به گزارش همشهری، آیا آنچه پنجشنبهشب در بازی حذفی با استقلال دیدیم، بدترین نمایش پرسپولیس بود؟ احتمالا جواب سؤال مثبت است. دستکم در این سالها به سختی میتوان مسابقهای را به یاد آورد که سرخپوشان در آن این همه دستوپابسته، ضعیف و بیبرنامه کار کرده باشند. از تیمی حرف میزنیم که غیر از ضربه سر عیسی آلکثیر به تیر دروازه، حتی یک موقعیت گل هم نداشت. موقعیت؟ پرسپولیس در این بازی حتی یک کرنر هم کسب نکرد. آنها درست مثل پارسال در جامحذفی در برابر استقلال شکست خوردند و البته که باخت به فرهاد مجیدی از هر چیز دیگری برای هواداران این تیم دردناکتر است. در این میان بیگمان سهم یحیی گلمحمدی در ثبت چنین شکستی قابل توجه بوده است.
جز یحیی، همه میدانستند که محصورکردن وحید امیری در پست دفاع چپ، یک اشتباه دوجانبه است. از یکسو او تجارب دفاعی کافی را در این زمینه ندارد و حتی اوایل داربی قبلی روی مهدی قائدی مرتکب خطای پنالتی شد، هرچند خوششانس بود و داور آن پنالتی را اعلام نکرد. از سوی دیگر اما دورکردن امیری از فاز تهاجمی هم کفران یک نعمت بزرگ است. او بیوقفه میدود، فشار میآورد، پرس میکند و بهخاطر تجربه بالاترش در این منطقه استعداد گلزنی یا گلسازی دارد. یحیی اما همه این معادلات را نادیده گرفت و یک دفاع چپ استاندارد مثل سعید آقایی را نیمکتنشین کرد تا امیری دفاع چپ باشد. پرسپولیس زمان زیادی را به این شکل تلف کرد. اواخر بازی که وحید آزاد شد، بلافاصله تنها حمله مهم تیم و ضربه سر عیسی به تیر دروازه را پایهگذاری کرد، اما دیگر دیر شده بود.
جز یحیی، همه میدانستند که مهدی عبدی نمیتوانست انتخاب خوبی برای زدن پنالتی، مخصوصا پنالتی آخر باشد. او برای پذیرفتن چنین ماموریتی کمی جوان است؛ بهویژه وقتی امثال احمد نوراللهی یا وحید امیری هنوز پنالتی نزدهاند. هنوز یک هفته نمیگذرد از زمانی که همه انگلستان با خشم به گرت ساوتگیت حمله کردند و پرسیدند چرا پنالتی پنجم انگلستان را به بوکایو ساکای ۱۹ ساله داده است. بعد در چنین شرایطی عین این اشتباه از سوی سرمربی پرسپولیس در داربی تکرار میشود. بهاحتمال زیاد، شمایی که این مطلب را میخوانید هم هنگامی که عبدی توپ را برداشت و به سمت دروازه حرکت کرد، ترس را در صورت او حس کرده بودید. همه میدانستند این توپ گل نخواهد شد، جز یحیی که معلوم نیست چنین ماموریت سنگینی را چطور به عبدی محول کرد.
جز یحیی، همه میدانستند که کشیده شدن این مسابقه به ضربات پنالتی به خیر و صلاح پرسپولیس نیست. سرخها فصل گذشته در بازی نیمهنهایی حذفی در برابر همین استقلال تاوان سنگینی در ضربات پنالتی دادند. به علاوه وقتی تیمی درون زمین ابزار بهتری برای پیروزی دارد، حتما باید از آن سود ببرد. پرسپولیس با این همه مهره، با این همه تجربه و با ۸ امتیاز فاصله در جدول لیگ باید تمام تلاشش را میکرد کار را در طول ۹۰ دقیقه به پایان برساند، اما اتفاقی که افتاد دقیقا برعکس بود. پرسپولیس طوری بازی میکرد که انگار به پنالتی راغبتر است. آنها با حفظ توپ بیخودی، با ایجاد سکون و وقفه در بازی و حتی وقت تلفکردنهای عجیب حامد لک دنبال سوت پایان فغانی بودند و البته که این استراتژی کاملا اشتباه بود.
جز یحیی، همه میدانستند که ۲ بار پیاپی نمیشود ترسید و برد. پرسپولیس در داربی برگشت لیگی هم هیچ نمایش خوبی نداشت و تنها روی یک موقعیت به گل رسید. آنها خوششانس بودند که علی شجاعی ضربه بازیکنان استقلال را از روی خط بیرون کشید. با این حال قرار نیست همیشه بترسید، همیشه بد بازی کنید و همیشه ببرید. حکایت این بازی دوم اما فرق داشت و به تلخی پایان یافت.
جز یحیی همه میدانستند که درگیرشدن سرمربی پرسپولیس در این همه حاشیه و جنجال اضافی عاقبت خوبی ندارد. نمیشود همزمان با صدجا جنگید و در کورس قهرمانی برای ۲ جام هم باقی ماند. سیاهه اشتباهات صداوسیما یک طومار بلندبالاست، اما در شأن سرمربی پرسپولیس نیست که به اظهارنظر فلان مجری تلویزیونی در فلان برنامه مهجور پیله کند و دعوای الکی راه بیندازد. همین فنپیجهایی هم که پای این جدلها و تحریمها «هورا» میکشند، در صورت ناکامی به نخستین معترض شما تبدیل خواهند شد. کاش لااقل گلمحمدی درس گرفته باشد و با پرهیز از حواشی، تمام و کمال روی ۳ بازی پایانی لیگ تمرکز کند. فره
نگ سکوت و آرامش، آخرین میراث معنوی برانکو برای پرسپولیس بود و البته که حفظ آن اصلا ساده نیست.
*رسول بهروش
امتناع از پنالتی به قیمت حذف؟!
نکته عجیب برای پرسپولیسی که حتی به فینال آسیا هم صعود کرده امتناع چند بازیکنش از زدن ضربه پنالتی بوده. اتفاقی که بسیار عجیب و البته غیرحرفهای به نظر میرسد. البته ممکن است بازیکن در روز دربی به دلایلی که جبراً به او تحمیل شده در شرایط روحی خوبی نباشد اما مطرح کردن این صحبت که اصلاً پنالتی نمیزند هرگز دلیل خوبی برای پنالتی نزدن نیست چه بسا که پای سرنوشت ماندن یا خداحافظی یک تیم آن هم صدرنشین لیگ برتر و پای بازی حیثیتی دربی در میان باشد.
بازیکنی که داعیه قهرمانی لیگ و گلات قهرمانی را دارد و به هواداران تیمش حرف از تکرار سهگانه قهرمانی جامهای داخلی میزند چرا باید از پنالتی زدن خودداری و صرفنظر کند تا بازیکن جوان تیم به ناچار مجبور به پنالتی زدن شود؟ اتفاقاً از آنجا که آن بازیکن جوان هم به دلایل شخصی تمرکز لازم را نداشته آخرین ضربه پنالتی تیمش را از دست میدهد تا تیمش مانند فصل قبل مقابل رقیب سنتی از جام حذفی از گردونه مسابقات حذف شود.
اسماعیلی زد چرا شما ترسیدید؟!
فرشید اسماعیلی که چند سال پیش با زدن پنالتی چیپ شانس پیروزی از تیمش را گرفت و به شدت مغضوب هواداران واقع شد در دربی روز پنجشنبه با شجاعت پشت ضربه رفت و پنالتیاش را به تور دروازه پرسپولیس دوخت تا به این ترتیب ثابت کند که خراب کردن و از دست دادن پنالتی در یک بازی بزرگ و مهم ممکن است برای هر بازیکنی رخ دهد اما چرا در تیم پرسپولیس بازیکن بسیار باتجربهاش به بهانه آنکه پارسال در دربی جام حذفی پنالتی از دست داده، پشت ضربه پنالتی قرار نمیگیرد؟ این امتناع و خودداری مصداق بزرگ نافرمانی از حرف سرمربی است و به نظر اصلاً دلیل کافی و لازم برای پنالتی نزدن یک بازیکن محسوب نمیشود.
نوراللهی و شیری از ترس هواداران پنالتی نزدند؟
ایران ورزشی- در حالی که در پیشبینیهای روز قبل از بازی و گمانهزنیهای رسانهای گفته میشد اگر دربی به پنالتی بکشد احمد نوراللهی و مهدی شیری جزو ۵ پنالتیزن پرسپولیس خواهند بود اما این دو بازیکن در شرایطی که در زمین بودند، پنالتی نزدند.
به نظر میرسد نوراللهی که در دربی نیمه نهایی جام حذفی سال قبل پنالتیاش را از دست داده بود از ترس خراب کردن دوباره پنالتی و رودررویی با هواداران ترسیده که پنالتی بزند. این اتفاق احتمالاً برای مهدی شیری هم رخ داده است چرا که هواداران پرسپولیس به خاطر هند عجیب و غریب او در فینال آسیا همچنان از این بازیکن عصبانیاند و شیری هم ترسید که با از دست دادن پنالتی در این بازی حیثیتی مورد تنفر هواداران قرار گیرد و هجمههای هواداری در فضای مجازی علیه او شروع شود.
البته پرسپولیس بدشانس بود که پنالتیزنهایی مثل عالیشاه، نعمتی و سرلک بنا به شرایط بازی از زمین خارج شدند ضمن اینکه عجیب بود که بازیکن ملیپوشی مثل وحید امیری که باتجربه و ملیپوش هم هست پنالتی نزد.
- 13
- 6