هوادار پرتغالی‌ای که طرفدار ایران هم بود

با صدای بلند پرتغالی حرف می‌زند؛ تی‌شرت طوسی‌رنگی پوشیده و به‌همراه دوستش که با تی‌شرت سفیدرنگ و ته‌ریشش کاملا متمایز با اوست، جلو می‌آید. به انگلیسی می‌گوید: «ایران». خنده‌ای می‌کند و دستش را جلو می‌آورد و می‌گوید: «از آشنایی‌تان خوشبختم». از پرتغال آمده، دو روز قبل از بازی تیمش با ایران رسیده و کلی شور و هیجان دارد. درشت‌اندام است و با اداهایی که درمی‌آورد، حسابی متمایز می‌شود.

انگلیسی را خوب حرف می‌زند، ولی بهتر از آن، از تیم ملی ایران خوب می‌گوید. «بازی شما با اسپانیا را دیدم. خیلی فوق‌العاده بودید. می‌توانستید یک امتیاز را بگیرید». اسمش دیوید است؛ باید ۲۷ یا ۲۸ ساله باشد. بلندبلند حرف می‌زند و با دوستش که بی‌شباهت به سسک فابرگاس نیست، در مورد تیم ملی ایران نظر می‌دهد. «سباستین را می‌شناسی؟». برایم عجیب است که یک پرتغالی، حتی یکی از بدن‌سازهای تیم ملی ایران و دستیار کی‌روش را هم می‌شناسد.

وقتی متوجه تعجبم می‌شود، می‌گوید: «سباستین دوست صمیمی من است. او ورزشکار فوق‌العاده‌ای بود و تا آستانه گرفتن مدال المپیک هم پیش رفت، ولی در نهایت فقط این‌قدر کم آورد (با دستش فاصله‌ای به اندازه یک انگشت را نشان می‌دهد)». در جیبش به دنبال گوشی همراهش می‌گردد، کمی بعد به پیشانی‌اش می‌زند و می‌گوید شارژش تمام شده و گوشی را به شارژ زده. دوستش هم وارد بحث می‌شود. می‌گوید هر دو به‌خاطر سباستین به اینجا آمده‌اند! دوست دیوید این‌بار گوشی‌اش را درمی‌آورد و عکس‌های سه‌نفره و دونفره‌شان با سباستین را نشان می‌دهد. 

دیوید که خوشحال‌تر از قبل به نظر می‌رسد، می‌گوید: «این چیزها را که مثلا نوشیدنی در ایران ممنوع است از سباستین می‌دانیم. او هفته اولی که به ایران آمده بود خیلی زندگی سختی داشت، ولی حالا مدام از خوبی‌های ایران می‌گوید. به ما هم گفته حتما به تهران بیاییم، ولی ظاهرا خرج زندگی در آنجا زیاد است.

فعلا نمی‌توانیم بیاییم، ولی قرار است برنامه‌ریزی کنیم و سال آینده بیاییم». دیوید جزء معدود پرتغالی‌های است که طرفدار ایران هم هست. «راستش را بخواهید من طرفدار پرتغال و ایران هستم. حتی قرار است روی هر دو گونه‌ام پرچم دو کشور را بکشم (با دستش نشان می‌دهد) اینجا پرچم پرتغال را می‌کشم و اینجا هم پرچم ایران». دیوید دلیل حمایتش از تیم ملی ایران را حضور سباستین در تیم ملی می‌داند و می‌گوید: «برای ایرانی‌ها تاریخی می‌شود اگر بازی را ببرند، ولی برای من نتیجه مساوی خوب است. البته اگر ایران ببرد هم خوب است؛ برای سباستین خیلی خوشحال می‌شوم، ولی از طرفی اگر ایران ببرد، ما ممکن است حذف شویم، پس هنوز هم بهترین نتیجه مساوی است». 

بر تن یکی از هواداران ایران، پیراهن قرمزرنگ تیم ملی را که پیراهن دوم ایران در جام جهانی بود می‌بیند. با دست به آن اشاره می‌کند و می‌گوید: «من از این یکی دارم؛ فقط رنگش آبی است. پشتش اول اسم و فامیل سباستین نوشته شده. امضایش کرده و به من داده».

از بین بازیکنان ایران سردار آزمون را می‌شناسند. البته شناخت خوبی هم از امیر عابدزاده دارد که در لیگ پرتغال بازی می‌کند. یکی از سرگرمی‌هایش تکرارکردن اسامی بازیکنان ایران است. مدام تکرار می‌کند یک بازیکن خوب دارید که اسمش طولانی است. می‌گوید اسم سختی هم دارد، ولی نمی‌تواند تلفظش کند. چند اسم را می‌گویم، ولی می‌گوید: «نه این اسامی نیستند. همین امسال آقای گل لیگ هلند شد». علیرضا جهانبخش را می‌گفت؛ ستاره جوان ایران. با هجی و بخش‌کردن، نام جهانبخش را بالاخره تکرار می‌کند. کودک درونش بیدار می‌شود و از خوشحالی به هوا می‌پرد که بالاخره توانسته نام علیرضا را کامل تکرار کند. می‌گوید پیراهن کریس رونالدو را دارد و خیلی دوست دارد یک پیراهن هم از سردار آزمون داشته باشد. صحبت معاوضه پیراهن سردار آزمون با رونالدو که می‌شود، سعی می‌کند حرف را بپیچاند و وارد کری‌خوانی معمول شود.

می‌گوید رونالدو بهترین بازیکن تاریخ است و به او می‌گویم، ولی ایران کارلوس کی‌روش را دارد: «چه‌جوری تلفظش می‌کنید؟ کی‌روش؟ اسمش کروش است. باید روی حرف «ر» که می‌رسید، لحنتان را بالا ببرید. البته ظاهرا ایرانی‌ها چنین آوایی ندارند». پای کی‌روش که به وسط می‌آید و صحبت از انگیزه این مربی برابر پرتغال می‌شود، کمی جدی می‌شود: «کروش مربی خوبی است، ولی برای پرتغال در جام جهانی ۲۰۱۰ خیلی بد بود. ما بدترین بازی‌ها را کردیم. تیم ما با زحمت می‌برد، ولی اصلا خوب بازی نمی‌کرد. البته من به‌عنوان دستیار سرالکس فرگوسن احترام زیادی برایش قائل هستم، ولی در عرصه سرمربیگری خوب نبود. برای ایران ظاهرا خوب است، چون همه شماها درباره‌اش خوب می‌گویید. من برای تیم شما آرزوی موفقیت می‌کنم، چون ایران تیم دوم من است». 

شب مسابقه با پرتغال دیگر خبری از دیوید نداشتیم؛ او باید یکی از ۴۱‌ هزار نفر هواداری باشد که به ورزشگاه آمده؛ او باید یکی از ۴۱‌ هزار نفری باشد که بازی بازیکنان ایران را دیده و آنها را در ورزشگاه تحسین کرده، ولی بدون‌شک، دیوید خوشحال‌ترین هوادار پرتغالی بود؛ تیم اولش؛ یعنی پرتغال توانست به مرحله بعدی جام جهانی برود و ایران، تیم دوم دیوید، هم نشان داد شایسته احترام است. خوشحال‌ترین هوادار حاضر در ورزشگاه باید دیوید باشد؛ خوش‌به‌حال دیوید. 

سجاد فيروزي