کشف تصاویر غول‌آسا از «گربه‌ها و موجودات انسان‌نما» در صحرای پرو

به گزارش فرادید، ۲۹ سال پس از این که یونسکو خطوط و زمین‌نگاره‌های معروف نازکا و پالکا را میراث فرهنگی بشریت اعلام کرد (۱۷ دسامبر ۱۹۹۴)، یک کشف جدید با اشکال چشمگیر در ایکا که گواه عقاید نجومی و مذهبی پرو باستانی است، این منطقه را نیز دارای اهمیت کرده است. 

این کشف در ناحیه اِل اینجِنیو و چانگویلو در منطقه ایکا که بخشی از استان نازکا هستند، انجام شد. به گفته محققان، قدمت این زمین‌نگاره‌ها بین ۳۰۰ قبل از میلاد تا ۱۰۰ پس از میلاد است که مربوط به اواخر دوره پاراکاس است. 

در این زمین‌نگاره‌ها، گربه‌ها و شخصیت‌های انسان‌نما به تصویر کشیده شده‌اند. این زمین‌نگاره‌ها طی یک پروژه تحقیقاتی چهار ماهه که به تایید وزارت فرهنگ رسیده بود، کشف شدند. عمر بندزو د لا کروز، باستان‌شناس و معلم مدرسه باستان‌شناسی یونیکا، رهبری تیم را بر عهده داشت. 

د لا کروز توضیح می‌دهد که این اشکال در دامنه تپه‌های منطقه اِل اینجِنیو و در بخش سَن خوآن در منطقه چانگیو قرار دارند. زمین‌نگاره‌ها با استفاده از پهپاد ثبت شدند و تصاویر با استفاده از نرم‌افزارهای تخصصی برای تعیین شکل زمین‌نگاره‌ها تجزیه و تحلیل شدند. 

در این مطالعه ۱۰ زمین‌نگاره در منطقه ال اینجنیو شناسایی شده که دارای پیکره‌های گربه‌سان به طول ۱۷ متر و ارتفاع ۱۲ متر است، در حالی که در منطقه چانگولیو، تیم ۸ زمین‌نگاره یافت که گربه‌هایی به طول ۳۷ متر و قد ۱۳ متر را به تصویر کشیده بودند. 

زمین‌نگاره‌های باقی‌مانده، چهره‌هایی شبیه انسان بودند که ده مورد آن‌ها در ناحیه ال اینجنیو و یک مورد در ناحیه چانگیولو کشف شده‌اند.

گربه‌سانان معمولاً در فرهنگ پاراکاس، از جمله در سرامیک و منسوجات ظاهر می‌شوند. برخی محققان معتقدند که آن‌ها با باروری ارتباط دارند و خدای آب هستند. 

فرهنگ پاراکاس یک تمدن باستانی بوده که در سواحل جنوبی پرو رشد کرده و قدمت آن به حدود ۸۰۰ تا ۱۰۰ قبل از میلاد می‌رسد. این فرهنگ به دلیل پیشرفت‌های چشمگیر خود در هنرهای نساجی، به ویژه بافندگی (منسوجات با طراحی پیچیده و رنگ‌های زنده)، مشهور است. پاراکاس به دو مرحله تقسیم می‌شود: غارهای پاراکاس و گورستان پاراکاس. مشخصه دومی تدفین‌های استادانه و منسوجات استثنایی است. 

تاثیر فرهنگ پاراکاس از طریق شبکه‌های تجاری گسترش یافت و آن‌ها را با سایر فرهنگ‌های باستانی مانند تمدن چاوین و نازکا پیوند داد. با این حال، افول فرهنگ پاراکاس در حدود ۲۰۰ سال قبل از میلاد رخ افتاد. دلیل احتمالی افول آن‌ها، تغییرات محیطی یا درگیری‌های درون جامعه است.