پژوهشگران دانشگاه استنفورد به سرپرستی دکتر حامد آرامی، ایمپلنت مغزی بی سیم جدیدی را طراحی کرده اند که با ارسال سیگنال های الکتریکی به تراشه مغزی و تبدیل آن ها به نور مادون قرمز، باعث فعال شدن نانوذرات در اطراف تومور می شوند. این نانوذرات با تولید گرما، تومور مغزی در موش ها را در مدت ۱۵ روز از بین برد.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، ایمپلنت مغزی جدیدی که برای از بین بردن تومورهای مغزی طراحی شده است، از نور فروسرخ یا مادون قرمز (infrared light) برای فعال کردن نانوذرات در دستگاه استفاده می کند تا گرما تولید کرده و توده کشنده تومور را از بین ببرد. ایمپلنت مغزی جدید این کار را طی ۱۵ جلسه درمانی ۱۵ دقیقه ای انجام می دهد.
این نوآوری که توسط پژوهشگران دانشگاه استنفورد و به سرپرستی دکتر حامد آرامی (Hamed Arami) ابداع شده است، بین پوست و جمجمه کاشته می شود و دما را تا ۵ درجه سانتی گراد افزایش می دهد که به گفته دانشمندان برای از بین بردن سلول های سرطانی بدون آسیب رساندن به بافت مغزی اطراف کافی است.
روش استفاده از گرما موسوم به درمان فتوترمال (نورگرمایی)، در حال حاضر برای درمان تومورها انجام می شود، اما تاکنون تنها در حین عمل جراحی استفاده شده بود.
آزمایش این ایمپلنت روی موش های مبتلا به تومور مغزی انجام شده است و موش هایی که با این فناوری درمان شده اند تا سه برابر بیشتر از حیواناتی که ایمپلنت در مغز آن ها کاشته نشده بود، زنده مانده اند.
این تیم پژوهشی روی گلیوبلاستوما متمرکز شده است که نوعی سرطان تهاجمی است که سالیانه بیش از ۱۰۰ هزار آمریکایی را به کام مرگ میکشد و برای درمان، به جراحی جمجمه باز نیاز دارد که سپس با دوره های متعدد شیمی درمانی دنبال می شود.
پژوهشگران، ایمپلنت مغزی را با نانوذرات طلای ستاره ای شکل و یک آنتن کوچک برای تبدیل سیگنال های الکتریکی به نور فروسرخ (Infrared) که نانوذرات را برای تولید گرما فعال می کند، مجهز کرده اند و همه این فرآیند می تواند به صورت بی سیم و از راه دور انجام شود.
حامد آرامی، سرپرست این مطالعه می گوید: نانوذرات به ما کمک می کنند فقط تومور را هدف قرار دهیم، بنابراین عوارض جانبی در مقایسه با شیمی درمانی و پرتودرمانی نسبتا کمتر خواهد بود. همچنین قدرت و طول موج نور را می توان برای هدف قرار دادن تومورهایی با اندازه ها و مکان های مختلف در مغز تنظیم کرد.
این تیم در بیانیه ای اعلام کرده که ساختار و دُز نانو ذرات (Nanoparticle) برای تولید مقدار مناسب گرما، کالیبره شده است.
همان طور که گفته شد، موش های دارای تومور تهاجمی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه ایمپلنت را دریافت کردند و گروه دیگر آنرا دریافت نکردند. وقتی نانوذرات فعال شدند، نه تنها موش ها اذیت نشدند، بلکه محققان متوجه شدند که نانوذرات در محل تومور باقی مانده اند و بافت های اطراف را به خطر نمی اندازند.
موش های دارای ایمپلنت به مدت ۱۵ دقیقه در هر روز در مدت ۱۵ روز تحت درمان قرار گرفتند و همه آن ها بدون نیاز به جراحی بهبود یافتند.
موش های تحت درمان با ایمپلنت به طور قابل توجهی بیشتر از موش های بدون ایمپلنت عمر کردند. آن ها بطور میانگین دو یا سه برابر بیشتر زنده ماندند، اگرچه پژوهشگران هشدار می‌دهند که مقایسه میزان بقا در گونه هایی با چنین طول عمر (Longevity) متفاوتی با انسان دشوار است.
پژوهشگران می گویند هنگامی که این روش درمانی جدید با شیمی درمانی ترکیب شد، موش ها حتی بیشتر عمر کردند.
حامد آرامی می گوید: بیماران مبتلا به گلیوبلاستوما اغلب تا دو تا سه سال پس از تشخیص بیشتر زنده نمی مانند، زیرا نمی توان تمام قسمت های تومور را از بین برد و تومور میتواند به دارو یا پرتودرمانی مقاوم شود. اکنون هدف ما از ترکیب این روش با سایر درمان ها، افزایش بقاء است.
پژوهشگران تصور می کنند که وقتی دستگاه آن ها برای بیماران انسانی آماده شود، می تواند برای درمان، بدون اینکه به ویزیت های متعدد بیمارستانی نیاز باشد یا زندگی عادی بیماران مختل شود، در خانه استفاده شود.
- 11
- 6
