تصور کنید عضو یک نیروی نظامی هستید و توسط نیروهای دشمن در حمله ای غافلگیر کننده در جزیره ای استوائی محاصره شده اید و برای نجات جان خود تنها دو راه دارید؛ یا تسلیم شوید یا از یک باتلاق بزرگ پر از کروکودیل عبور کنید!
اگر شجاعت عبور را ندارید، پس باید خودتان را برای رویارویی با دشمنان که لحظه به لحظه عرصه را بر شما تنگ می کنند آماده کنید، و اگر بخواهید از باتلاق عبور کنید با کروکودیل های گرسنه و عصبانی مواجه خواهید شد. آیا جان خود را در باتلاق به خطر می اندازید یا تسلیم می شوید؟
یک هنگ از سربازان ژاپنی که جزیره ی (رامره) بنگال را در آغاز سال ۱۹۴۵ میلادی و همزمان با جنگ جهانی دوم، اشغال کرده بودند در چنین شرایطی قرار گرفتند. تنها راهی که داشتند عبور از آب هایی بود که در آن کروکودیل موج می زد.
در این زمان نیروهای بریتانیایی نیاز شدیدی به ساخت پایگاه نظامی در جزیره ی رامره داشتند تا بتوانند ضربات و حملات نظامی بیشتری را بر نیروهای ژاپنی وارد کنند. این جزیره پس از شش هفته جنگ مداوم به اشغال سربازان ژاپنی درآمده بود. پس از آنکه به نظر می رسید، نبرد هیچ سودی برای طرفین ندارد، شرایط شبه آتش بس شکل گرفت و در این مدت نیروهای سلطنتی بریتانیا به کمک پیاده نظام نیروهای هندی، ژاپنی ها را محاصره کردند.
نیروهای دریایی بریتانیا در ژانویه سال ۱۹۴۵ در آغاز یک نبرد شش هفته ای در جزیره رامره فرود آمدندبریتانیا برای ژاپنی ها پیام فرستاد تا تسلیم شوند، اما ژاپنی ها به جای پذیرش پیشنهاد، سفر ۱۲ کیلومتری از وسط باتلاق مانگرو را انتخاب کردند. تصمیمی که اوضاع را از بد به بدتر تبدیل کرد. باتلاقِ پر درخت مانگرو گِل آلود است و عبور از آن سخت و آرام انجام می شود. نیروهای بریتانیایی که ژاپنی ها را تحت نظر داشتند وقتی این انتخاب را از سوی ژاپنی ها دیدند دست از تعقیب آنها برداشتند زیرا می دانستند که در داخل آب های پست و کم عمق چه فاجعه ای در انتظار سربازان ژاپنی است؛ کروکودیل های گرسنه ای که بی صبرانه منتظر طعمه بودند.
کروکودیل های آب های شور یکی از بزرگترین انواع مارمولک ها در جهان هستند. میانگین وزن متوسط آنها در حدود ۴۵۳ کیلوگرم و طول آنها پنج متر است. بزرگترین انواع کروکودیل آب شور هفت متر طول و هزار کیلوگرم وزن دارد و باتلاق محیط زندگی طبیعی آن به شمار می رود و محال است که انسان بتواند به سرعت برق آسای آنها برسد.
با وجود اینکه ژاپنی ها می دانستند کروکودیل ها گوشت انسان می خورند، اما همچنان به راه خود ادامه داده و عبور از باتلاق ۱۲ کیلومتری را ترجیح دادند. در یک فاجعه ی بی سابقه در تاریخ بشریت، تعداد زیادی از سربازان ژاپنی توسط کروکودیل های آب شور کشته شدند.
سربازان بریتانیایی در کنار معبدی در جزیره رامرهسربازان بریتانیایی که شاهد ماجرا بودند می گفتند که تمساح ها به معنای واقعی کلمه از گوشت سربازان ژاپنی تغذیه کردند. نخستین گزارش این فاجعه از یک سرباز به نام (بروس استنلی رایت) پژوهشگر علوم طبیعی بود که در نبرد جزیره ی رامره و در میان سربازان نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا شرکت داشت. او نوشت: شب نوزدهم ماه فوریه ۱۹۴۵ بدترین شبی است که هنگ M.L به یاد دارد، تجمع کروکودیل ها به چشم می خورد، شلوغی جنگ و بوی خون توجه کروکودیل ها را جلب کرده بود، فقط چشم کروکودیل ها بر سطح آب دیده می شد که حریصانه منتظر طعمه ی بعدی بودند. با مَد و بالا رفتن آب کروکودیل ها برای شکار مجروحان و بدحال هایی که وسط گل و لای گیر کرده بودند، حرکت کردند. صدای آه و ناله ی زخمی ها و شلیک کورکورانه ی سربازان که در تاریکی شب یکی پس از دیگری خودکشی می کردند به گوش می رسید.
این سرباز بریتانیایی از این صداها به عنوان «آهنگ گوشخراش جهنم» یاد می کند و می نویسد که با طلوع خورشید عقاب ها بر فراز باتلاق پرواز می کردند تا باقی مانده ی اجساد سربازان ژاپنی را پاک کنند.
کروکودیل آب های شوراز میان هزاران سربازی که آن شب وارد باتلاق شدند فقط ۴۸۰ نفر نجات پیدا کردند. کتاب رکوردهای جهانی گینس این واقعه را با دو عنوان (بدترین فاجعه رخ داده توسط کروکودیل ها در جهان) و (بیشترین مرگ و میر ناشی از یک حمله ی کروکودیل‌ها) در فهرست خود جای داده است. سربازان بریتانیایی که شاهد این فاجعه بودند می گویند جز بیست سرباز از باتلاق بیرون نیامدند که آن هم فورا توسط بریتانیایی ها دستگیر شدند. تعداد دقیق افرادی که بین فک کروکودیل ها کشته شدند مشخص نیست، همانطور که کسی نمی داند چه تعداد از آنها بر اثر گرسنگی و نیش حشرات و ... از بین رفتند.
نیروهای انگلیسی در قایق در مسیر ساحل جزیره ی رامره ۲۱ ژانویه ی ۱۹۴۵شایان ذکر است که نبرد جزیره رامره به مدت ۶ هفته مابین ژانویه و فوریه سال ۱۹۴۵ میلادی و در جزیره رامره درگرفت، این نبرد بخشی از سلسله تهاجمات ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۵ نیروهای پانزدهم (هند) به جبهه جنوب نبرد برمه در طول جنگ جهانی دوم بود. جزیره ی رامره با فاصله اندکی در سواحل میانمار (بـِرمه) قرار گرفته و در سال ۱۹۴۲ ارتش امپراتوری ژاپن که به سرعت پیشروی می‌کرد آن را به همراه سایر بخش‌های جنوب میانمار (برمه) تسخیر کرد. در ژانویه سال ۱۹۴۵ متفقین عملیاتی را برای بازپس‌گیری رامره و جزیره چیدوبا در همسایگی آن راه‌اندازی کردند، هدف ایجاد پایگاه‌های هوایی-دریایی در جزایر بود. پادگان ژاپنی رامره شامل صد و بیست و یکمین هنگ پیاده‌نظام، بخشی از لشکر پنجاه و چهارم ژاپن بود. فرمانده هنگ سرهنگ کانیچی ناگازاوا بود.
- 17
- 1
