گفتگو با مسی نابینای ایرانی، بازیکن تماشایی سال‌۲۰۱۷

شما بهزاد زادعلی‌اصغر را می‌شناسید؟ می‌دانید که یک نابینای ایرانی توانسته به‌عنوان بازیکن تماشایی سال ۲۰۱۷ از سوی کمیته ملی پارالمپیک انتخاب شود. می‌دانید که یک ایرانی لقب مسی را از نشریه «سان» گرفته است. احتمالا دارید می‌پرسید که او کیست؟ در چه رشته‌ای بازی می‌کند؟ او بهزاد زادعلی‌اصغر است ملی پوش تیم فوتبال پنج نفره ایران که در پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو غوغایی به پا کرد به طوری‌که سایت نشریه انگلیسی «سان» فیلم گل استثنایی بهزاد را منتشر و به او لقب «مسی فوتبال نابینایان» را داد.

بله او نابیناست، اما مثل مسی تکل می‌کند، مثل او مدافعان را یکی پس از دیگری دریبل می‌زند بدون آن‌که ببیند! درک کاری که او انجام می‌دهد مطمئنا برای مایی که بینا هستیم سخت است، اما هر کس که بازی او را ببیند انگشت به دهان می‌ماند که چگونه یک نفر بدون دیدن می‌تواند این گونه دریبل بزند و همچون مسی فوتبال بازی کند. اما این کار را بهزاد زادعلی‌اصغر انجام می‌دهد، طوری که فکر می‌کنید توپ به پای او چسبیده است، حتی گاهی بازیکنی روی پای او می‌آید تا توپ را از او بگیرد، اما جادوگر ایرانی مهارنشدنی است. او حرکتش را بی توجه به دیگران ادامه می‌دهد و دیگر بازیکنان را جا می‌گذارد تا بالاخره توپ را به تور دروازه حریف بچسباند. امروز با این قهرمان استثنایی ورزش کشورمان گفت‌و‌گو کرده‌ایم؛ بدون شک خواندن صحبت‌های بهزاد زادعلی‌اصغر تنها لژیونر فوتبال نابینایان ایران خالی از لطف نخواهد بود.

آقا بهزاد نابینایی‌ات مادرزادی است؟

خیر، سه‌ساله بودم که نابینا شدم. ماجرا از این قرار بود که در آغوش یکی از خواهرانم بودم. خواهر دیگرم می‌خواست مرا در آغوش بگیرد که به زمین افتادم و به عصب چشم‌هایم آسیب رسید و نابینا شدم.

در پارالمپیک و بازی‌های پارآسیایی در فینال شکست خوردید، درباره آن بازی‌ها می‌گویی؟

در پارالمپیک برزیل خیلی قوی بودیم، البته ما هم خوب بازی نکردیم. فینال در کشور میزبان بود. در بازی با آرژانتین همه توان‌مان را به کار گرفتیم و فرصت برای ریکاوری مناسب برای فینال نبود. در بازی‌های آسیایی هم در فینال ما بازیکنان اصلی را نداشتیم و چهار بازیکن‌مان مصدوم بودند، به آب‌وهوای مالزی هم عادت نداشتیم برای همین مقابل چین شکست خوردیم وگرنه ایران قدرت اول آسیاست. الان ایران با این نتایجی که گرفته به اعتقاد خیلی‌ها پدیده فوتبال نابینایان دنیا شد. ما ۱۰ سال است که کنار هم بازی می‌کنیم و الان داریم دستمزد ۱۰ سال تلاش مداوم‌مان را می‌گیریم.

مسابقات جام‌جهانی را چطور می‌بینی؟

برای اولین بار است که این مسابقات را با ۱۶ تیم برگزار می‌کنند و بدون شک سطح بالایی خواهد داشت و امیدوارم که ایران بتواند روی سکو برود. من برای جام‌جهانی انگیزه ندارم و وقتی می‌بینم تا این اندازه نسبت به ما بی تفاوت هستند و مقام‌های ما را نمی‌بینند، انگیزه‌ای برای ما باقی نمی‌ماند.

زندگی در ترکیه چطور است؟ سطح رقابت‌های آن‌جا را چطور می‌بینی؟

نزدیک دو سال است که در ترکیه زندگی می‌کنم و یک سال دیگر هم باید بمانم. دیدگاه مردم به معلولین این‌جا بسیار خوب است و دید ترحم ندارند از نگاه آن‌ها معلولین توانمند هستند. ۲۰ روز پیش از تیم شالکه آلمان پیشنهاد داشتم ولی بخاطر این‌که با کایسری اسپور قرارداد دارم نمی‌توانم تا پایان ۲۰۱۸ از این تیم جدا شوم. از یک ماه دیگر هم لیگ ترکیه شروع خواهد شد و از آن‌جایی که آن‌ها هم سهمیه جام‌جهانی را کسب کرده‌اند لیگ آن‌ها تحت تاثیر اردوهای تیم‌ملی است. چیزی که من را خیلی اذیت می‌کند این است که می‌بینم من از کشوری هستم که نایب قهرمان پارالمپیک شده، اما باید در کشوری که پنجم پارالمپیک است بازی کنم.

من اولین لژیونر ایران هستم و در تیم کایسری اسپور که در لیگ برتر فوتبال سوم است، توپ می‌زنم. همان تیم، تیم ما را تحت پوشش گرفته و اسپانسرش است. چقدر خوب می‌شود که ایرانی‌ها هم الگوبرداری کنند. کل قرارداد و هزینه‌های یک تیم فوتبال نابینایان بیشتر از ۲۰۰، ۳۰۰ میلیون نیست. شاید این نصفِ نصف قرارداد یک بازیکن نیمکت‌نشین در لیگ برتر فوتبال هم نباشد.

اوضاع فوتبال نابینایان در ایران چطور است؟

سه چهار تیم بیشتر در ایران فعال نیستند، آن‌ها هم ماندند که فوتبال از بین نرود. الان مثل قدیم مسابقات قهرمانی کشور سالی یک بار برگزار می‌کنند. لیگ هم برگزار می‌شود ولی در یک هفته مسابقات را تمام می‌کنند. این ورزش الان حرفه‌ای است و باید برای بچه‌ها درآمدی داشته باشد. دولت هیچ کمکی به ما نمی‌کند، اما به تیم‌هایی مثل استقلال و پرسپولیس که درآمدزا هم هستند کلی بودجه می‌دهند. یک درصد هزینه‌ای که برای فوتبال پرسپولیس و استقلال می‌شود اگر صرف فوتبال نابینایان کنند خیلی پیشرفت خواهیم کرد و در مسابقات جام‌جهانی خواهیم درخشید. ما مسابقات پارالمپیک ۲۰۲۰ را هم داریم و باید برای رسیدن به قهرمانی بجنگیم، اما متاسفانه در ایران به معلولان بها نمی‌دهند. ۱۰ درصد هزینه مسابقات تیم‌ملی فوتبال را اگر برای ما نابینایان هزینه کنند، ما بهترین عنوان‌های جهانی را کسب می‌کنیم.

سقف قرارداد در ایران الان چقدر است؟

در ایران برای یک فصل ۵ میلیون می‌دهند، اما در کشوری مثل ترکیه شرایط خیلی فرق می‌کند و بسیار بیشتر از ایران به ما بها می‌دهند.

نگاه مسئولین و مردم ایران به معلولین چگونه است؟

متاسفانه در ایران فقط چهار سال یک بار به معلولین ورزشکار بها می‌دهند، یعنی پارالمپیک تا پارالمپیک است که معلولین دیده می‌شوند. ما چند روز پیش از مسابقات پارآسیایی مالزی برگشتیم و باوجود این‌که نایب قهرمان شدیم و جواز جام‌جهانی را کسب کردیم، اما حتی به استقبال ما در فرودگاه هم نیامدند و اصلا برایشان اهمیت نداریم و مردم هم فکر می‌کنند معلولین باید در خانه بنشینند و یا این‌که نابینایان فقط باید در تلفنخانه کار کنند، این درست نیست و الان زمان تغییر کرده معلولان و نابینایان از خانه‌ها بیرون آمده‌اند و نشان‌دادند که توانایی انجام کارهای بزرگ را دارند.

اما در زمان پارالمپیک بازی‌های شما برای مردم جالب شده بود.

در پارالمپیک شناخت مردم درباره فوتبال نابینایان زیاد شد و حتی شنیدم که با هم بحث هم می‌کردند. خوشحالم که دیده شدیم و مردم متوجه شدند که ما نابینایان هم توانایی درخشیدن در دنیا را داریم، خیلی‌ها از من می‌پرسیدند که چگونه فوتبال بازی می‌کنیم.

واقعا سخت نیست بدون این‌که ببینید بازی می‌کنید؟

مسلما سخت است. ورزش ما جهت‌یابی خیلی بالایی می‌خواهد، تمرکز و شنوایی خوبی باید داشته باشیم. برای ما همه‌چیز با گوش است، نمی‌بینیم اما می‌شنویم. همه با چشم بازی می‌کنند ولی ما با گوش فوتبال بازی می‌کنیم. ساعت‌ها برای این ورزش باید وقت بگذاریم و تمرین کنیم. متاسفانه ما در ایران حتی یک زمین مخصوص برای فوتبال نابینایان نداریم و مجبور هستیم در زمین چمن فوتبال بازی کنیم. ما نیاز به دیوار‌های اوت بغل داریم که متاسفانه در ایران نداریم این در حالی است که ما در جهان می‌درخشیم.

به‌عنوان ورزشکار تماشایی سال ۲۰۱۷ انتخاب شدید این عنوان برایت چطور بود؟

خیلی خوشحال شدم قبل از این هم عنوان فنی‌ترین بازیکن جهان را گرفته بودم، ولی از این لذت بردم و احساس می‌کنم زحمت‌هایی که کشیدم به نتیجه نشسته است.

چطور شد به شما لقب مسی نابینایان را دادند؟

روزنامه‌های خارجی این لقب را به من دادند و الان هم در ترکیه خیلی‌ها مسی صدایم می‌زنند و معتقدند که من مسی فوتبال نابینایان هستم. او بازیکن خاصی است و خوشحالم به من مسی می‌گویند. دریافت این لقب خیلی ارزش داشت، چون دلیل خاصی برای این کار داشتم. مسی قبل از هر بازی می‌گفت که فکر می‌کند قرار است اولین بازی‌اش را پیش‌ِرو داشته باشد. من هم وقتی داخل ورزشگاه می‌روم، آن «بهزاد»ی را که از خودم تجسم دارم داخل رختکن می‌گذارم و یک اسکلتی از مردم ایران تصور می‌کنم که در زمین بازی حضور دارند، بر همین اساس باید آن نتیجه‌ای را که مردم ایران دوست دارند انجام بدهم. به‌نظرم لقب مسی برای مردم ایران بود.

یک عده هم گویا می‌گویند شبیه رونالدینیو هستید؟

آره خیلی‌ها می‌گویند از لحاظ ظاهری شبیه رونالدینیو هستم. مدل موهایم شبیه اوست، اما تکنیکم مثل مسی است. من  طرفدار رئال مادرید هستم.

داخلی طرفدار کدام تیم هستی؟

ما تبریزی‌ها یا طرفدار تراکتور هستیم یا تیمی که علی دایی در آن باشد. من علی دایی را خیلی دوست دارم و همیشه به او افتخار می‌کنم.

ظاهر جذابی داری و این برای یک فرد نابینا کمی عجیب به نظر می‌رسد. این موضوع چقدر برایت اهمیت دارد؟

از بچگی دوست داشتم خوش‌تیپ باشم. قیافه‌ام خیلی برایم اهمیت دارد و دوست دارم آراسته باشم. البته خیلی خرج ظاهرم نمی‌کنم، فقط دوست دارم موهایم بلند باشد. البته فکر می‌کنم یک هفته دیگر کوتاه کنم، چون برخی از مردم روی اعصابم می‌آیند و می‌گویند که موهایم را کوتاه کنم. خیلی‌ها می‌پرسند که چرا موهایم را بلند نگه می‌دارم. به‌هرحال شخصا دوست دارم چهره‌ام این‌گونه بماند. در عرصه فوتبال، الساندرو دل‌پیرو و تیپش را دوست داشتم و از وقتی او را شناختم، دوست داشتم مثل او باشم.

و این‌که تصمیم گرفتی خداحافظی کنی اما مثل این‌که پشیمان شدی؛ چرا؟

دلم از مسئولان پر بود و می‌خواستم خداحافظی کنم، اما با صحبت‌هایی که علی دایی و رسول خطیبی با من کردند از این کار منصرف شدم. این دو عزیز به خانه ما آمدند و کلی به من روحیه و انگیزه دادند تا ادامه دهم به‌هرحال نمی‌شود شخصی مثل دایی چیزی بگوید و ما روی او را زمین بیندازیم.