متاسفانه چند سال است که از چين تا دل‌تان بخواهد جنس بنجل وارد مي‌کنيم، اما يک توک پا به ژاپن نمي‌رويم تا مسئول وارد کنيم. نه اينکه خداي نکرده مسئوليت به يک خارجي در کشورمان بدهيم، بلکه به آنها مسئوليت عذرخواهي به جاي مسئولان خودمان را بدهيم. مثلا الان در سيستان و بلوچستان سيل مي‌آيد، مديران مربوطه که ميزشان به صندلي‌شان پنالتي مي‌زند و کلا کمک‌رساني به سيل‌زده‌هاي اين منطقه را در حالت پرواز قرار داده‌اند، لااقل چند مسئول ژاپني در چنين مواقعي داشته باشيم که جلوي‌مان تعظيم کرده و عذرخواهي کنند.
حالا توقع داريم که به خاط اتفاق‌هاي چند روز اخير، سقوط هواپيماي اوکرايني حداقل يک نفر استعفا بدهد. باور کنيد مردم نمي‌توانند از مردم بودن استعفا بدهند وگرنه دريغ نمي‌کردند. دوستان که آب‌ديده و آزمون‌ديده و بالان‌ديده هم هستند در نهايت يا خودشان با استعفاي خودشان مخالفت مي‌کنند يا در يک جاي ديگر پست و مقام مي‌گيرند. اين وسط فکر کنم بنده باقي مي‌مانم که به خاطر اتفاق‌هاي اخير بايد از سمت طنزنويسي در روزنامه آرمان ملي از مردم عذرخواهي کرده و استعفا بدهم.
خصوصا رئيس سازمان هواپيمايي که يک‌جوري در مورد سقوط هواپيما سخنراني کرد که انصافا متن اين سخنراني را مي‌توانستم عينا کپي کنم و اينجا براي‌تان بگذارم تا يک دل سير بخنديد و بعد به حال خودمان گريه کنيم. همين‌قدر که استدلال اين انديشمند گرانقدر اين بود که ممکن است هواپيما براي اضافه‌بار سقوط کرده باشد نشان مي‌دهد که بهتر است به جاي رئيس سازمان هواپيمايي بودن، کارشناس تصادفات بيمه‌اي بشود. يا مثلا همين کاپيتان شهبازي خودمان که با يک اظهارنظر توانست، رنگ ۳۵ سال سابقه درخشان خودش را عوض کند. يا همين پرواز هماي(سعيد جعفرزاده، احمد سرگورابي!) که چون اسم هنري پرواز هماي را انتخاب کرده لابد اين حق را دارد که در مورد پرواز هواپيما هم اظهارنظر کند. اشکال همين‌جاست که ما يک عده را چنان باد مي‌کنيم که در اين بزنگاه‌ها، خار چشم‌مان شوند يا تعمدا يا از سر بيسوادي چيزي بگويند که يک هفته بايد بابت آن توضيح بدهند.
کلا بدجور همه توهم زده‌ايم، خود من هم توهم زده‌ام حتي!(ببينيد وضع چقدر خراب است). از آن‌طرف ۲۰:۳۰ بايد و حتما خون به جگرمان کند و اصرار دارد که همين اندک مخاطب باقي‌مانده رسانه ملي را با گزارش‌هاي تخيلي‌اش فراري بدهد، هم از آن طرف عشق خارجي‌هايي داريم که مي‌گويند:«بلللللههههه...! آمريکا هرجا رفته با خودش آباداني برده» که حالش را ندارم اگرنه با دست راست به آنها افعانستان و با دست چپ به آنها عراق را نشان مي‌دهم و بعد با انگشت شست هر دو دست، به آنها يک لايک نشان مي‌دهم.
دونالد ترامپ هم که به زبان فارسي براي ما توييت مي‌گذارد و مي‌گويد کنار مردم است و فکر کرده ما ماهي هستيم و فراموش کرده‌ايم که ما را تحريم کرده‌اند که کم از جنايت جنگي ندارد.
واقعيت اين است که گوش‌مان پر شده از حرف‌هاي پوچ و توخالي، خوشبختانه هنوز ستوني دارم که بنويسم و با خودم بگويم که لااقل اينجا چند کلمه حرف حساب مي‌شود زد، آخ...! يادم نبود که قرار است استعفا بدهم!
فریور خراباتی
- 12
- 3
