مهندسی برای فصل قهرمانی

درخشش ادامه دار محسن مسلمان یک سوال را به دنبال دارد. اینکه چرا هافبکی با این توانایی‌های مثال زدنی جایی در فهرست تیم ملی ندارد.

محسن مسلمان را می‌توان نماد پشتکار در فوتبال ایران دانست. هافبک بازیسازی که ابتدای لیگ پانزدهم به پرسپولیس آمد اما از همان ابتدا مورد اطمینان برانکو قرار نگرفت. سکو، مکانی بود که مسلمان در آن حبس شد. برای روزها و هفته‌های متوالی. او اما تمرین کرد، انرژی گذاشت و درخشید تا یک گام به جلو بردارد.

صندلی بعدی اما نیمکت بود. نیمکت تیمی که نتایج قابل توجهی کسب نمی‌کرد. شکست سنگین مقابل سپاهان اوج این نتایج ضعیف بود. آمادگی مسلمان، برانکو را مجاب کرد تا به او فرصت بدهد. فرصت برای عرض اندام در ترکیب پرسپولیس. این اتفاق اما رخ داد. مسلمان حتی در همان چند دقیقه‌ای که به زمین می‌آمد هنرنمایی می‌کرد. درخشش او باعث شد تا پرسپولیس نیز به فرم ایده‌آل برسد. فرمی که مدت‌ها بود هواداران انتظارش را می‌کشیدند.

مسلمان نیز رفته رفته به ترکیب اصلی رسید و جایگاه خود را مستحکم کرد. دیگر از آن بی اعتمادی روزهای ابتدایی برانکو خبری نبود. چند هفته طول کشید که مرد کروات بداند چه الماسی در خط میانی‌اش دارد. درخشش مسلمان مصادف شد با نتایج فوق‌العاده پرسپولیس. او یکی از دلایل این نتایج بود. نتایجی که تا پایان فصل ادامه داشت و در نهایت به نایب قهرمانی پرسپولیس و حضور این تیم در لیگ قهرمانان آسیا ختم شد.

برای لیگ شانزدهم، مسلمان نخستین بازیکنی بود که قرارداد خود را تمدید کرد. او ماند تا دوباره یکی از بازیکنان تاثیرگذار پرسپولیس باشد. از همان روزهای ابتدایی تمرینات نیز در درفشی فر حاضر شد تا از عزم جدی خود برای ثبت یک فصل درخشان خبر بدهد. مسلمان همانطور که انتظار می‌رفت در ترکیب پرسپولیس قرار گرفت و کنار بازیکنانی چون وحید امیری، مهدی طارمی، علیرضا بیرانوند و حسین ماهینی درخشید تا پرسپولیس در قواره جدی‌ترین مدعی کسب عنوان قهرمانی به مصاف حریفان برود و یکی پس از دیگری آنها را شکست بدهد.

 مسلمان را این روزها با لقب مهندس می‌شناسند اما اسلحه پنهان پرسپولیس، شاید بهتر باشد برای توصیف او. بازیکنی که ۴ پاس گل این فصلش شاید خیلی به چشم نیامده باشد اما آنقدر موثر و کم‌نوسان بازی کرده که حتی در بدترین بازی‌هایش هم می‌توانیم او را یکی از بهترین‌های پرسپولیس لقب بدهیم. مسلمان بر خلاف دوست و همبازی سابقش پیام صادقیان نه تنها راه شهرت را برعکس نرفت، که حالا می‌بینیم زیر نظر برانکو به بازیکنی بهتر و کامل‌تر تبدیل شده است؛ آن هم بعد از ماه‌ها نیمکت‌نشینی که حاصل بی‌توجهی سرمربی بود و یکی مثل ساسان انصاری بیش از یک ماه تحملش نکرد.

حضور سروش رفیعی و تنش‌های حاصل از آن، این تصور را به وجود آورد که شاید این خرید جدید روی عملکرد مسلمان تاثیر بگذارد و او را از روزهای اوجش دور کند. به هم خوردن تمرکز، به وجود آمدن حاشیه و از همه مهم‌تر تغییر پست، مسائلی بود که هواداران پرسپولیس را بابت افت مهندس‌شان نگران می‌کرد. مسلمان مقابل سایپا به عنوان وینگر چپ به میدان رفت و مقابل فولاد به عنوان وینگر راست اما با دو پاس گل در دو پست غیرتخصصی نشان داد که نگرانی‌ها در مورد او بیهوده است.

پرسپولیس این روزها راهکاری جدید برای رسیدن به دروازه حریفان را انتخاب کرده. بازیسازی نه از میانه میدان که از کناره ها. آن هم با حضور بازیکنی به نام مسلمان که متخصص است در این کار. مسلمان، حتی در روزهایی که سروش رفیعی به ترکیب اضافه شده و در میانه میدان جایش را گرفته، باز هم بازیساز اصلی پرسپولیس است. تمام توپ‌ها به او ختم می‌شود و تمام حملات از سمت او پایه ریزی. برانکو به او این اطمینان را داده که هنوز همه کاره خط میانی‌اش است و این یعنی بهترین هدیه برای مسلمان. برای بازیکنی که جنگندگی، دوندگی و کمک به مدافع کناری را نیز به بازی خود اضافه کرده و در مسیر تکامل قدم برمی‌دارد.

با آمدن سروش، مسلمان نه تنها افت نکرده بلکه ظاهرا انگیزه‌های مضاعفی برای درخشش و نشان دادن توانایی‌هایش پیدا کرده است. حالا این سروش است که باید به عنوان ستاره خودش را ثابت کند و نشان بدهد که از مسلمان بهتر است. البته با این آمادگی مسلمان بعید است او به همین سادگی‌ها قافیه را به بازیکن دیگری واگذار کند و پا پس بگذارد. حتی اگر در پست تخصصی‌اش بازی نکند و به کناره‌ها تبعید شود. این رقابت تنگاتنگ به سود پرسپولیس است.

درخشش ادامه دار محسن مسلمان یک سوال را نیز به دنبال دارد. اینکه چرا هافبکی با این توانایی‌های مثال زدنی جایی در فهرست تیم ملی ندارد. سوالی تکراری که مسلمان هم ترجیح می‌دهد نه به آن جواب بدهد و نه فکرش را معطوف به آن کند. پس بهترین روزهای مسلمان را خلاصه می‌کنیم در پرسپولیس و تنها پوشیدن پیراهن این تیم. البته اگر چند سال دیگر حسرت داشتن یکی مثل او را در ترکیب تیم ملی نخوریم. یکی که هم بازی بسازد و هم بجنگد. حتی در پست غیرتخصصی.