این روزها فوتبال ایران تنهاتر از هر زمان دیگری شده است. نهادهای تصمیم‌گیر در حوزه فوتبال دست به دست هم داده‌اند تا چالش بیشتری را برای فوتبال ایران به‌وجود بیاورند. با وجود اینکه در داخل همه ارکان ورزش و فوتبال یک‌صدا از ظلم به باشگاه‌های ایرانی در خصوص سلب میزبانی‌شان حرف می‌زنند، در بیرون از مرزها هر بار با یک برنامه، تمرکز را از بازیکنان، مدیران و هواداران می‌گیرند. فوتبال ایران بیرون از مرزها تنهاست.
نه از مردان تأثیرگذار خبری است و نه ارتباطات بین‌المللی مناسبی از سوی مدیران فوتبال ایران شکل گرفته است. فوتبال از مردان و زنان تأثیرگذار در AFC و FIFA خالی شده است.
یکی از افرادی که روزگاری مردِ قدرتمند AFC بود، محسن صفایی فراهانی است که سال‌هاست فوتبال را کنار گذاشته و فعالیت‌های شخصی دارد. او زمانی یکی از مردان پرنفوذ در کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا بود اما از داخل حمایت نشد و کرسی‌ها یکی پس از دیگری از دست رفت. حرف‌ها و موضوعات صفایی فراهانی همیشه خواندنی است. حرف‌هایش را بخوانید:
درباره افراد مهم و تأثیرگذار در فدراسیون
آقای دکتر غفاری که مسئول امور بین‌الملل شد ۱۷ سال همین کار را با دکترای تربیت بدنی در آمریکا انجام می‌داد. ایشان کارش را خوب بلد بود و وقتی او را دعوت کردیم فدراسیون بهترین دوره‌اش را طی کرد. کسانی که از دور قضاوت می‌کنند باید آنها را از نزدیک می‌دیدند. من بازوی مدیرانم بودم نه رئیس. در زمان‌های تصمیم‌گیری من تصمیم می‌گرفتم اما در اجرا بازوی مدیرانم بودم. همه جا هم از مدیران فدراسیون حمایت کردم و آنها را برای سمت‌های بین‌المللی پیشنهاد می‌دادم.
آقای دکتر خبیری هم همینطور. من ایشان را به عنوان نماینده ایران در هیأت رئیسه کنفدراسیون فوتبال آسیا، دکتر غفاری به عنوان نایب رئیس غرب آسیا، آقای درودگر نایب رئیس کمیته فوتسال کنفدراسیون، آقای محصص به عنوان مدرس فیفا و آقای دکتر معینی مدرس کنفدراسیون را معرفی کردم. شما یک نفر را پیدا کنید بگوید در ۵ سالی که رئیس فدراسیون بودم یک بار در انتخاب یک داور دخالت کرده باشم. من با آقای ایویچ هر ۱۵ روز یک بار جلسه داشتم.
با آقای بلاژویچ و یا آقای برانکو و کوردس هم همینطور. من در آن جلسات اول از آنها در مورد برنامه‌شان گزارش می‌خواستم و بعد به عنوان یک بازو در کنارشان قرار می‌گرفتم. آنها بایستی در مورد برنامه‌شان که تصویب شده بود جواب می‌دادند نه بیشتر. همان زمان رئیس وقت سازمان تربیت بدنی در انتخاب یک بازیکن دخالت کرد من صراحتا گفتم معذورم. وقتی هم رئیس سازمان در جلسه با بلاژویچ حاضر شد به آقای بلاژویچ گفتم ایشان رئیس سازمان تربیت بدنی هستند اما در این جلسه فقط نظر مشورتی می‌دهند.
حتی به آقای بلاژویچ گفتم اگر نظر رئیس سازمان را پذیرفتی، مسئولیتش با خودت است و بعداً نباید بگویی چون رئیس گفت مسئول نیستم. رئیس سازمان تربیت بدنی به من گفت تعداد تیم‌های لیگ دسته اول را تغییر بدهید. از ایشان هم عذرخواهی کردم و گفتم این موضوع به تصمیم سازمان لیگ بستگی دارد و من آنجا یک رأی دارم و هر تصمیمی آنها بگیرند از نظر من محترم است.
رشد فوتبال از نگاه رئیس اسبق فدراسیون فوتبال
مهمترین مسأله فوتبال ایران رشد فوتبال باشگاه‌ها است. باشگاهداری یکی از معضلات ایران است. علت کناره‌گیری من واقعیتش مسأله باشگاهداری بود. من در زمینه باشگاهداری نمی‌توانستم هیچ تحرکی به وجود بیاورم و دولت هیچ نوع حمایتی در این خصوص نمی‌کرد.
ناچار شدم که کناره‌گیری کنم. تا آنجا که در توانم بود در بخش‌های پایه کار کردم ولی متأسفانه باشگاه‌ها دولتی بودند و انگیزه لازم نداشتند و تغییرات مدیران غیر حرفه‌ای، تعدد باشگاه‌های دولتی، عدم رشد جدی ورزش در بخش پایه باشگاه‌هاست، کار در بخش‌های پایه زحمت زیادی دارد بدون آنکه شهرتی یا پولی به همراه داشته باشد، وقتی اینها اتفاق می‌افتد که باشگاه‌ها دولتی نباشند!
علت انتخاب بن‌همام به عنوان رئیس AFC یک ایرانی بود
من هیچ کار خاصی انجام ندادم. آنجا هم به مسائل مبتلا به فوتبال آسیا پرداختم و این از دید اعضا و هیأت رئیسه کنفدراسیون دور نبود. آنها می‌دیدند کشوری که عضو هیأت رئیسه می‌شود، رئیس فدراسیون آنها اکثراً دنبال سود‌جویی شخصی است، اکثراً داوطلب بودند که به عنوان نماینده AFC به تورنمنت‌ها بروند که حق مأموریت خوب بگیرند ولی وقتی به من این پیشنهاد را می‌دادند نمی‌پذیرفتم و عذرخواهی می‌کردم.
آنها هم این روحیه من را شناخته بودند و می‌دانستند نگاهم به فوتبال انتفاع شخصی نیست. من اولین کسی بودم که بحث تغییر رئیس کنفدراسیون را در سال ۲۰۰۰ میلادی مطرح کردم. وقتی هم طرح کردیم همه با تعجب به ما نگاه می‌کردند. اول از همه به دکتر ...
- 14
- 5
