داوری که «سکه» را نپذیرفت

دنیای اقتصاد نوشت: فساد در فوتبال؛ سال‌هاست که این عبارت در رسانه‌های ورزشی و لابه‌لای کلام بسیاری از اهالی این حوزه تکرار می‌شود. به دلیل ملاحظات حقوقی، غالبا برای این مساله نمی‌توان مصداق تعیین کرد و به همین دلیل بیشتر مطالب رنگ و بوی «کلی» به خود می‌گیرد، اما بسیار مایه تاسف است که گاهی هم که سر و کله مصداق واضح و مشخص پیدا می‌شود، شاهد مماشات یا بی‌تفاوتی مدیران فوتبال هستیم. به عنوان مثال امروز دقیقا ۱۰ سال از داستان‌های بازی تاریخی سپاهان و پرسپولیس در اصفهان و افشاگری علی دایی علیه محسن قهرمانی می‌گذرد؛ پرسش اینجاست که جامعه فوتبال چقدر در مورد آن پرونده اقناع شد؟ آیا نوع برخورد طوری بود که خیال همه بابت «فساد ستیزی» سیستم راحت شود؟ حالا هم یک مثال به‌روز دیگر در این زمینه مطرح شده که بی‌خیالی دوستان را به شکل دقیق‌تری نشان می‌دهد.

داوری که «سکه» را نپذیرفت

روز گذشته قطعه فیلمی از مهدی سید‌علی، داور بازنشسته فوتبال ایران منتشر شد که حاوی یک افشاگری جالب توجه بود. او از مدیری حرف زد که پیشنهاد رشوه به این داور داده، اما سید‌علی نپذیرفته و گزارش کرده. جالب اینجاست که جناب مدیر هنوز در این فوتبال تشریف دارند. این بخش از سخنان سید‌علی را بخوانید: «سه سال پیش در کیف سیستم رادیویی داوری برای من سکه بهار آزادی آورده شد. فردی که سکه را آورد رئیس هیات فوتبال استان بود. گفتند کمک کنید تا تیم استان ما نیفتد. من سکه را برگرداندم و همان موقع به سرپرست فدراسیون فوتبال و رئیس کمیته داوران زنگ زدم. گزارش را ارسال کردم و مدارک آن را در گوشی دارم.

سرپرست فدراسیون گفت موضوع را به حراست اطلاع می‌دهیم، اقدامی انجام ندهید و فایل صوتی آن را دارم. به رئیس هیات فوتبال آن استان گفتند استعفا دهید و او هم استعفا داد اما الان آن فرد مدیرعامل باشگاه استان خود است! چون نزدیک انتخابات بود و آن استان ۵ رای داشت. بهترین موقعیت بود تا فدراسیون و کمیته داوران برای آنکه ثابت کند جامعه داوری‌اش سالم است درباره این موضوع اطلاع‌رسانی کند، اما نکرد. فیفا می‌گوید اگر پیشنهاد رشوه شود و کار خودتان را بکنید، گزارش نشود محروم هستید. من با اسناد گزارش کردم، اما هیچ اتفاقی نیفتاد و آن فرد الان در یک باشگاه صنعتی مسوولیت مدیرعاملی دارد.»

امیدی به اصلاح هست؟

تقریبا می‌توان مطمئن بود اتفاقی که در این مورد خاص رخ داده و به شکل مستند از سوی یک داور سرشناس جنبه رسانه‌ای پیدا کرده، بارها و بارها تکرار شده، اما گویا نهایت برخورد مدیران فوتبال ایران با این ماجرا، جارو کردن آشغال زیر فرش است. در چنین شرایطی جامعه هواداری همیشه بدگمان خواهد بود که هر نتیجه‌ای داخل زمین رقم می‌خورد، حتما یک پشت پرده بیرونی دارد که کسی در مورد آن صحبت نمی‌کند. دیگرانی هم که اهل رشوه دادن هستند، می‌توانند بخت خودشان را بیازمایند؛ حالا یا داور مربوطه رشوه را می‌گیرد و کار را در می‌آورد، یا گزارش می‌دهد که در این صورت هم هیچ خطری فرد خاطی را تهدید نخواهد کرد. تازه ممکن است مدیرعامل باشگاه صنعتی هم بشود و منابع مالی جدیدی زیر دستش بیاید!