قارچ‌ها ۳۶ درصد کربن زمین را می‌بلعند

به نقل از دهیل، همانطور که انتشار کربن در سیاره در حال گرم شدن افزایش می‌یابد، یک راه‌حل اصلی برای تغییر آب‌وهوا زیر پای ما در حال رشد است.

کتی فیلد، استاد زیست‌شناسی در دانشگاه شفیلد انگلستان، یکی از محققان این تحقیق گفت: به این ترتیب، قارچ‌ها نقطه کوری را در مدل‌سازی، حفاظت و بازسازی کربن نشان می‌دهند.

فیلد افزود: ارقامی که ما کشف کرده‌ایم شگفت‌انگیز هستند.

گروه تحقیقاتی فیلد دریافتند که قارچ‌ها ۳۶ درصد از انتشار سوخت‌های فسیلی جهانی را کاهش می‌دهند که این برای از بین بردن آلودگی سالانه کربن از چین، بزرگترین تولیدکننده کربن در جهان، کافی است. چین با اختلاف دو برابری از نزدیکترین رقیب آلاینده خود، ایالات‌متحده پیشی گرفته است.

قارچ‌ها قلمرو بیولوژیکی گسترده‌ای هستند که قارچ‌های چتری تولید می‌کنند؛ اندام میوه‌دهی موجودات بسیار بزرگتری که در زیر سطح پخش می‌شوند.

قارچ‌ها به‌دلیل اینکه بسیار آهسته حرکت می‌کنند، به ظاهر شبیه گیاه اما بسیار شبیه‌تر به حیوانات هستند زیرا با آنها در نیاز به یافتن غذا و استفاده از مواد شیمیایی برای تجزیه به‌جای ساختن مواد مغذی از نور خورشید و دی‌اکسیدکربن مشترک هستند.

برخی از قارچ‌ها به دور نوک ریشه‌های جستجوگر گیاهان می‌پیوندند و یک رابطه همزیستی ایجاد می‌کنند که به‌عنوان پایه‌ای قدیمی برای زندگی در خشکی عمل می‌کند.

برای نزدیک به نیم میلیارد سال، این «همزیستی قارچ‌ریشه» که به‌خاطر ترکیب کلمات لاتین «قارچ» و «ریشه» نام‌گذاری شده‌ است در ازای قندهای گیاهی، مواد مغذی معدنی مانند فسفر را برای گیاهان فراهم کرده‌اند.

از آنجایی که این گیاهان قند را از دی‌اکسیدکربن هوا می‌سازند، به این معنی است که قارچ‌ها در واقع یک «بانک کربن» زیرزمینی در حال رشد هستند.

برخی از آنها بسیار بزرگ هستند و یک قارچ غول پیکر معروف در شبه جزیره فوقانی میشیگان در ۳۷ هکتار یا ۹۱ جریب گسترش یافته است.

یافته‌های این تحقیق نشان داد که در سطح جهانی، گیاهان جهان هر سال حدود ۱۳ گیگاتن دی‌اکسیدکربن را به قارچ‌های زیرزمینی تخلیه می‌کنند.

اما علی‌رغم اهمیت آنها، این شبکه‌های قارچی زیرسطحی به‌واسطه بسیاری از روش‌های تعامل جامعه بشری با دنیای زیرسطحی، از طریق کشاورزی، معدن و صنعت، به‌طور مداوم زیر و رو می‌شوند.

این مداخله تلفات شدیدی دارد. سازمان ملل سال گذشته هشدار داد که ۹۰ درصد از خاک سطحی زمین، پوسته بارور نازکی که محصولات و جنگل‌های جهان از آن رشد می‌کنند، ممکن است تا سال ۲۰۵۰ در  معرض خطر قرار بگیرد.

گروه محققان دریافتند در حالی که تأثیرات غذایی چنین تخریبی آشکار است، تأثیرات آب‌وهوایی نیز شدید خواهد بود.

هایدی هاوکینز، محقق ارشد این تحقیق از دانشگاه کیپ تاون آفریقای جنوبی ابراز کرد: خزانه بزرگ کربن موجود در قارچ‌ها اغلب به نفع تلاش‌های حفاظتی آشکارتر مانند حفاظت از جنگل‌ها نادیده گرفته می‌شود.

هاوکینز هشدار داد که چیزهای زیادی در مورد جزئیات وجود دارد که هنوز مشخص نیست. مانند جنگل‌ها که با مرگ درختان دی‌اکسیدکربن آزاد می‌کنند و در هنگام رشد درختان آن را ذخیره می‌کنند، تصویر قارچ‌ها به‌عنوان یک خزانه کربن یک طرفه بیش از حد ساده است.

هاوکینز خاطرنشان کرد که ما هنوز نمی‌دانیم کربن ذخیره شده در قارچ چقدر پایدار است.

وی بیان کرد: ما می‌دانیم، این یک تغییر دایمی است که برخی از آنها در ساختارهای قارچ‌ریشه در زمان زندگی قارچ و حتی پس از مرگ آن باقی می‌مانند.

برخی از این مولکول‌های کربن ممکن است بیشتر تجزیه شوند تا به شکل جامد به مواد معدنی در خاک متصل شوند. برخی ممکن است دوباره به اندام گیاهان جدید متصل شوند و برخی دیگر در جو گم می‌شوند زیرا قارچ‌ها، مانند حیوانات، دی‌اکسیدکربن را به‌عنوان یک محصول زائد تنفسی آزاد می‌کنند.

فیلد گفت: اما در حالی که جزئیات این روابط هنوز اندکی درک شده، کلیات آنها واضح است.

وی اضافه کرد: زمانی که سیستم‌های قدیمی حمایت از حیات را در خاک مختل می‌کنیم، تلاش‌های خود را برای محدود کردن گرمایش جهانی و تضعیف اکوسیستم‌هایی که به آن وابسته هستیم از بین می‌بریم.

فیلد یادآور شد، اگرچه موضوع این نیست که این شبکه‌ها برای تنوع زیستی مهم هستند، اکنون ما شواهد بیشتری مبنی بر اینکه آنها برای سلامت سیاره ما حیاتی هستند، داریم.

یافته‌های این تحقیق در مجله Current Biology منتشر شد.