به گزارش ایلنا، به جز میزبان، سایر تیم‌هایی که می‌خواهند به جام کنفدراسیون‌ها برسند یا باید در رقابت درون قاره‌ای قهرمان شده باشند یا جام جهانی دوره قبل را فتح کرده باشند. این یعنی که کسب سهمیه حضور در جام کنفدراسیون‌ها به مراتب سخت‌تر از کسب سهمیه حضور در جام جهانی است، مگر اینکه شما یکی از تیم‌های منطقه اقیانوسیه باشید چون در آنجا برخلاف گرفتن سهمیه جام کنفدراسیون‌ها، گرفتن سهمیه جام جهانی بسیار سخت‌تر و منوط به پیروزی در پلی‌آف بین‌قاره‌ای در دیدار با تیمی از یک کنفدراسیون دیگر است.
اگرچه این موضوع صحت دارد که آلمان، قهرمان دوره قبل جام جهانی با تیم دوم و بازیکنان جوان و کم تجربه‌اش وارد جام کنفدراسیون‌ها شده است اما این تصمیم ژرمن‌ها تا حد زیادی بی‌سابقه است. اینطور نیست که تیم یوآخیم لوو متشکل از بازیکنان سطح پایین باشد و به همین دلیل این تیم را هم هنوز باید جزو مدعیان قهرمانی در این مسابقات دانست.
با این حال لوو از سوی الکسی سوروکین، مدیر کمیته برگزاری جام جهانی ۲۰۱۸ به خاطر نیاوردن بازیکنان اصلی‌اش به روسیه مورد انتقاد قرار گرفته است. او گفت: «قلب یک هوادار فوتبال جریحه‌دار می‌شود زمانی که مدافع عنوان قهرمانی جام جهانی بدون ستاره‌هایش بازی می‌کند. این ستاره‌ها دلیل حضور هواداران در ورزشگاه‌ها هستند.»
جملات سوروکین این پیام را منتقل می‌کند که شاید او بیش از آنکه یک تاجر باشد، یک سازمان دهنده واقعی است. تونی کروس، توماس مولر، ژرومه بواتنگ، مارکو رویس، متس هوملس و مسعود اوزیل همگی در خانه‌هایشان مانده‌اند. آنها ۲۷ سال یا بیشتر سن دارند و به جز بواتنگ و رویس که هر دو بخش زیادی از فصل گذشته را به دلیل مصدومیت از دست دادند، همه آنها در ۱۲ ماه گذشته حداقل ۵۳ بازی رسمی انجام دادند.
در حالی که یک فصل فشرده پیش رو است، شما شاید بهتر بتوانید درک کنید که چرا لوو نخواسته مهره‌های اصلی‌اش را به روسیه ببرد. لروی سانه، ماریو گوتسه، یولیان فیگل و مانول نویر همگی هنوز به دلیل مصدومیت خانه‌نشین هستند البته باید قبول کرد که اگر پای مسابقات مهم‌تری از جام کنفدراسیون‌ها در کار بود، اکثر آنها به هر نحوی بود به خودشان فشار می‌آوردند تا به آن تورنمنت برسند اما گول نخورید.
این تیمی که لوو با خودش به روسیه برده است، تیم دوم ژرمن‌ها نیست. در ماورای چیزی که در نگاه اول به نظر می‌رسد، کلی استعداد و ظرفیت در بازیکنانی مانند یوناس هکتور، جوشوا کیمیچ و آنتونیو رودیگر به علاوه نیکلاس سوله نهفته است. کمی جلوتر، یولیان دراکسلری است که فصل پیش در پاری‌سن‌ژرمن، عملکرد خوبی داشت و کنار او هم پدیده فوتبال آلمان تیمو ورنر است که خیلی‌ها را در فصل اخیر غافلگیر کرد. این آلمان حتی با وجود نداشتن ستاره‌های اصلی، برای اثبات یک چیز به جام کنفدراسیون‌ها آمده است و برای کسب موفقیت عطش دارد.
ژرمن‌ها اما در گروه B آزمون‌های سختی پیش رو دارند؛ گروهی که مسلماً از گروه A سخت‌تر است. در این گروه شیلی قهرمان دو دوره اخیر جام ملت‌های آمریکای جنوبی رقیب اصلی ژرمن‌ها در این گروه است. تیمی که حتی تغییر سرمربی و دست به دست شدن سکان هدایتش میان خورخه سامپائولی و خوان آنتونیو پیتزی تأثیری روی فلسفه بازی آن نگذاشته است.
پس از این تیم باید انتظار پرس سنگین، بازی با ضرباهنگ بالا و اعتماد به نفس بی حد و مرز را داشت. الکسیس سانچس، آرتورو ویدال و گری مدل رهبران این تیم هستند که کیفیت کار و تجربه‌شان بالاست. ترکیب اصلی شیلی ۱۱ بازیکن دارد که هر کدام‌شان حداقل ۵۰ بازی ملی دارند و هفت نفر دیگر از اعضای این تیم حداقل یک بار بازی ۹۰ دقیقه‌ای برای تیم ملی کشورشان را تجربه کرده‌اند.
حریف دیگر آلمان‌ها کامرون است. قهرمانی این تیم در جام ملت‌های آفریقا یکی از داستان‌های جذاب سال ۲۰۱۷ شد چرا که با وجود پاسخ منفی گروه زیادی از ستاره‌های کهنه‌کارش به دعوت هوگو بروس برای شرکت در آن رقابت‌ها و برخلاف انتظارات جام قهرمانی را از آن خودش کرد. آنهایی که در ماه ژانویه این کامرون را دست کم گرفته بودند این بار قطعاً دیگر نمی‌خواهند آن اشتباه را تکرار کنند.
استرالیا سومین حریف آلمان در گروه دوم جام کنفدراسیون‌ها است که بعد از فتح جام ملت‌های آسیای سال ۲۰۱۵ به شیوه‌ای دراماتیک، چشم به رقم زدن اتفاقات غیرمنتظره در روسیه دارد. تیم تحت هدایت آنگه پوستهچوغلو، در بخشی از مناطقش قوی است، از جمله درون دروازه‌اش که کسی مانند متئو رایان را دارد و از تجربه کاپیتانی ۳۷ ساله مانند تیم کیهیل هم بهره می‌برد.
در گروه A اما شاید کار مدعیان برای صعود آسان‌تر باشد. روسیه میزبان این اواخر روزهای سختی را سپری کرده و آنقدر ناامید کننده ظاهر شده که ولادیمیر پوتین، رییس جمهوری روسیه به فوتبالیست‌های کشورش توصیه کرد مانند جنگاوران بازی کنند. آنها سال گذشته در یورو ناامید کننده نتیجه گرفتند و در همان مرحله گروهی حذف شدند و روند آماده‌سازی‌شان برای حضور در جام کنفدراسیون‌ها هم عالی نبوده است. هواداران روسیه آماده حمایت از این تیم هستند اما فشار روی آنها زیاد است.
کریستیانو رونالدو – دیگر چه کسی؟ - رهبر پرتغالی قوی است که تیمش مرکب از بازیکنان کهنه‌کاری مانند نانی، پپه، خوسه فونته و ریکاردو کوارشما و جوان‌هایی مانند آندره سیلوا، برناردو سیلوا، رافائل گوئررو است. در یورو ۲۰۱۶، نقاط قوت پرتغال به ضعف‌هایش چربید و آنجا هم تقریبا در تمام بازی‌هایشان یک قهرمان داشتند که البته همیشه رونالدو آن قهرمان نبود. حالا اما طوری به نظر می‌رسد که آنها دیگر به آن نیازی ندارند و این به دلیل داشتن سرمربی با هوشی مانند فرناندو سانتوس است.
مکزیک در این گروه تیم هفدهم جهان است و تا یک صعود بی‌عیب و نقص به جام جهانی نزدیک بوده است، اگرچه تلخی باخت ۷ بر صفر سال گذشته برابر شیلی در کوپا آمه‌ریکا هنوز برطرف نشده است. خوان کارلوس اوسوریو تیمی قوی ساخته است که در نوک خط حمله‌اش تهدیدی به نام خاویر چیچاریتو هرناندس حضور دارد.
قهرمانی‌هایش در گلدکاپ (جام ملت‌های آمریکای شمالی و مرکزی) را که کنار بگذاریم، مکزیک در عرصه مسابقات بزرگ بین‌المللی دستاورد مهمی نداشته است. با توجه به قرعه مطلوبی که دارد، جام کنفدراسیون‌های امسال می‌تواند فرصت کسب یک جام بزرگ دیگر برای آزتک‌ها پس از مدتی طولانی باشد.
شاید در مورد نیوزیلند، نماینده منطقه اقیانوسیه نتوان چیز‌های زیادی گفت جز اینکه این تیم کاندیدای قعرنشینی در این گروه است، مانند تاهیتی که ۴ سال پیش همین سرنوشت برایش رقم خورد اما اشتباه نکنید. این تیم تاهیتی نیست. نیوزیلند کشوری کوچکتر است که افکار و شیوه بازی‌اش مانند کشوری بزرگتر است که این را به لطف حضور بازیکنانی مانند کریس وود در نوک خط حمله – کسی که فصل گذشته برای لیدز یونایتد در دسته اول انگلیس ۲۷ گل زد – دارد. به هر حال فاصله میان استعداد و ظرفیت نیوزیلند با دیگر همگروه‌هایش زیاد است و غیبت وینستون رید مدافع وستهم هم مطمئناً کمکی نخواهد کرد.
از همه مواردی که گفته شد، چیزی که اهمیت این دوره از جام کنفدراسیون‌ها را زیاد می‌کند، این است که شاید این مسابقات آخرین دوره برگزاری جام کنفدراسیون‌ها باشد. شایعات حاکی از آن است که فیفا در حال بررسی طرحی برای جایگزینی جام کنفدراسیون‌ها با یک تورنمنت باشگاهی تابستانی است، چیزی مانند یک نسخه جهانی از لیگ قهرمانان اروپا.
- 11
- 5
