به گزارش فرادید، تعدادی فسیل «بسیار نادر» که قدمت آن‌ها به ۴۵۰ میلیون سال پیش می‌رسد، گونه‌ای جانوری را در خود حفظ کرده‌اند که برای علم کاملا جدید است. این فسیل‌ها از یک مکان فسیلی معروف در ایالت نیویورک در حالی پیدا شدند که در سنگ پیریت که (به خاطر رنگش به طلای ابلهان نیز معروف است) حفظ شده بودند.
نام این گونه جدید را به افتخار متخصص بندپایان، گرِگ اِج‌کام از موزه تاریخ طبیعی لندن، لومانکِس اِج‌کامبای (Lomankus edgecombei) گذاشته‌اند؛ این جانور باستانی به گروهی به نام مِگاچیران‌ها تعلق دارد، گروهی از بندپایان باستانی که یک «زائده بزرگ» (پای اصلاح‌شده) دارند که بیشتر برای گرفتن طعمه از آن استفاده می‌کنند.
با این حال، زائده‌ی لومانکس‌ها به طور قابل‌توجهی کاهش یافته، به این معنا که ممکن است آن‌ها از زائده‌هایشان برای درک محیط استفاده کرده باشند. این سازگاری زیربنای موفقیت بندپایانی است که بارها با تغییر عملکرد اعضای بدنشان مانند یک چاقوی ارتش بیولوژیکی سوئیس به چالش‌های محیطی واکنش نشان دادند.
مگاچیران‌ها در دوره کامبرین رایج بودند، اما تصور می‌شد عمدتاً در دوره اردویسین (حدود ۴۸۵ تا ۴۴۳ میلیون سال پیش)، ناپدید شده باشند. این کشف لومانکوس را به یک کشف جذاب تبدیل می‌کند، زیرا نشان می‌دهد این موجودات ۴۵۰ میلیون سال پیش در حال متنوع شدن و تکامل بوده‌اند، در حالی که ما قبلا چنین تصور نمیکردیم.
از چپ به راست: عکس یک نمونه حفظ‌شده طوری که سر از بالا دیده شود، مدل سه‌بعدی همان نمونه چرخانده شده تا قسمت زیرین آن دیده شود، عکس سر نمونه‌ی هولوتایپ (گونه‌نام)، مدل دیجیتال سه‌بعدی از سر نمونه‌ی هولوتایپ
گذشته از این، فسیل‌ها به دلیل حفظ شدن در طلای احمقان (یا ماده معدنی پیریت) که از واکنش بین سولفید و آهن تشکیل می‌شود، جذاب هستند. دلیل انتخاب نام مستعار «طلای احمقان» به دلیل شباهت زیاد این ماده معدنی به طلا است. این ماده معدنی با وجود ظاهر درخشنده‌اش، ارزش خاصی ندارد، اما می‌تواند فسیل‌های جذابی ایجاد کند.
انواع زیادی از این فسیل‌ها هستند که به شکل استثنایی حفظ شدند، اما حفظ شدن در این نوع پیریت بسیار نادر است. در نیم میلیارد سال گذشته فقط تعداد انگشت‌شماری از نمونه‌ها کشف شدند.
فسیل جدید متعلق به بستر بیچرز تریلوبیت است که در حال حاضر به خاطر تریلوبیت‌های طلایی خود مشهور است، اما چیزی که این فسیل‌ها را بسیار نادر کرده این است که پیریتیزاسیون در بخش‌های نرم ارگانیسم رخ داده است.
لومانکوس زمان حیات، مانند میگو نرم بوده و با زیست‌کانی‌هایی مانند تریلوبیت سخت نشده است. اگر پیریت جایگزین تمام این بخش‌های نرم نمی‌شد، آن‌ها از بین می‌رفتند و اصلاً فسیلی شکل نمی‌گرفت.
برای تشکیل پیریت به مواد آلی، آهن و کمبود اکسیژن نیاز است. رسوبات حاوی فسیل‌ها مواد آلی کم اما آهن بالایی دارند، به همین دلیل لاشه حیوانات مانند جزایر کوچکی بوده که در آن‌ها شرایط تشکیل پیریت کاملاً مناسب بوده است. نمونه‌های لومانکوس در نوعی لغزش زیردریایی به نام توربیدیت زنده دفن شدند، بنابراین این تدفین سریع تضمین کرده که قبل از دفن آن‌ها هیچ پوسیدگی صورت نگیرد.
حفظ این فسیل‌های جالب، آسان نیست. پیریت به سرعت اکسید می‌شود، بنابراین اگر نمونه‌ها به درستی نگهداری نشوند، ممکن است در کلکسیون‌های موزه دچار پوسیدگی پیریت شوند. با این حال، می‌توان از این نمونه‌های استثنایی و ویژگی‌های آناتومیکی ظریفی که حفظ کرده‌اند، در مورد تکامل حیات در اقیانوس‌های باستانی اطلاعاتی بدست آورد.
- 13
- 4
