تجارت معابد هندی با موی مردم

موی کلاه گیس‌ها و اکستنشن‌ها از کجا می‌آید؟ از همه جا، اما بیشتر از هند و چین که موی انسان یک تجارت سودآور است. در هند، چین و اروپای شرقی، مامورانی در روستاها می‌گردند و زنان بیچاره و فقیر را متقاعد می‌کنند که در ازای مبلغ کمی موی خود را به آن‌ها بدهند. گاهی مردان، همسران خود را مجبور می‌کنند موهایشان را بفروشند و بچه‌های فقیر هم در ازای اسباب بازی موهایشان را می‌تراشند.

از همه بدتر اینکه بسیاری از معابد جنوب هند هم میلیون‌ها دلار از نذرهای مذهبی زائران ناآگاه سود می‌کنند. اهدا کنندگان مو، که اغلب افراد فقیر هستند هرگز هیچ پولی دریافت نمی‌کنند. بسیاری از این زنان حتی نمی‌دانند که موهایی که نذر سلامتی و شوهران و نمرات مدرسه بچه هایشان کرده اند به قیمت‌های بالایی به خانه های مد فروخته و به کلاه گیس تبدیل می‌شوند.

معبد ونکاتسوارا (Venkateswara) در شهر تیرومالا به خاطر نذرهایی که به آن اهدا می‌شود یکی از ثروتمندترین و پربازدیدترین زیارتگاه‌های جهان است. به طور میانگین روزانه ۵۰ تا ۱۰۰ هزار نفر‌ این معبد را زیارت می‌کنند. ده‌ها هزار نفر از آن‌ها طبق آیین مذهبی موی خود را می‌تراشند. طبق افسانه‌های آن ها، یک بار سر خدای ویشنو آسیب دید و قسمت کوچکی از سرش طاس شد.

یک شاهزاده خانم بهشتی متوجه این ماجرا شد و فورا قسمتی از موی خود را جدا کرد و با استفاده از قدرت سحرآمیز خود، آن را روی سر خدای ویشنو کاشت. خدا چنان تحت تاثیر این فداکاری او قرار گرفت که دستور داد همه زائرانی که به خانه او می‌آیند موی خود را به او اهدا کنند تا او هم این مو را به شاهزاده خانم بدهد. نسخه دیگری از این افسانه می‌گوید که زمانی خدای ویشنو قرض بزرگی برای عروسیش گرفت، اما نتوانست آن را پس دهد، تا امروز زانران هندو با دادن بخشی از موی خود قصد دارند به او در پس دادن این قرض کمک کنند.

قبلا این مو به رودخانه انداخته می‌شد. اما امروز به فروشندگان کشورهای غربی فروخته می‌شود و معبد سالیانه ۳ تا ۶ میلیون دلار سود می‌کند. هر روز بین ۵۰۰ تا ۶۰۰ آرایشگر روی تراشیدن سر ۲۰۰۰۰ نفر کار می‌کنند. سبدهای پر از مو هر شش ساعت جمع آوری می‌شوند و در مخزن های بزرگی انبار می‌شوند که تا زانو پر می‌شوند. سپس مو‌ها مرتب شده و بر اساس طول، رنگ و کیفیت دسته بندی می‌شوند. سپس شسته شده و زیر آفتاب خشک می‌شود.

موی هندی بسیار پرطرفدار است، زیرا به طور طبیعی ابریشمین است و بیشتر زنان روستایی که موی خود را اهدا می‌کنند هرگز از رنگ‌های مصنوعی استفاده نکرده اند. برخی از مو‌ها نیز تا به حال کوتاه نشده اند. بلندترین مو‌ها (بلندتر از ۴۵ سانتیمتر) از همه گران‌تر هستند و هر کیلوگرم از آنها ۳۰۰ تا ۴۰۰ دلار (۱۲۰۰۰۰۰ تا ۱۶۰۰۰۰۰ تومان) فروخته می‌شوند. با کیفیت‌ترین مو‌ها حتی به قیمت ۸۰۰ دلار (۳۲۰۰۰۰۰ تومان) هم فروخته می‌شوند. موهای کوتاه هم برای بالش، فیلتر روغن یا استخراج آمینواسید استفاده می‌شوند.

بزرگترین سهام موی هندی مربوط به یک شرکت ایتالیایی است که محصولات مویی خود را به ۶۰ کشور و بیش از ۴۰۰۰۰ سالن می‌فرستد. در سالن‌های بزرگ لندن اکستنشن کامل سر تا بیش از ۱۱۰۰ دلار (۴۴۰۰۰۰۰ تومان) هزینه دارد که تا شش ماه روی سر می‌ماند. سلبریتی‌های هالیوود مانند جنیفر لوپز، تایرا بنکس، پاریس هیلتون و بیانسه مشتریان دائمی موهای بلند آن ها هستند.

قسمت تلخ ماجرا این است که عبادت کنندگان بیچاره نمی‌دانند موهایشان هزاران کیلومتر دورتر فروخته می شوند.حتی بیشتر آن‌ها اصلا نمی‌دانند اکستنشن مو چیست. هرچند کل این کار غیراخلاقی به نظر می‌رسد، اما مسئولین معابد از کار خود دفاع کرده و ادعا می‌کنند این مو‌ها را برای تامین کمک هزینه‌های پزشکی، تحصیلی و ... برای مردم محلی می‌فروشند. معابد هند در مجموع ۱۰۰ میلیون دلار در سال از این راه کسب می‌کنند.