به گزارش فرادید، تجزیه و تحلیل‌های جدید درباره دندان‌ها و استخوان‌های یافت‌شده نشان می‌دهد انسان‌های اولیه فلورسی که به خاطر قامت کوتاهشان «هابیت» نیز نامیده می‌شوند، احتمالاً کوتاه‌تر از تصور اولیه‌ی دانشمندان بوده‌اند.
بر اساس مطالعه‌ای که روز سه‌شنبه (۶ آگوست) در مجله Nature Communications منتشر شد، بقایای فسیلی ۷۰۰۰۰۰ ساله‌ای که اخیرا کشف شده‌اند، متعلق به انسان فلورسی است؛ گونه‌ی منقرض‌شده‌ای از انسان بسیار کوچک که زمانی در فلورس، جزیره‌ای در جنوب سرزمین اصلی اندونزی می‌زیست.
تحقیقات جدید ممکن است روشن کند قامت انسان فلورسی یا هابیت نخستین بار چه زمانی به این کوچکی تکامل یافته است.
یوسوکه کایفو، نویسنده اصلی و استاد موزه دانشگاه توکیو به لایو ساینس گفته: «برخورداری از یک بدن بزرگ و مغز بزرگ و باهوش شدن لزوماً سرنوشت ما نیست. بسته به محیط طبیعی، نه تنها برای حیوانات، بلکه برای انسان‌ها نیز راه‌های تکاملی متنوعی وجود داشته است.»
تا همین اواخر، تصور می‌شد که انسان فلورسی به طور متوسط ۱ متر قد داشته، با این حال، تحقیقات جدید نشان می‌دهد این گونه که شاخه‌ای از انسان راست‌قامت است، به طور متوسط ۶ سانتی‌متر کوتاه‌تر از تصور قبلی ما بوده است. انسان راست‌قامت یک دودمان منقرض‌شده انسانی است که بین ۲ میلیون تا ۲۵۰۰۰۰ سال پیش می‌زیسته و اندازه بدنش مشابه انسان امروزی بوده است.
پیش از این مطالعه، کوچکترین استخوان‌های انسان فلورسی در لیانگ بوآ، غاری در فلورس واقع در جنوب مانتا منگه پیدا شد، جایی که بقایای جدید پیدا شدند.
محققان برای تجزیه و تحلیل این بقایا، مجموعه‌ای از فسیل‌های جدید از جمله دندان‌ها و استخوان بازو را که در محل کشف شده بود، بررسی کردند و تشخیص دادند استخوان بازو ممکن است کوچکترین استخوانی باشد که تا به حال از یک فرد بالغ گزارش شده است.
محققان خیلی زود به این نتیجه رسیدند که این استخوان‌ها متعلق به یک کودک نیستند.
کایفو می‌گوید: «استخوان‌های بزرگسالان نسبت به استخوان‌های کودکان، رد بیشتری از متابولیسم (ما آن را بازسازی استخوان‌ها می‌نامیم) در خود دارند. ما از طریق مشاهده میکروسکوپی یک نمونه استخوان بریده شده، علائم قوی چنین ردی را در استخوان بازوی ماتا منگه شناسایی کردیم.»
کایفو افزود: «فسیل‌های ماتا منگه‌ای که اینجا گزارش می‌کنیم نشان دادند اندازه بدن بسیار کوچک انسان فلورسی در ۳۰۰۰۰۰ سال اول پیشینه‌شان در جزیره تکامل یافته … و سپس این اندازه کوچک بدن برای بیش از ۶۰۰۰۰۰ سال ثابت مانده و چرایی این اتفاق یک پرسش دشوار دیگر است!»
از یک طرف، تکامل یافتن به یک اندازه بدن کوچکتر می‌تواند به سادگی موضوع انتخاب طبیعی جزیره باشد. برای نمونه، فیل‌های جزیره گاهی با گذشت زمان کوچکتر شده‌اند (انتخاب طبیعی فرایندی است که در نسل‌های پیاپی، سبب شیوع آن دسته از صفات ارثی می‌شود که احتمال زنده ماندن و موفقیت زادوولد یک جاندار را در یک جمعیت افزایش می‌دهند)
کایفو عقیده دارد که شاید نیازی به بزرگ بودن جثه در جزایر نبوده، چون هیچ جانور بزرگی مانند شیر و ببر در آنجا وجود ندارد.
در همین حال، بزرگ بودن معایب قابل‌توجهی دارد: برای رشد و تولیدمثل باید زمان بیشتری غذا خورد. کایفو می‌گوید شاید انسان‌های باستانی که یکه و تنها در یک جزیره‌ای دورافتاده بودند، به خاطر همین فشارها کوچکتر شده باشند: «ما فکر می‌کنیم انسان‌ها میان حیوانات، خاص هستند. اما شواهد فلورس نشان می‌دهد که ما انسان‌ها نیز مانند سایر حیوانات تحت کنترل انتخاب طبیعی هستیم و ممکن بود به روش‌های غیرمنتظره تکامل پیدا کنیم.»
- 17
- 4
