علیفر گزارشگر فعلی صداوسیماست که پیش‌تر فوتبالیست، مربی و حتی روزنامه نگار نیز بوده است. او در سال‌های اخیر به سبب رواج فضای مجازی و البته تفاوت سبک گزارشگری‌اش در بین مخاطبان معروف بوده و حالا گفتگویی را با موضوع دربی ۸۵ با ورزش سه انجام داده است.
چقدر شانس دارید دربی ۸۵ را گزارش کنید؟
تا این لحظه چیزی به من ابلاغ نشده. معمولا گزارشگر بازی های مهم را زود اعلام نمیکنند تا حدی که خودِ گزارشگر هم اطلاع نداشته باشد که گزارشگر بازی است. فعلا چیزی به من اعلام نشده و نمیدانم چه کسی گزارشگر بازی است. البته زیاد هم مهم نیست من و آقای خیابانی قدیمی ترین گزارشگر صداوسیما هستیم و تلاش میکنم هر بازی که به من محول شود را گزارش کنم.
آقای علیفر این هفته هم دربی پایتخت برگزار میشود، بازی را چطور پیش بینی می‌کنید؟
در فوتبال پیش بینی امکان پذیر نیست مگر این که اختلاف خیلی زیاد باشد. طبیعتا در چنین حالتی میتوان برد تیم قوی تر را پیش بینی کرد اما پیش بینی نتیجه دقیق غیرممکن است اما برای بازی هایی که قدرت تیم ها یکسان است، فقط میشود نتیجه را حدس زد. برای بازی پرسپولیس- استقلال هم باید گفت به خاطر حساسیت های بالا، هیچ ارتباطی به نتایج قبلی یا عدم آمادگی در هفته های اخیر ندارد و از لفظ «خاص» برای این دربی استفاده میکنم.
پرسپولیس را به عنوان قهرمان و استقلال را به عنوان نایب قهرمان لیگ گذشته چطور ارزیابی می‌کنید؟
پرسپولیس در آسیا هم در جمع ۴ تیم بوده، مربی خوبی هم دارد و از ثبات برخوردار است و از آن طرف، استقلال وضعیت عکس پرسپولیس را دارد؛ اما به هیچ وجه این ها برای دربی تعیین کننده نیست و با تمام این اوصاف شانس دو تیم ۵۰-۵۰ است.
شما دربی های متعددی را دیدید، کدام یک خاطره انگیزتر و به یاد ماندنی تر بوده است؟
خب من اگر یک دربی را بگویم، مخاطبان نگاه رنگی به من میکنند یا به نحوی از حرف من برداشت شود که پرسپولیسی یا استقلالی هستم و به همین دلیل ۲ دربی را ذکر میکنم. یکی دربی ۵۸ که با پیروزی ۳-۲ استقلال و با گل پیروز قربانی خاتمه یافت. یکی هم دربی ۷۴ که با هتریک ایمون زاید، پرسپولیس برنده مسابقه شد.
شما در جوانی برای تماشای بازی شهرآورد به ورزشگاه رفته بودید؟
بله من بسیار با دوستان به ورزشگاه رفتم و حتی دربی سال ۵۲ را هم از نزدیک تماشا کردم؛ اما این بار تنها رفتم و در جایگاه شرق طبقه بالا، با تیشرت مشکی این دیدار عجیب را نگاه کردم. البته برای من پرسپولیس و استقلال فرقی ندارد و باتوجه به این که بچه تهران هستم، طرفدار همه تیم های پایتخت هستم.
از نظر شما چه تفاوت عمده ای بین دربی پایتخت و دربی های مهم جهان وجود دارد؟
از نظر فنی که قابل قیاس نیست؛ اما از نگاه حاشیه ای از نظر من بزرگترین تفاوت، بی منطق بودن هواداران سرخابی در دربی است. یعنی دوست دارند به هر شکل و در هر شرایطی برنده مسابقه باشند. اگر پیروز دربی باشند، شادمان و راضی هستند و نتایج هم که در تاریخ ثبت میشود که از نظر من کار خوبی نیست. ما در کشورمان سعی نکردیم که دربی به حالت طبیعی و نرمال نزدیک شود. ما می بینم در لیگ انگلستان تیم ها با اختلاف گل زیاد دربی را میبازند؛ اما هوادارِ تیم بازنده خجالت زده و شرمگین نمی‌شود. میتوان نمونه های بسیاری را مثال زد؛ اما در ایران چنین چیزی وجود ندارد و هواداران بسیار تحت تاثیر نتایج قرار می‌گیرند.
همین فشارها باعث افت کیفیت مسابقه نیز میشوند...
این موضوع به طور کلی در مسابقات با هیجان بالا وجود دارد. در واقع حساسیت بازی و کیفیت مسابقه ارتباط غیرمستقیم دارند و هرچه حساسیت بیشتر باشد، کیفیت کمتر میشود.
شما اگر سرمربی پرسپولیس یا استقلال باشید، تیمتان را چطور مهیای این بازی می‌کنید که در نهایت ۳ امتیاز را به دست آورید؟
این سوال نمیتواند پاسخ مشخص داشته باشد؛ اما من اگر مربی پرسپولیس یا استقلال باشم، هدفم اول گل نخوردن و سپس بازکردن دروازه حریف و رسیدن به پیروزی خواهد بود، در صورتی که بسیاری از مربیان این نظریه را رد میکنند. من با سیستم ۳ دفاعه وارد زمین میشوم و با ۱ دفاع آخر، سعی میکنم عمق را پوشش دهم. دو مدافع- هافبک کنار، ۳ هافبک در میانه زمین و ۲ مهاجم خواهیم داشت. تیمِ من هنگام داشتن توپ سیستم ۳-۵-۲ به خود میگیرد و پس از، از دست دادن توپ ۵-۴-۱ میشود. نظم و ترتیب در تیمِ من حرف اول را می‌زند.
اگر قرار بود بازیکنان گذشته را در بازی پنج شنبه به میدان بفرستید آن بازیکنان کدام ها بودند؟
برای من نام ها فرقی ندارد و بازیکنان جدید و قدیمی تفاوتی ندارند و باتوجه به آمادگی بازیکنان ترکیب را می چینم؛ البته تجربه در دربی بسیار مهم است.
حالا اگر گزارشگر بازی نباشید، دوست دارید بازی را با گزارش چه کسی نگاه کنید؟
صدای تلویزیون را قطع میکنم و با موزیک بی کلام نگاه میکنم. من بازی های اروپایی را از شبکه های خارجی نگاه میکنم و در بازی های داخلی هم صدا را قطع میکنم. البته از اهالی فوتبال درخواست دارم این را خودستایی ندانند یا این که من همکارم را دوست ندارم. من بعد از ۲۳ سال گزارش فوتبال و قبل از ۸ سال فوتبال نویسی و ۷ سال مربیگری، نیازی به توضیح در هنگام نگاه فوتبال ندارم و این خودستایی و خودمتشکری نیست.
راجع به مسائل خصوصی و حاشیه های اخیر ایجاد شده برای بازیکنان و محرومیت از سوی کمیته اخلاق چه نظری دارید؟
جوامع مختلف عقاید گوناگونی راجع به این موضوع دارند. در کشورِ ما این گونه مسائل مهم هستند و مردم چه موافق و چه مخالف، حساسیت دارند. در هر صورت، افراد معروف و موجه در هر حرفه ای به نوعی الگوی جوانان هستند و باید مراقب رفتار خودشان باشند. حال اگر میخواهند کار غیرموجه کنند، باید خیلی احتیاط کنند که دیده نشوند.
حالا فکر می کنید باشگاه باید با خاطیان طبق قرارداد برخورد کند یا نهادهایی خارج از باشگاه؟
باتوجه به این که باشگاه ها یک موسسه انتفاعی هستند، یعنی باشگاه های ما تنها به دنبال افتخار آفرینی نیستند و در کنارش به دنبال نفع مالی هم هستند، مدیران باشگاه ها سعی میکنند تنبیهات و محرومیت ها اندک باشد تا ضرری نکنند. پس باشگاه فقط به جریمه مالی اکتفا میکند که به سود باشگاه هم هست. به این دلیل باید در فدراسیون فوتبال کمیته ای باشد که قاطعانه برخورد کند و طرفدار هیچ تیمی نباشد و باید یک قاضیف رئیس این کمیته باشد.
- 11
- 1
