قرارداد با آدیداس؛ سودآور یا ضررده؟

به گزارش "ورزش سه"، بعد از عصیانگری و عصبانیت کارلوس کی‌روش بابت عدم کیفیت لازم لباس‌های تیم ملی، فدراسیون فوتبال قرارداد خود را با کمپانی قبلی فسخ و چاره را در مذاکره با برندهای معتبر دید. اعلام خبر مربوط به توافق با شرکت معروف آدیداس هرچند در آن مقطع یک موفقیت بزرگ برای ایران با توجه به کیفیت آن محسوب می‌شد؛ اما در ادامه افشای برخی مفاد این قرارداد از سوی امیر عابدینی با واکنش‌های منفی همراه شد.

عابدینی مدعی شد فدراسیون فوتبال برای تهیه البسه تیم ملی در راه جام جهانی روسیه با شرکت آدیداس توافق کرده تا آن را با تخفیف دریافت کند. قراردادی که هیچ کدام از ۳۱ تیم دیگر حاضر در این رقابت‌ها با کمپانی‌های حامی البسه خود آن را به امضا نرسانده و تنها در صورت دریافت مبلغ اسپانسری قرارداد به امضا رسانده‌اند. در این رابطه اما بررسی‌های صورت گرفته با نتایج جالبی همراه بوده است.

بررسی ورزش سه از موضوع قرارداد فدراسیون فوتبال ایران و برند آدیداس نشان می‌دهد که تمایل ایران برای عقد قرارداد با طرف آلمانی با واکنش مثبت طرف مقابل با توجه به حضور ایران در این رقابت‌ها همراه بوده است و حتی آنها تمایل خود را برای عقد قرارداد به مدت ۴ سال اعلام کرده بودند تا سالیانه تا سقف ۲ میلیون یورو از آن البسه رایگان تحویل بگیرند.

با این حال زمانی که برای عقد قرارداد حاضر شدند، شرکت آلمانی با طرح این موضوع که قوانین داخلی ایران مانع از توسعه همکاری طرفین و بسط بازار آنها خواهد شد، از این پیشنهاد خود کوتاه آمدند. آدیداس با اعلام اینکه با توجه به قوانین صنعت و معدن ایران امکان ارائه و وارد کردن البسه مدنظر را نخواهد داشت و با این شرایط در بازاری که برای آنها زیان‌آور است، سرمایه گذاری نمی‌کند از پیشنهاد خود کوتاه آمد.

با این حال سوال اصلی از مسوولان فدراسیون فوتبال همچنان این بود که چرا با توجه به صعود به جام جهانی زیر بار قرارداد بعدی خود با این شرکت برای تحویل گرفتن البسه تیم ملی با تخفیف رفتند و از فضا و فرصت حضور ۲۷۰ دقیقه‌ای ایران در جام جهانی برای بهره بردن مالی از این برند نرفتند. یک مقام مسوول و آگاه در فدراسیون فوتبال در این زمینه با اعلام اینکه آدیداس به عنوان یکی از حامیان اصلی جام جهانی در ادوار مختلف که برند آنها به عنوان تبلیغ اصلی این رقابت‌ها محسوب می‌شود و بر تن کشورهای مطرح و مدعی این رقابت‌ها قرار دارد، بعد از آگاهی از شرایط بازار داخلی و قوانین ایران از موضع قرارداد اولیه مدنظر ایران دور شد و باید قبول کرد چه ایران این برند را بر تن می‌کرد و چه قراردادی منعقد نمی‌شد، آدیداس به عنوان یکی از حامیان اصلی جام جهانی در این تورنمنت تبلیغات خود را به بهترین شکل انجام می‌داد و جدای از اینکه آنها حامی جام جهانی هستند، دیگر کشورها هم این برند را بر تن داشتند. پس چه بهتر که ایران برای حضوری با پرستیژ در این رقابت‌ها شرایط همکاری طرفین را صورت می‌داد.

بعد از اینکه آدیداس با اعلام قوانین داخلی ایران از همکاری مدنظر دور شد، دو راه پیش رو قرار گرفت؛ اولین راه بازگشت به برندهای دیگر بود و دوم اینکه راهکاریی برای مذاکره با آنها به دست بیاورند. ایران شاید در صورت قرارداد با برندهایی مثل آمرو یا ۳۶۱ و... مبلغی را نیز دریافت می‌کرد؛ اما این برندها کیفیت مدنظر و پرستیژ لازم را دارا نبودند.

انتخاب دوم اما پیدا کردن راهکاری برای مذاکره با برندهایی مثل آندرامور، آدیداس، نایکی و پوما بود. برند پوما اما با توجه به اتفاقاتی که در جام جهانی ۲۰۰۶ رخ داده بود تمایلی به همکاری با ایران نداشت و البته مانع بعدی بر سر مذاکره با آنها حمایت این برند از تیم ملی رژیم اشغالی بود. مساله‌ای که کاملا مذاکره با این برند را منتفی کرد. برندهای آندرامور و نایکی هم با توجه به اینکه برندی آمریکایی محسوب می‌شدند از دایره مذاکرات با فدراسیون فوتبال ایران خارج شدند. بازگشت به عقب و دنبال کردن مذاکرات با برند آدیداس بار دیگر در دستور کار فدراسیون قرار گرفت. این بار مذاکرات در کارخانه آدیداس دنبال شد و آنها اعلام کردند تنها با دو کشور برزیل و چین با توجه بازار و استقبالی که از این برند می‌شود، مستقیما وارد مذاکره می‌شوند و در صورتی که ایران خواهان عقد قرارداد با آنها باشد – با توجه به موانع موجود برای شکل گیری بازار این برند در ایران – باید از طریق یکی از ۹ زیرمجموعه آنها باب مذاکره را باز کند.

طرف ایرانی از سوی فدراسیون فوتبال بر این اساس مذاکره خود با آدیداس را در دفتر امارات (دوبی) آغاز کرد و طی مذاکراتی که صورت گرفت، در نهایت توافق لازم انجام و قرارداد به امضا رسید. یکی از مقام‌های آگاه در فدراسیون فوتبال با اعلام اینکه علیرغم صحبت‌هایی که در زمینه قرارداد شرم‌انگیز ترکمنچای و ... در رسانه‌ها مطرح شده این بهترین قرارداد برای فوتبال ایران بوده است و این شیوه قرارداد را تنها راه و البته بهترین و سودآورترین قرارداد برای ایران می‌داند. در ذکر این نکته باید گفت که او با اشاره به اینکه ایران توانسته از طرف مقابل تخفیفی ۷۵ درصد گرفته و این قرارداد را یک ساله منعقد کند را یک اتفاق مهم می‌داند. اینکه طرف مقابل در دفتر دوبی تنها راضی به تخفیف ۴۰ درصدی می‌شده که در نهایت با رایزنی صورت گرفته این میزان به ۷۵ رسیده است. در خصوص اینکه طرف مذاکره کننده شاید از سواد لازم برای گفتگو با زبان انگلیسی عاجز بوده نیز این مقام آگاه عنوان می‌کند که طرف موردنظر مقیم سوئیس بوده و تسلط کافی به زبان انگلیسی داشته و هیچ مشکلی در این زمینه وجود نداشته و این خواسته نهایی طرف ایرانی بوده که در نهایت محقق شده است.

آیا این یک قرارداد سودآور برای فدراسیون فوتبال ایران بوده است؟ این سوالی است که در خصوص تیمی که توانسته همانند ۳۱ تیم دیگر جواز صعود و حضور در جام جهانی را به دست بیاورد و انتظار می‌رفته از حیث سودآوری بتواند اسپانسر مناسبی را به سمت خود جلب کند، مطرح می‌شود. در مورد اینکه ایران چه سودی از تخفیف ۷۵ درصدی خواهد برد، این مقام آگاه به خبرنگار ما اینطور توضیح می‌دهد:

اگر به طور اقتصادی به موضوع نگاه کنیم ایران شاید می‌توانست از عقد قرارداد با برند البسه خود به سودی یک میلیون یورویی دست یابد. در این صورت عنوان می‌شد ایران در تهیه البسه خود به این سود دست یافته و طبق انتظار عمل کرده است؛ اما لازم به این توضیح است که تخفیف ۷۵ درصدی چه سودآوری خواهد بود؛ به طور مثال ایران در صورتی که دو میلیون یورو از این برند جنس تحویل بگیرد، باید تنها ۲۵۰ هزار یورو پرداخت کند و این مساله سود فدراسیون فوتبال را در قبال برند و عقد قرارداد آن به ۱ میلیون و ۷۵۰ هزار یورو خواهد رساند که بیش از مبلغ مدنظر برای عقد قرارداد خواهد بود. بر این اساس فدراسیون فوتبال مدعی است عقد قرارداد نه وطن فروشی و شرم آور که کاملا سودآور است. موضوع دیگر هم این است که این قرارداد به مدت یک سال منعقد شده تا در این مدت اگر توافقی با قوانین صنعت و معدن صورت گرفت، قرارداد ۴ ساله به ماجرای دست و پا گیر برای فوتبال ایران تبدیل نشود.