فاکتور« تداوم» یکی از شاخصه های مهم در ارزیابی یک فوتبالیست است. خیلی از فوتبالیست ها در طول فصل فراز و نشیب آشکاری دارند؛ گاهی چنان درخشان ظاهر میشوند که سرمربی تیم ملی را هم وسوسه می کنند و بعضی اوقات به حدی ناامیدکننده هستند که مربی را متقاعد می کنند در بازی آینده نیمکت نشین باشند.
در اسکواد فعلی استقلال، وریا غفوری یکی از آنهایی است که در فاکتور تداوم، نمره بسیار خوبی می گیرد. ۱۴ فصل بازی در لیگ برتر، این گزاره را در مورد وریا اثبات می کند. او اگرچه در اولین فصلی که به استقلال پیوست، نمایش درخشانی نداشت و اغلب اوقات نیمکت نشین خسرو حیدری بود ولی در همه تیم هایی که حضور داشته، بازیکن اصلی بوده. از سپاهان و نفت تا شهرداری تبریز و پاس همدان.
اکنون وریا در ۳۳ سالگی، نه فقط کاپیتان که یکی از مهره های کلیدی باشگاه استقلال است. او به طور متوسط در هر فصل، ۵ گل برای استقلال می زند و تقریباً همین عدد را در پاس گل تکرار می کند. این آمار قابل توجهی برای بازیکنی است که گاهی بعنوان مدافع و گاهی در نقش هافبک راست به زمین می رود.اما سؤال اساسی اینجاست؛« بهترین پست برای کاپیتان استقلال کجاست؟» وریا که بعنوان مدافع راست به جمع آبی پوشان وارد شد، در این سال ها با مربیان متعددی کار کرده و غالباً در دو پست مدافع یا هافبک در رفت و آمد بوده. در واقع همین تغییر پست های مداوم بود که بهانه ای برای کارلوس کی روش شد تا او را از فهرست نهایی تیم ملی در جام جهانی ۲۰۱۸ کنار بگذارد. مربی وقت تیم ملی معتقد بود نیاز به« مدافع راست» دارد اما وینفرد شفر او را یک خط جلوتر برده و بدین ترتیب بود که تیم ملی فقط با یک مدافع راست تخصصی( رامین رضاییان) به روسیه رفت.
در همه این سال ها ، آندره آ استراماچونی تنها مربی بود که نقش جدیدی برای وریا تعریف کرد. در سیستم ۳- ۵- ۲ مربی ایتالیایی، کاپیتان استقلال به« وینگ بک» سمت راست تبدیل شد و این دقیقاً همان پستی بود که کارآیی وریا غفوری را بیشتر از گذشته، نمایان کرد. انگار که او از سال ها پیش می بایست در چنین قالبی قرار بگیرد. بازیکنی با ویژگی های دفاعی قابل قبول که میتواند در نقش مدافع از نفوذ حریفان جلوگیری کند، در عین حال با ارسال های مؤثر میتواند پایه گذار حملات تیم باشد و با مشارکت دائمی در حمله و با آگاهی محیطی فوق العاده ای که دارد، عملاً تبدیل به یکی از گزینه های زدن ضربه نهایی شود. مجموعه این ویژگی ها بود که وریا را در لیگ نوزدهم به یکی از مؤثرترین مهره های استقلال تبدیل کرد.
این نکته مهم را هم به یاد داشته باشیم که حضور در چنین پستی، نیاز به توان جسمانی بسیار بالایی دارد و معمولاً« وینگ بک» ها در شمار دونده ترین بازیکنان یک تیم جا می گیرند. این در حالی بود که استقلال در فصل گذشته در چپ و راست فقط دو مهره مؤثر در این پست در اختیار داشت که هر دو، یعنی وریا و میلیچ بالاتر از ۳۰ سال داشتند.
بازگشت استقلال به زنجیره ۴ نفره در خط دفاع که از اواخر فصل گذشته شروع شد، وریا را بار دیگر میان دو پست مدافع و یا هافبک راست سرگردان کرده. او که دو بازی اخیر را به دلیل مصدومیت از دست داده، در همین بازی ها هم یکی از مهره های مؤثر بوده و همراه با احمد موسوی و سبحان خاقانی، یکی از سه بازیکنی بوده که در جریان بازی، استقلال را به گل رسانده اما در ادامه فصل این محمود فکری است که باید تصمیم بگیرد وریا را بعنوان مدافع به کار بگیرد، در خط میانی از او بهره ببرد یا اینکه مثل لیگ نوزدهم، تغییری در چیدمان تیمش ایجاد کند و کاپیتان تیمش را در نقش وینگ بک به زمین بفرستد.
- 33
- 4
