصلا نمی‌خواست من یک فوتبالیست حرفه ای بشوم. برای او، تحصیل در درجه اول اهمیت قرار داشت. بنابراین، مادر من مجبور بود لباسهایم را برای روز مسابقات به طور مخفیانه برایم آماده کند.دایی اما در سن کم مجبور شد شهر شمالی ایران، اردبیل، را به مقصد پایتخت ترک کند تا بتواند مدرک لیسانس خود را در دانشگاه شریف بگیرد. او در ابتدا بازی‌های غیررسمی‌در اوقات استراحت و فراغت خود از درس خواندن، انجام می‌داد اما خیلی زود استعدادش شناخته شد، ابتدا توسط باشگاه استقلال اردبیل و سپس در سال ۱۹۹۰ بانک تجارت.

علی دایی که علاقه ای ویژه ای به بکن بائر و بایرن مونیخ دارد تا سال  ۱۹۹۴ آمار تحسین برانگیز ۷۴ گل در ۱۴ بازی را رقم زد، کمی بیشتر از میانگین یک گل در هر دو بازی. او همچنین یک سال قبل از آن اولین بازی خود را برای تیم ملی ایران انجام داده بود.در ۶ ژوئن ۲۰۰۳، دایی در اولین بازی از ۱۴۹ باری که برای تیم ملی ایران به میدان رفت پیراهن ملی را بر تن کرد.

ورزشگاه آزادی تهران یکی از ترسناکترین ورزشگاه‌های فوتبال در جهان است، با ۱۰۰ هزار تماشاگری که در آن جمع می‌شوند تا جوی شبیه کوره آتش را در آن ایجاد کنند. علی دایی در این باره گفت: 

فقط چند بازی طول کشید تا به فشار موجود در ورزشگاه آزادی عادت کنم. بعد از آن، هرچه که باقی ماند جادوی این ورزشگاه بود، میل به بازی کردن برای تک تک مردم کشورم. باید هرچه که در توان داشتیم را در زمین می‌گذاشتیم تا برای این مردم پیروزی را به دست بیاوریم.

درحالی که از استرالیا عقب بودید صعود معجزه آسایی با پاس گل شما به جام جهانی بعد از ۲۰ سال داشتید: آن لحظه خیلی خیلی مهتر از همه گل‌های من بود. هرگز آن را فراموش نخواهم کرد، یک معجزه بود.

در جام جهانی، دایی دوباره نقش سازنده گل  ایران در یکی سیاسی ترین بازی های تاریخ در بازی ایران و آمریکا بود​ اما مهاجم آن زمان ایران، آن صحنه را بابت دلیل متفاوتی به ذهن سپرده است:

بله، آن یک برد خاص بود ولی ما، به عنوان فوتبالیست، نشان دادیم که ورزش می‌تواند فراتر از سیاست باشد. ورزش می‌تواند مردم را کنار هم جمع کند. رفاقت بازیکنان دو تیم قبل از بازی واقعی و ناب بود. به نظرم یک روز خوب برای فوتبال و بشریت بود. اینها لحظاتی هستند که همیشه برای من باقی خواهند ماند.

هشت سال بعد، علی دایی آخرین لحظه مهم خود در جام جهانی را تجربه کرد، چیزی که خودش در آن زمان شاید به آن فکر نمی‌کرد و نمی‌دانست. پایان راه برای او که حالا ۳۷ ساله شده بود از راه رسید بود و این مهاجم به عنوان یک بازیکن ذخیره مقابل پرتغال شکست خورد. زننده گل دوم آن بازی یک جوان آینده دار ۲۱ ساله بود به نام کریستیانو رونالدو بود دایی نفر اول روی نیمکت بود و رونالدو که تازه در آن سال‌ها درخشش خود در منچستریونایتد را شروع کرده بود، درون زمین چشم‌ها را خیره کرده بود. توصیف دایی از آن لحظات چنین است:

برای من مثل روز روشن بود که کریستیانو تا چه حد بااستعداد بود حتی در همان زمان. سطح بازی، تکنیک او، سختکوشی او داخل زمین، همه اینها باعث شد که من مطمئن شوم که او یک بازیکن بسیار خاص در فوتبال دنیا خواهد بود. آیا بازی نکردنم در آن مسابقه، ناراحت کننده است؟ به طور کلی در زندگی، من به گذشته نگاه نمی‌کنم که بگویم اگر فلان اتفاق می‌افتاد اوضاع فرق می‌کرد.

شما یکی از منتقدان فوتبال در زمینه فساد هستید؛ درست است: 

چندین روز زمان لازم است تا من بتوانم ریشه‌های مشکل را توضیح بدهم اما به طور خلاصه، بزرگترین مسئله در مدیریت ورزش در ایران است.» دایی این را گفت و ادامه داد: «کسانی در فوتبال ایران مسئولیت دارند که هیچ تجربه ای در فوتبال ندارند و آن را درک نمی‌کنند.

علی دایی با سایپا وارد عرصه مربیگری شد باشگاهی که در سال ۲۰۰۶ کار خود را در آن شروع کرد. در آن دوران، سایپا اولین و تنها قهرمانی خود در لیگ برتر ایران را به دست آورد. با این حال، بازگشت دایی به سایپا چندان خوشایند نبود، چون رابطه او با مدیران باشگاه در پایان تیره شد:

فوتبال عشق زندگی من است و من مربیگری را همانطور که عاشق بازی کردن بودم، دوست داشتم. اما من شخصیت و روحیه این را ندارم که بتوانم در فوتبال هر کسی را تحمل کنم. فوتبال بخش بزرگی از زندگی من است اما تمام زندگی من نیست. برای من مهمتر این است که یک فرد آزاد باشم و بتوانم خودم باشم.

بسیاری از بزرگان فوتبال همچون ژرژوآ وارد سیاست شدند شما چه می‌کنید:

هرگز در ایران وارد سیاست نخواهم شد. هیچ شانسی در این زمینه وجود ندارد.

با این حال، او همچنان وظیفه خود می‌داند که از جایگاه پراعتبار خود برای برجسته کردن بی عدالتی در هر جایی که آن را ببیند استفاده کند:

همیشه از سیاست دور بوده ام اما همیشه کنار مردم کشورم خواهم بود. من فقط یک شخصیت ورزشی نیستم بلکه یک عضو جامعه هستم. اگر ببینم چیزی اشتباه است، اگر مردم رنج ببرند، اگر مشکلاتی وجود داشته باشد، من صحبت خواهم کرد تا صدای مردم شنیده شود. برای من این موضوع بسیار مهم است. 

علی دایی مانند بسیاری از افرادی که در حرفه خود به قله افتخار رسیده اند، هنوز مخالفان زیادی دارد، اما اختلاف بین کسانی که منتقد او هستند و کسانی که او را عاشقانه دوست دارند، همچنان به شکل واضحی به نفع  او است. خودش می‌گوید:

هرگز عشق و محبتی را که مردم ایران به من ابراز داشته اند را فراموش نخواهم کرد به ویژه در سال‌های طولانی پس از دوران فوتبالم. عشق من به آنها به همان اندازه قوی است. برای من مهم این است که مردم من را فقط به عنوان علی دایی بازیکن فوتبال به خاطر نیاورند، بلکه دوست دارم علی دایی را به عنوان یک انسان به یاد داشته باشند.